Με το κάπνισμα φαίνεται ότι θα τα καταφέρουμε. Οι ενδείξεις συνεχίζουν να είναι ενθαρρυντικές, δείχνει να παγιώνεται μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα, στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι οι καπνιστές. Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο από όλα.
Ομως, με την αναπάντεχα καλή εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου δεν τελείωσαν όλα μας τα προβλήματα. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας θα σας πείσει γι’ αυτό. Παρά τις συστηματικές επιχειρήσεις της Ελληνικής Αστυνομίας, κάτοικοι και επισκέπτες γίνονται μάρτυρες αδιανόητων σκηνών στην καρδιά της πρωτεύουσας, με εξαθλιωμένους τοξικομανείς να χτυπούν ενέσεις μπροστά στα μάτια των περαστικών. Μιλάμε για τον πεζόδρομο που ενώνει τα κτίρια της Ακαδημίας Αθηνών και του Πανεπιστημίου (Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄) αλλά και το επίσης πεζοδρομημένο τμήμα της οδού Μασσαλίας, στο προαύλιο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, δίπλα από τις εγκαταστάσεις της Νομικής Σχολής.
Πρόκειται για περιστατικά που δείχνουν ότι το πρόβλημα επιμένει. Φυσικά και δεν βοηθάει το απόλυτο σκοτάδι που κυριαρχεί στην Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ όταν έρθει το απόγευμα, ενώ ανησυχία δημιουργεί το γεγονός ότι στη Μασσαλίας είχε προηγηθεί μεγάλη επιχείρηση από τον Δήμο Αθηναίων. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και βλέπουμε εικόνες που ελπίζαμε ότι δεν θα ξαναδούμε;
Ισως, γιατί πολλές φορές έχουμε την ψευδαίσθηση πως το πρόβλημα των ναρκωτικών εξαφανίζεται επειδή δεν βλέπουμε τοξικοεξαρτημένους να κάνουν χρήση μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ισως, γιατί δεν θα πρέπει να μας αρκούν οι ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ. για επιχειρήσεις σε στέκια τοξικομανών. Θα έπρεπε η Ελληνική Αστυνομία να συνοδεύει τις ενημερώσεις της με δελτία Τύπου για την τύχη αυτών των ανθρώπων. Προωθήθηκαν σε εξειδικευμένες δομές ή απλώς ασκήθηκαν διώξεις για να επιστρέψουν στο ίδιο στέκι την επόμενη ημέρα (αν δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία) ή να μετακομίσουν δύο ή τρία τετράγωνα παρακάτω μέχρι την επόμενη επιχείρηση «σκούπα»;
Το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ζήτημα αισθητικής ή «ορατότητας» των χρηστών. Είναι μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση ανακυκλώνει τη δυστυχία και την εικόνα μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα της.