Το βέβαιο είναι ότι από την πρώτη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στην αντιπολίτευση προσπαθεί να συνδέσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με… αστυνομικό κράτος. Προσπαθεί δηλαδή να πείσει ότι ο πολιτικός στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη να βάλει ένα τέλος στην «μπαχαλοποίηση» της καθημερινότητας από τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και στην περιφρόνηση του νόμου και της τάξης, με την οποία επέβαλαν την παρουσία τους τόσο μέσα στα πανεπιστήμια όσο και στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, σημαίνει την εδραίωση αυθαίρετης αστυνομοκρατίας. Εντελώς απλά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Δεξιά στην Ελλάδα, ακόμη και σε εκδοχή Κεντροδεξιάς, όπως η σημερινή κυβέρνηση, ταυτίζεται με αστυνομικό κράτος.
Είναι επίσης σαφές ότι η θέση που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί στρατηγική απάντηση στην προεκλογική υπόσχεση της Ν.Δ. ότι θα χτυπήσει την ανομία, την ασυδοσία και θα επιβάλει στοιχειωδώς την έννομη τάξη μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Υπόσχεση που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της εξουσίας ύστερα από 4 χρόνια θαλπωρής που πρόσφερε συνειδητά και αφειδώς η κυβέρνηση Συρανέλ σε αυτοπροσδιορισμένους αναρχοαυτόνομους, αποφασισμένους να επιβάλουν τη δική τους λογική σε θεσμούς, δομές, πολιτεία, κοινωνικό σύνολο, αστούς και μικροαστούς, δηλαδή στο σύμπαν. Αντίστοιχα, είναι γεγονός ότι ακριβώς αυτή η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε εξίσου αποφασιστικά στην ήττα του στις εκλογές και στην απώλεια της εξουσίας.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε την αντιπαράθεση στο πεδίο της επιβολής του νόμου και της τάξης, ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη επιδοκιμάζει την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Πιθανότατα διότι η συριζαϊκή ηγεσία και τα νεότερα στελέχη της έχουν γαλουχηθεί με μνήμες και αντιλήψεις παλαιότερων αριστερών που έζησαν τη μετεμφυλιακή αστυνομοκρατία ώς τις αρχές του ’60 και νομίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ισως γιατί ένας μεγάλος αριθμός των συριζαίων μεγάλωσε στο καθεστώς αυξανόμενης ασυδοσίας που χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολιτευτική περίοδο και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην έννοια της νόμιμης τάξης. Ενδεχομένως, επειδή έτσι θέλουν να κρύψουν τη δική τους ανεπάρκεια και έλλειψη βούλησης στον συγκεκριμένο τομέα κατά την κυβερνητική θητεία τους.