Μια μικρή ήττα στην αλυσίδα των αλλεπάλληλων ηττών και νικών που χαρακτηρίζουν τις μακροχρόνιες συγκρούσεις ήταν η προσπάθεια στολισμού της πλατείας Εξαρχείων, στην καρδιά του αποκαλούμενου άβατου.
Ορισμένοι θεωρούν βαρύ τον χαρακτηρισμό, δεν έχουμε γκέτο και άβατα στην Ελλάδα, πρεσβεύουν, δηλαδή περιοχές περίκλειστες, κοινωνικά απομονωμένες και περιθωριοποιημένες. Ομως είναι βέβαιο ότι έχουμε συνοικίες, όπως κι αν τις αποκαλούμε, π.χ. στη δυτική Αττική, όπου η γλώσσα των όπλων νικά τη νομιμότητα, ή στο αθηναϊκό κέντρο, όπου οι ακραίες ιδέες εδραίωσαν το στέκι τους χτίζοντας πάνω σε εξελίξεις που η πολιτεία δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αναστρέψει. Εκεί οι ταμπέλες έκρυψαν τη μάζα των συνηθισμένων κατοίκων. Το Ζεφύρι και το Μενίδι της «κοπής δόσεων» στις αυλές και του τρόμου των περιοίκων δεν είναι γκέτο όπως η εβραϊκή συνοικία της Γαληνοτάτης στη Βενετία, όπως τα εβραϊκά γκέτο της Φρανκφούρτης, της Ρώμης, της Πράγας ή εκείνα των Γερμανών στην κατεχόμενη Πολωνία και Σοβιετική Ενωση, τα αφροαμερικανικά γκέτο στις ΗΠΑ. Αλλά είναι σίγουρα συνοικίες –ξεχασμένες από τους διαμένοντες σε κανονικές περιοχές– όπου το έγκλημα επιβάλλει τους δικούς του όρους ζωής. Τα Εξάρχεια δεν είναι το άβατο του Αγίου Ορους για τις γυναίκες ή του ιερότερου μέρους του ναού. Αλλά είναι σίγουρα μια γειτονιά σε διαρκή ανταρτοπόλεμο ανάμεσα σε αντιεξουσιαστές και ΜΑΤ, με τείχη φτιαγμένα από τη βία των μολότοφ, με καταλήψεις σπιτιών και γκράφιτι να σκιάζουν τις προσόψεις.
Το ότι δύσκολα θεραπεύεται η παρέκκλιση που τους χωρίζει από την κανονικότητα των πολλών αποτελούσε επί έτη πολλά το διαρκές άλλοθι για απραξία. Κράτος και περιθώρια βολεύονταν με τα άβατα για να εξυπηρετήσουν τους διαφορετικούς σκοπούς τους. Το κράτος για να απομονώσει τις εκτροχιασμένες ομάδες σε νοητά τείχη, και τα περιθώρια για να ελαχιστοποιήσουν τις παρεμβάσεις στην «επικράτειά» τους. Ωστόσο παραμένουν ζωντανές ως εικόνες της κοινωνικής απορρύθμισης, ως το εμφανές άκρο μιας μακριάς αλυσίδας αντικανονικών κοινωνικών συμφύσεων. Δεν είναι εύκολη η ανατροπή της καθεστηκυίας καθημερινότητας των επιθέσεων, των εμπρησμών, των αναρχοληστειών, των βανδαλισμών. Ομως έρχεται η στιγμή που, σε συνθήκες καλύτερης συνοχής και οργάνωσης (είθε), σπάει η συνέχεια της φωτιάς, δημιουργείται μια παύση, ένα κενό στην άχρονη επιθετικότητα, και το γαϊτανάκι της δράσης-αντίδρασης, καταστροφής-καταστολής κατακερματίζεται.