Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και οι καιροί δεν επιτρέπουν ούτε επιπολαιότητες ούτε αυταπάτες, που άλλωστε αποτελούν προνομιακό πεδίο του Αλ. Τσίπρα. Με αυτή την έννοια, θα είναι καλό η μεν κυβέρνηση να μην παρασυρθεί από λόγια εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά να διατηρήσει στη σωστή της διάσταση τη σημασία του κειμένου που Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ υπέγραψαν την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα, το δε νοήμον κοινό να καταλάβει ότι πρόκειται ουσιαστικά για συμφωνία προθέσεων όσον αφορά τον EastMed και ότι η κατασκευή του θα προχωρήσει «αν» και «εφόσον» κάποτε στο μέλλον.
Τούτων λεχθέντων, το γεγονός από γεωπολιτικής πλευράς είναι θετικό έως και πολύ σημαντικό. Πρώτον, γιατί οι υπογραφές που έπεσαν αποτελούν προφανώς συνέχεια του νόμου που πέρασε πρόσφατα από το αμερικανικό Κογκρέσο περί ασφάλειας και αξιοποίησης πηγών ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο, δεύτερον, γιατί ο σχεδιασμός του συγκεκριμένου αγωγού δεν περνά από τουρκικό έδαφος και στέλνει ένα μήνυμα στην Αγκυρα, τρίτον, γιατί η συμμετοχή του Ισραήλ προσφέρει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο εγχείρημα, τέταρτον, γιατί μπορεί να μην περιλαμβάνεται ακόμη στα ευρωπαϊκά έργα, η Ιταλία όμως δείχνει να ενδιαφέρεται και η Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτεί κατά το ένα τρίτο τουλάχιστον την προκαταρκτική έρευνα. Επομένως, η κίνηση από την πλευρά της Αθήνας θεωρείται ορθή, αρκεί αντίστοιχα ορθή να είναι και η ερμηνεία της, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τον εκνευρισμό που προκάλεσε στην Αγκυρα και τις απειλές του καθεστώτος Ερντογάν.
Δύσκολο πολύ να προβλεφθεί η συνέχεια. Δηλαδή, πώς θα προχωρήσει η υπόθεση και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις της Αγκυρας. Ειδικά όταν «σκάνε» σχεδόν καθημερινά γεγονότα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως τελευταία η εξουδετέρωση του επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, με εντολή του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ των ΗΠΑ (πιθανώς για να ενισχύσει τη θέση του στο εσωτερικό ενόψει παραπομπής και εκλογών), και η απόφαση του Ταγίπ Ερντογάν να εμπλακεί στρατιωτικά στον εμφύλιο της Λιβύης, αν το κρίνει σκόπιμο και παρά τις αντιδράσεις της τουρκικής αντιπολίτευσης… Το ενδιαφέρον που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι, αν κλιμακωθεί η κρίση ΗΠΑ – Ιράν, η Τουρκία από τη μία πλευρά συμμετέχει σε μια συμφωνία με το Ιράν και τη Ρωσία σχετικά με τη Συρία και διατηρεί καλές σχέσεις γενικά με το καθεστώς της Τεχεράνης, από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τις βάσεις τους σε τουρκικό έδαφος και μάλλον δεν θα θέλουν χειροτέρευση των σχέσεών τους με την Αγκυρα.
Το θέμα της Λιβύης είναι διαφορετικό. Κανείς δεν βλέπει με καλό μάτι την εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη. Η ανάμειξη του Ταγίπ Ερντογάν στον λιβυκό εμφύλιο εξοργίζει τους πάντες, από τις ΗΠΑ ώς τη Ρωσία και από την Αίγυπτο μέχρι τη Γαλλία και την Ιταλία. Ομως, αυτή η εμπλοκή είναι μέρος σχεδίου της Αγκυρας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Βασικός στόχος, η αναβάθμιση της Τουρκίας σε νεοοθωμανική υπερπεριφερειακή δύναμη που α) θα εξουσιάζει ως δορυφόρους γειτονικές και άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Συρία, η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Βοσνία, το Κόσοβο, η Αλβανία, η Τυνησία, β) θα θέσει σε κατάσταση ομηρίας την Ευρώπη, με αγωγούς μεταφοράς ενέργειας που θα περνούν αποκλειστικά από την Τουρκία, με άνοιγμα ή κλείσιμο προσφυγικών ροών, με τουρκικούς πληθυσμούς (και ισλαμικά δίκτυα) που είναι ήδη εγκατεστημένοι στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και αλλού, γ) θα γίνει κέντρο πολιτικής έκφρασης ισλαμικών χωρών δ) θα γίνει αποδεκτή από τα «μεγάλα παιδιά» στη γεωπολιτική αναμόρφωση του πλανήτη.
Ο δρόμος του Ταγίπ Ερντογάν για να φέρει εις πέρας το σχέδιό του περνάει μέσα από αύξηση της τουρκικής επιρροής στις ασιατικές χώρες που δημιουργήθηκαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης (το μισοκατάφερε), εδραίωση ενός προσωπικού καθεστώτος μέσα στη χώρα του (θα δούμε…), εξουδετέρωση της κουρδικής απειλής (φαίνεται πως την έφερε εις πέρας), ακύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης (που ανατολικά την επέβαλε ουσιαστικά στη Συρία και δυτικά προς την Ελλάδα, την προωθεί με πτήσεις πάνω από νησιά και… προβολή γκρίζων ζωνών), πλήρη έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου μέσω «απόβασης» στη Λιβύη. Πατάει, πάντως, πολλούς «κάλους» στη διαδρομή και αν αποτύχει, ειδικά στη Λιβύη, τα περί ελέγχου της Ανατολικής Μεσογείου και εξαρτημένης Ευρώπης θα μείνουν όνειρα. Το ερώτημα είναι αν και η Ελλάδα θα ανακουφιστεί σε αυτή την περίπτωση.