Μέσα στο σώμα της μεγάλης πόλης που είναι η Αθήνα, μέσα στον αχανή ιστό της, υπάρχουν εκείνα τα κομμάτια που ζουν εκτός προθήκης. Ζουν όπως ξέρουν και όπως μπορούν, είναι συνοικίες παλαιότατες ή νεότερες, γειτονιές που κρατούν μια καθημερινότητα που κατά κανόνα δεν συγκινεί και πολύ την ευρύτερη κοινωνία. Στον απόηχο της προετοιμασίας της πρωτεύουσας για την εορταστική περίοδο, πρόσεξα πως ο Δήμος Αθηναίων φωτίζει για πρώτη φορά με χριστουγεννιάτικο διάκοσμο δρόμους που ως τώρα παρέμεναν σκοτεινοί, σαν τιμωρημένοι, σε περιοχές όπως η Αχαρνών, τα Κάτω Πατήσια, η Λιοσίων, τα Θυμαράκια, τα Σεπόλια, του Γκύζη, η Λένορμαν. Για εμένα, αλλά πιστεύω και για χιλιάδες πολίτες, αυτή είναι η πρώτη είδηση για τα Χριστούγεννα στην πόλη.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν φωτίζονταν για τις γιορτές αυτοί οι δρόμοι και αυτές οι συνοικίες έως τώρα. Σημασία, βεβαίως, έχει ότι τώρα φωτίζονται και αυτή η κίνηση μεταφέρει και ένα μήνυμα. Ας ελπίσουμε ότι ο δήμος θα σκύψει πραγματικά πάνω σε αυτές τις συνοικίες, που είναι πολυπληθείς και ιστορικές και που, στην ουσία, συμβολίζουν την καθημερινότητα του μέσου Αθηναίου. Στα πεζοδρόμια και στις πλατείες των συνοικιών μπορεί να ξετυλιχθεί ένας ευγενής αγώνας υπέρ του αγνοημένου, επί δεκαετίες, δημότη. Αν έχει κανείς περπατήσει στις συνοικίες της Αθήνας, ξέρει. Γνωρίζει ότι είναι περίπου εγκαταλελειμμένες, άλλες λίγο και άλλες πολύ. Η Αχαρνών και η Λιοσίων είναι στο έλεος του Θεού. Αθλια πεζοδρόμια και τεράστιο πρόβλημα καθαριότητας. Ερειπωμένα σπίτια και διαλυμένος αστικός ιστός. Αλλες συνοικίες, όπως ο λόφος Σκουζέ και τα Σεπόλια, είναι πιο περιποιημένες, αλλά περπατάς εκεί και νιώθεις ότι όλα γίνονται περίπου τυχαία. Σκέφτεσαι σε όλες αυτές τις συνοικίες ότι μια επί της ουσίας δημοκρατική χώρα δεν θα ανεχόταν αυτή την κατάσταση. Δεν θα ανεχόταν τη συνθήκη σύμφωνα με την οποία ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού ζει παρατημένο στη μοίρα του με στοιχειώδεις υποδομές. Σε μια άλλη περίσταση, αυτό θα ήταν το πρώτο θέμα στις εσωτερικές ειδήσεις για την καθημερινότητα. Θα ήταν ένα θέμα για να μιλήσει κανείς για την αξιοπρέπεια του πολίτη, για τα συνταγματικά δικαιώματα, για τη θεσμική επάρκεια, για την ίδια τη δημοκρατία.
Αλλά, επειδή ο άνθρωπος προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, χαιρόμαστε, και δικαίως, που η αγνοημένη Αθήνα θα φωτιστεί έστω και στη διάρκεια των εορτών και μόνο. Οι καλόπιστοι δεχόμαστε τον συμβολισμό και αναμένουμε τη συνέχεια.