Ενα εργαλείο για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης

Ενα εργαλείο για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης

4' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είμαστε σίγουροι ότι ο Τσίπρας στηρίζει Παυλόπουλο ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Το πρόβλημα το έθεσε φίλος και, ομολογουμένως, ένιωσα μέσα μου την πάντα αναζωογονητική υπόμνηση της ηλιθιότητάς μου, διότι δεν το είχα σκεφθεί καθόλου. Είμαστε σίγουροι; Ο Αλέξης Τσίπρας προτείνει, υποτίθεται, τη συναίνεση στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου, με τρόπο όμως τόσο πιεστικό, εντέλει, επιθετικό προς την πλευρά στην οποία απευθύνει την πρόταση, ώστε σε κάνει να αμφισβητείς την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Σίγουρα θέλει Παυλόπουλο ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Αν πράγματι επιθυμεί ανανέωση της θητείας του σημερινού προέδρου, τότε γιατί με την προσπάθειά του να τον επιβάλει εξωθεί τον αντίπαλο στην άρνηση; Κανένας, ποτέ και πουθενά στον κόσμο, δεν πρόκειται να ενδώσει σε μια πρόταση που τίθεται με τη μορφή απειλής, ιδίως όταν προέρχεται από την ασθενέστερη πλευρά στη διαπραγμάτευση. Συνεπώς, δικαιολογείται ο καθένας μας να εξετάζει το ενδεχόμενο ότι, στο βάθος, ο Τσίπρας δεν νοιάζεται για την τύχη του σημερινού προέδρου, δεν τον απασχολεί καθόλου. 

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας αδειάζει έναν πιστό και παλιό σύμμαχο, επειδή κρίνει ότι η χρησιμότητά του έχει εξαντληθεί, το προηγούμενο υπάρχει. Από την άλλη πλευρά, δεν αποκλείεται να πρόκειται απλώς για αδεξιότητα εκ μέρους του, αν αυτή είναι η σωστή λέξη – χοντράδα είναι ίσως καλύτερη. Θέλω να πω ότι ο Τσίπρας δεν δείχνει να έχει ωριμάσει καθόλου μετά την εκλογική ήττα, δίνει την εντύπωση ότι τον κατέχουν ακόμη αταβιστικά σύνδρομα που προκάλεσε η απώλεια της εξουσίας, από τα οποία δεν έχει συνέλθει. Σε κάθε περίπτωση, μικρή σημασία έχει η αναζήτηση της αιτίας. Είτε οφείλεται στον έναν είτε στον άλλο λόγο, η τουλάχιστον περίεργη τακτική του Τσίπρα στο συγκεκριμένο ζήτημα, στο τέλος, ευνοεί πολιτικά τον Μητσοτάκη. Τον ευνοεί, για τον πολύ απλό λόγο ότι κάνει την υποψηφιότητα Παυλόπουλου λιγότερο ελκυστική – σχήμα λιτότητος.

Υπάρχει, ωστόσο, μία ακόμη εκδοχή, που δεν την είχα λάβει υπ’ όψιν και η οποία εν μέρει εξηγεί λογικά την επιθετική καμπάνια του Τσίπρα υπέρ Παυλόπουλου. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η τύχη του ίδιου του κ. Παυλόπουλου. Οχι, αυτός δεν πάσχει από περιττούς συναισθηματισμούς, είναι της σταλινικής σχολής. Του είναι χρήσιμος, όμως, ως μέσον για να διασπάσει την ενότητα της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Ο Τσίπρας, δηλαδή,  «εργαλειοποιεί» τις ελπίδες του Π. Παυλόπουλου για ανανέωση της θητείας του, προκειμένου να ανοίξει στη Ν.Δ. τη γνωστή πληγή. Δεν τον νοιάζει αν αυτό κάνει λιγότερο ελκυστικό τον υποψήφιό του. Δεν τον ενδιαφέρει το κεφάλι του πολιορκητικού κριού.  

Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει ο κίνδυνος –εκ πρώτης όψεως– για τη Ν.Δ. να ενθαρρυνθεί κάποιος ακραιφνής Παυλοπουλικός και να μιμηθεί το παράδειγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αρνούμενος την ψήφο του στον υποψήφιο της Ν.Δ. Από μία πλευρά, μακάρι, διότι η μίμηση είναι η πληρέστερη και ειλικρινέστερη μορφή κολακείας. Αλλά και σοβαρά αν το εξετάσουμε, η περίσταση προσφέρεται για κάποιον, ο οποίος θα ήθελε από τώρα να ξεχωρίσει ως αντίπαλος του Μητσοτάκη στο απώτερο μέλλον. Ας πούμε, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. Δεν του αποδίδω, προς Θεού, τέτοιες προθέσεις του ανθρώπου – ούτε κατά διάνοιαν! Τον διαλέγω μόνο επειδή έχω ανάγκη από μια εικόνα όταν σκέφτομαι και, φυσιογνωμικά, αυτός έχει κάτι το ηγετικό.  Είναι –πώς το λένε;– από τη στόφα του ηγέτη. Γιατί, λοιπόν, αυτός ή ο οποιοσδήποτε άλλος να μη δει στην προεδρική εκλογή την ευκαιρία για να ξεχωρίσει;

Θεωρητικά, η δυνατότητα αυτή πάντα υπάρχει. Με τη βασική διαφορά, όμως, ότι οι συνθήκες ποτέ δεν επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο και, επομένως, η μίμηση θα καταλήξει σε παρωδία. Να θυμίσω, κατ’ αρχάς, ότι όταν ο Κυριάκος αρνήθηκε την ψήφο του στον Προκόπη  Παυλόπουλο, πρώτον, δεν ίσχυε κομματική πειθαρχία και, δεύτερον, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους το έκανε. Δεν γνωρίζω αν τώρα πρόκειται να επιβληθεί κομματική πειθαρχία· το βρίσκω, πάντως, απίθανο. Οπωσδήποτε, όμως, ο αρνηθείς θα πρέπει να εκθέσει τους λόγους της άρνησης.

Αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο της άσκησης, διότι οι λόγοι θα πρέπει να είναι βάσιμοι και να εκφράζουν πολιτικές θέσεις και αξίες, όχι προσωπικές δυσαρέσκειες ή άλλα μικροπρεπή. Καθόλου εύκολο, εφόσον η υποψηφιότητα είναι σοβαρή και αξιοπρεπής. Ακόμη και πολιτικά ουδέτερη, π.χ., αν είναι από το δικαστικό σώμα, θα είναι δύσκολο και πάλι να την αρνηθεί κάποιος και να το κάνει βασίμως.

Παρεμπιπτόντως, το επιχείρημα, που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους υποστηρικτές του Προκόπη Παυλόπουλου, ότι είναι απαραίτητος λόγω επικείμενων εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά, εντέλει και αυτό λειτουργεί εις βάρος της υποψηφιότητάς του. Διότι ποιος ξεχνά την απερίγραπτη ταπείνωση από τον Ερντογάν μέσα στο προεδρικό μέγαρο; Η συνύπαρξη των εννοιών «Ελληνοτουρκικά» και «Παυλόπουλος» μέσα στην ίδια εικόνα προκαλεί αμέσως ανασφάλεια. Αν προσθέσετε και την έννοια «καναπές», η ανασφάλεια γίνεται πανικός…

Ισως όμως ο κυριότερος λόγος, για τον οποίον δεν υπάρχει ο κίνδυνος της μίμησης (τον φύλαξα για το τέλος, γιατί αν τον έλεγα στην αρχή όλο το προηγούμενο κείμενο θα ήταν άσκοπο), είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι από έναν που θα ήθελαν τον ρόλο αυτό για τον εαυτό τους και δεν τους έχω ικανούς να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Με βάση, λοιπόν, το «κακό σενάριο» της αρνητικής ψήφου, το πιο απίθανο είναι να διαφωνήσει ένας. Το πιο πιθανό είναι να διαφωνήσουν περισσότεροι, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση και χρειάζεται ξεχωριστό κομμάτι. Ισως με άλλη αφορμή, ίσως όχι…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή