Πολλοί περίμεναν στην Αθήνα ότι η Αγκυρα θα αντιδρούσε με κάποιον επιθετικό τρόπο, στριμωγμένη από τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τη συνεργασία Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, Ελλάδας στην περιοχή. Η θετική γι’ αυτήν έκβαση της επέμβασης στη Συρία με την ενθάρρυνση της Ουάσιγκτον και την ανοχή της Μόσχας έδωσε στον Ερντογάν την ευκαιρία που περίμενε για να δημιουργήσει τετελεσμένα. Ωστόσο, η βεβιασμένη υπογραφή ενός συμφώνου-παρωδίας με την, υπό προθεσμία, κυβέρνηση της Λιβύης χωρίς καμία νομική βάση για το διεθνές δίκαιο αποδείχθηκε μια ατυχής κίνηση. Αν μάλιστα ο στρατηγός Χαφτάρ, ο οποίος ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της Λιβύης, καταλάβει την Τρίπολη –έδρα της κυβέρνησης Σάρατζ– την οποία πολιορκεί, τότε η υπόθεση θα εξελιχθεί σε μια επώδυνη για την Τουρκία φάρσα.
Αν και το σύμφωνο-παρωδία με τις εξωφρενικές προβλέψεις του μπορεί να είναι ήδη πολιτικά νεκρό –συγκέντρωσε τα πυρά της Ε.Ε., των ΗΠΑ, καθώς και της Ρωσίας– η θρασύτατη αξίωση της Τουρκίας είναι ζωντανή και αποτελεί σαφή προειδοποίηση για τις προθέσεις της.
Η Αγκυρα μπορεί, τελικά, να μην τολμήσει, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, να προχωρήσει σε έρευνες νοτίως της Κρήτης, ωστόσο είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να παρενοχλεί τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου αναβαθμίζοντας τις διεκδικήσεις της για τα κοιτάσματα της Ανατολής Μεσογείου.
Αργά ή γρήγορα, η Αθήνα θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάποια απόπειρα παραβίασης της κυριαρχίας της από έναν επιθετικό και θρασύτατο γείτονα, ο οποίος πιστεύει ότι έχει τη δύναμη να επιβάλλει τις απόψεις του σέρνοντας με την απειλή των όπλων την ελληνική πλευρά σε ένα τραπέζι διμερών διαπραγματεύσεων.
Προφανώς μια αναμέτρηση στο στρατιωτικό πεδίο δεν συμφέρει την Ελλάδα. Οχι μόνο γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία για την ελληνική πολιτική ηγεσία απ’ ό,τι για την τουρκική, αλλά και διότι η ισορροπία δυνάμεων στις δύο πλευρές του Αιγαίου έχει διαταραχθεί εις βάρος της Αθήνας. Κυρίως όμως, γιατί μια πολεμική σύρραξη με την Τουρκία φέρνει σε δεύτερη μοίρα το υπερόπλο της ελληνικής πλευράς, που δεν είναι άλλο από το διεθνές δίκαιο. Αυτό είναι που θωρακίζει τα ελληνικά συμφέροντα – ακόμη και στη σημερινή ρευστή διεθνή κατάσταση με τον αναξιόπιστο Τραμπ στον θρόνο του πλανητάρχη και τη φοβική Ευρώπη μπροστά στο τσουνάμι των μεταναστευτικών ροών. Το διεθνές δίκαιο υποχρεώνει την Τουρκία να κρατήσει τα προσχήματα και να σεβαστεί τους νόμους, εάν δεν θέλει να μείνει μόνη της απέναντι στη διεθνή έννομη τάξη και στις συμμαχίες που την προστατεύουν.
Δυστυχώς, τα δέκα χρόνια που εμείς αναλωθήκαμε στον εμφύλιο μνημονιακών- αντιμνημονιακών επειδή ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης αποφάσισαν να συγκρουστούν με την Ευρώπη, ο Ερντογάν οικοδομούσε ένα πανίσχυρο στρατιωτικό κράτος. Η Αγκυρα έχτισε μία από τις ισχυρότερες πολεμικές μηχανές στην περιοχή βασισμένη σε μεγάλο ποσοστό σε εγχώρια οπλικά συστήματα (πολεμικά πλοία, τεθωρακισμένα και drones «made in Τurkey»), όταν εμείς όχι μόνο δεν αγοράζαμε νέους εξοπλισμούς, αλλά ούτε καν συμφωνούσαμε στον εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων συστημάτων. Παραμείναμε επαναπαυμένοι πως οι ΗΠΑ (και η Ευρώπη) θα παρέμβουν, α λα Ιμια, για να αποτρέψουν να πάρει έκταση κάθε θερμό επεισόδιο στους κόλπους του ΝΑΤΟ.
Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει. Παράλληλα με τις προσπάθειές μας να σπρώξουμε την Αγκυρα στο Δικαστήριο της Χάγης για την ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσουμε ξανά μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη, που να προκαλεί φόβο και να υπαγορεύει λογική στους Τούρκους.
Πρέπει πάση θυσία να επαναφέρουμε την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο με εκσυγχρονισμό των όπλων μας, την εξοικονόμηση πόρων από κλείσιμο άχρηστων στρατιωτικών μονάδων και τη δημιουργία μιας ισχυρής πολεμικής βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας –στα πρότυπα του Ισραήλ–, η οποία θα αποτελέσει συγχρόνως και σημαντικό ποιοτικό άλμα για τη γενικότερη τεχνολογική αναβάθμιση της χώρας.
Υπάρχουν ήδη στη χώρα ελληνικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας που παράγουν προϊόντα πρώτης γραμμής και κερδίζουν διαγωνισμούς για ένοπλες δυνάμεις ξένων χωρών αλλά αποκλείονται –για προφανείς λόγους– από το ελληνικό Πεντάγωνο. Τέτοιες εταιρείες πρέπει να βοηθηθούν από το ελληνικό κράτος μαζί με άλλες που θα γεννηθούν εάν υπάρξει πολιτική απόφαση δημιουργίας μιας βιομηχανίας παραγωγής ελληνικών οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας.
Πρώτα το διεθνές δίκαιο και η Χάγη. Αλλά στο άλλο χέρι πρέπει να κρατάμε κι ένα ισχυρό ραβδί.