Οταν το βλέπεις να έρχεται, καλύτερα να μην το αφήσεις να σου έρθει έτσι, σαν μοιραίο. Οταν βλέπεις ότι η/ο επόμενη/ος Πρόεδρος μπορεί να προέρχεται από την παράταξή σου, καλύτερα να φαίνεται εκ των υστέρων ότι εσύ εκμαίευσες την επιλογή.
Από αυτή την άποψη, η κίνηση της Φώφης Γεννηματά να θέσει, ας πούμε, ως όρο την κεντροαριστερή καταγωγή του υποψηφίου για την Προεδρία είναι μια αυτονόητη πράξη προληπτικής οικειοποίησης: Οποιος κι αν είναι η/ο υποψήφια/ος, αν είναι κεντροαριστερή/ός, θα είναι σφραγισμένη/ος ως υποψήφια/ος και της Φώφης.
Η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής βλέπει αυτό που βλέπουν όλοι. Οι επιλογές είναι μετρημένες. Χωρίς ιεράρχηση πιθανοτήτων, ο Μητσοτάκης έχει μπροστά του τρία σενάρια.
Πρώτον, ο νυν Πρόεδρος. Η επιλογή έχει τεκμήριο συναίνεσης. Θα συγκεντρώσει τις ψήφους και του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόστος θα είναι η αυτοαποδόμηση του ίδιου του Μητσοτάκη. Δηλαδή, η ανάκληση της απόφασης του 2015, που αποδείχτηκε και ληξιαρχική πράξη της πολιτικής αυτονομίας του μετέπειτα αρχηγού της Ν.Δ.
Δεύτερον, άλλος δεξιός Πρόεδρος. Θεωρητικά, η επιλογή αυτή θα εξασφάλιζε εσωκομματική ηρεμία. Θα απομόνωνε όμως τη Ν.Δ., με αβέβαια ενδονεοδημοκρατικά αποτελέσματα – αφού ορισμένες από τις προωθούμενες κομματικές υποψηφιότητες απειλούν να προκαλέσουν περισσότερη γκρίνια απ’ ό,τι κομματικό πατριωτισμό.
Τρίτον, Πρόεδρος με κεντροαριστερό προφίλ – με πολιτική ή άλλη προϋπηρεσία. Ο Μητσοτάκης θα έδειχνε έτσι ότι δεν παίζει μόνος – δεν καταχράται τη δυνατότητα που του δίνει το νεαρό Σύνταγμα.
Θα υπηρετούσε ταυτόχρονα τον στρατηγικό στόχο της εγκατάστασής του στο Κέντρο. Ο κίνδυνος, λένε, θα ήταν να στασιάσουν ορισμένοι βουλευτές του.
Θα πρόκειται για βουλευτές χωρίς φιλοδοξίες – για βουλευτές έτοιμους να ρισκάρουν τη σταδιοδρομία τους σε ένα θέμα με βάρος μόνο συμβολικό.
Για να το πούμε ωμά, θα πρέπει να βρεθούν στελέχη έτοιμα να αντιταχθούν στον Μητσοτάκη, τη στιγμή που είναι κυρίαρχος και έχει μπροστά του τουλάχιστον τριάμισι χρόνια στα κυβερνητικά και κομματικά ηνία.
Οι πιθανοί εσωκομματικοί κραδασμοί δεν είναι η μόνη πτυχή της προεδρικής εκλογής που υπερδραματοποιείται. Υπερβολικά συζητημένη είναι και η ίδια η διαδοχή σε ένα αξίωμα που δεν μπορεί πια, μετά τη διόρθωση της συνταγματικής κακοτεχνίας, ούτε παράπλευρη ζημιά να προκαλέσει.
Σημασία έχουν όντως μόνο οι συμβολισμοί. Τα σύμβολα αντλούν το κύρος τους όχι μόνο από αυτούς που τα στηρίζουν, αλλά εξίσου και από εκείνους που τα αρνούνται. Γι’ αυτό και η ακτινοβολία της/του επόμενης/ου Προέδρου θα ορίζεται και από εκείνα που δεν θα συμβολίζει.