Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως πρέπει να κλειστεί σε μια αίθουσα με ομάδα 15χρονων μαθητών, και απλώς να τους αφήσει να μιλήσουν. Θα χρειαστεί να περάσει ένα δεκάλεπτο αμηχανίας, στο οποίο εκείνη οφείλει να κάνει μια μικρή εσωτερική μετατόπιση από την υπουργική της ιδιότητα και να προσπαθήσει να κατανοήσει –από τα πρόσωπά τους, το ντύσιμό τους, τη στάση τους– με τι θα μπορέσει να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αλλά όχι παραπάνω από δέκα λεπτά.
Θα διαπιστώσει, λοιπόν, ότι τα παιδιά, μέσα από τη γλώσσα τους –τη φιλική, και καθόλου την αδέξια του καθωσπρεπισμού–, αποτυπώνουν την κατάσταση στο σχολείο, μακριά από τις υπουργικές διακηρύξεις.
Για παράδειγμα, να τους ρωτήσει με τι βαριούνται μέσα στην τάξη. Είναι σίγουρο πως κάποιος από τους μαθητές θα βγάλει από την τσάντα ένα βιβλίο και θα της δείξει πόσο κακογραμμένο και δύσκαμπτο είναι. Ισως κάποιος άλλος βρει το θάρρος να πετάξει πως «και η καθηγήτρια μας λέει να πάρουμε το λυσάρι για το μάθημα που έχει γράψει ο άντρας της, το οποίο όμως είναι και το ίδιο ακαταλαβίστικο»! Θα έχει γίνει η αρχή της κουβέντας.
Μετά, κάποιος άλλος μαθητής θα της πει ότι βαριέται που κάνουν τόσες –επτά– ώρες στο σχολείο. Εχουν «διαφυγές» οι μαθητές στο σχολείο; Μπα. Τα… χαλαρότερα μαθήματα, από τα οποία μπορούν να επιλέξουν ένα, «αυτά είναι για χαβαλέ και όπως τύχει». Γιατί έτσι; «Μα διότι δεν υπάρχουν καθηγητές για να διδάσκουν όλα τα μαθήματα, με αποτέλεσμα άλλα να ζητάμε να παρακολουθήσουμε και άλλα να αποφασίζει το σχολείο να διδαχθούν. Εγώ ήθελα θεατρικές σπουδές, αλλά κάνω φυσικούς πόρους, επειδή έχουμε καθηγητή Φυσικής και όχι θεατρολόγο. Η επιλογή των μαθημάτων γίνεται με βάση ποιες ειδικότητες καθηγητών υπάρχουν στα σχολεία».
Χθες, στην «Κ» υποδεχθήκαμε μια τάξη μαθητών Α΄ Λυκείου. Τα παιδιά είχαν φτιάξει λίστα ερωτήσεων, η οποία ύστερα από πέντε λεπτά οδήγησε το ενδιαφέρον σε τοίχο. Και όχι αδίκως. Κι εγώ διαπίστωσα γρήγορα την απροθυμία των παιδιών όταν έχουν μπροστά τους ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, που να μην μπορεί να τους κινήσει την περιέργεια. Αντίθετα, επιλέγουν τετριμμένες λύσεις, που οδηγούν σε διεκπεραίωση, και μετά βυθίζονται στο scrolling του Διαδικτύου.
Η σχολική καθημερινότητα μαστίζεται από ελλείψεις, αδιαφορία, ανέμπνευστες στιγμές, κουρασμένα βλέμματα. Οι επιλογές των υπευθύνων; Πασαλείμματα, ανοργανωσιά, μικροπολιτική διορισμών και συνεχείς διακηρύξεις για «ένα νέο σχολείο».