Στην πολιτική ζωή της χώρας δύσκολα βρίσκει κανείς «αντικειμενικές αλήθειες» και ακόμα πιο δύσκολα μπορεί να τις ακούσει να εκφράζονται δημοσίως. Το πολιτικό σύστημα πορεύεται με διαρκείς παράλληλους μονολόγους, κοιτώντας πρωτίστως την ικανοποίηση του κομματικού κοινού και της μάχης για κατάληψη της εξουσίας. Τα κόμματα «ψάχνονται», κατά το κοινώς λεγόμενο, να τσακωθούν για τα πάντα. Ενα τελευταίο, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν στο Κουκάκι. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι απολύτως οριοθετημένα από το ίδιο το Σύνταγμα.
Οι ένστολοι αποτελούν τον θεματοφύλακα της εφαρμογής του νόμου, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αλλά, επιπλέον, τα όριά τους είναι συγκεκριμένα: δεν μπορούν να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως δείχνουν να αγνοούν πολλοί α λα καρτ φιλελεύθεροι. Το θετικό είναι πως ο φανατισμός ένθεν κακείθεν αφήνει παντελώς αδιάφορη τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, που επιθυμεί τη νομιμότητα εντός συνταγματικών ορίων. Το παράδειγμα με όσα συνέβησαν στο Κουκάκι είναι απλώς ενδεικτικό. Υπάρχουν δυστυχώς δεκάδες άλλα, που –ατυχέστερα– παρά το ότι έχουν επικριθεί πολλές φορές, δεν σταματούν. Συνεπώς, μην έχουμε αυταπάτες. Η τοξικότητα, η ερμηνεία της πραγματικότητας μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, η θεμιτή αλλά με αθέμιτα μέσα πολιτική αντιπαράθεση δεν θα σταματήσει. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί σε κάποια κορυφαία ζητήματα να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συναίνεση, δημιουργώντας δικλίδες ασφαλείας αλλά και συνοχής στο πολιτικό σύστημα. Η εκλογή ΠτΔ αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία να εκπεμφθεί αυτό το μήνυμα. Οπως το είπε πολύ εύστοχα σε πρόσφατη συνέντευξη ο υπουργός Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να εκφράζει την ενότητα του έθνους» και «άρα, υπό αυτή την έννοια, θα πρέπει να είναι σθεναρός υπερασπιστής των εθνικών θέσεων». Θα πρόσθετα πως θα πρέπει να ξέρει από πολιτικές και διεθνείς ισορροπίες. Στην επιλογή του προσώπου δεν χωρούν πειραματισμοί σαν αυτούς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε δεκάδες θέσεις ευθύνης, με βασικό κριτήριο την κάλυψη επικοινωνιακών αναγκών.
Ο επόμενος Πρόεδρος δεν έχει σημασία από ποια παράταξη θα είναι, αλλά κυρίως αν θα είναι ένα πρόσωπο που θα έχει τον σεβασμό τής –όσο το δυνατόν– μεγαλύτερης πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου και αν θα μπορεί να σταθεί στον θεσμικό του ρόλο, είτε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των κομμάτων είτε ακόμα και ως επικεφαλής ενός συμβουλίου πολιτικών αρχηγών.