Η Ελλάδα είναι ένας παράδεισος. Τίποτα δεν της έχει αφαιρέσει τη διαφάνεια του φωτός και τα αισθήματα. Πάνω της σκάει ο ήλιος και οι αναπνοές των ανθρώπων. «Η γη, ο ουρανός, το νερό είναι καλά για την ψυχή σου. Είναι μέρος που σε γιατρεύει», είπε ο Τομ Χανκς. Το επαναλαμβάνουμε κι εμείς αδιάκοπα, και αυτοθαυμαζόμενοι σχεδόν αυτοκαταστρεφόμαστε. Διότι ο παράδεισος δεν είναι μια ανέξοδη ανταμοιβή, είναι ευθύνη. Δεν γεννάει αδιάκοπα ό,τι αγαπιέται. Η Εδέμ δεν είναι απλό άθροισμα εικόνων, ήχων, οσμών. Εκπίπτει χωρίς τις αξίες και τους όρους που αποτρέπουν τη φθορά και τον θάνατο.
Ναι, ο τουρισμός ανθεί. Ρεκόρ επιβατικής κίνησης κατέγραψε το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος»· μέσα στο 2019 πέρασαν από αυτό 25,57 εκατομμύρια ταξιδιώτες. Αριθμός που χαροποιεί αλλά και εγείρει το ερώτημα του πώς θα διατηρηθεί η τουριστική άνοιξη χωρίς η βαριά βιομηχανία μας να πνίξει το ελληνικό πλεονέκτημα. Διότι κάποια δεδομένα είναι εναντίον του, μαζί με την άφθαρτη ελληνική «σοφία» ότι όσο άτσαλα κι αν ρευστοποιούμε τα ατού της χώρας, αυτή θα είναι προτιμητέα εσαεί· ότι όσο το πρόσημο είναι θετικό στις τελικές κερδοζημιές, δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς σε έγνοιες για το απώτερο μέλλον.
Ο τουρισμός εκτιμάται (ΙΝΣΕΤΕ) ότι συνέβαλε πέρυσι κατά 30,9% στη δημιουργία του ΑΕΠ (57,1 δισ. ευρώ) και κατά 44,2% στην απασχόληση, άμεσα και έμμεσα – καθώς εμπλέκει μεγάλο αριθμό μονάδων που παράγουν για την κάλυψη της ζήτησης. Επιπλέον ενισχύει την κοινωνική συνοχή καθώς δημιουργεί ευμάρεια σε περιοχές που συρρικνώνονται πληθυσμιακά. Θα μπορούσε να προστατεύσει (όσο θα εμπεδώνεται η ανάγκη για αειφορία) τον εθνικό πλούτο από την ανισόρροπη ανάπτυξη. Προσεκτικά σχεδιασμένα καταλύματα τονώνουν οικονομία και τοπική ανάπτυξη, χωρίς να απομυζούν υπέρμετρα πόρους, φυσικό και αστικό κάλλος. Ομως το κεφάλαιο της Ελλάδας –πολιτισμός, παραλίες και φύση, ένα πλέγμα υψηλής αξίας– είναι ακόμη σε κρίση λόγω απροσχεδίαστων ενεργειών και απώλειας του μέτρου στη δόμηση καταλυμάτων και κατοικιών, οι οποίες μεταφέρουν στην εξοχή τα αρνητικά του άστεως.
Δεν υπάρχει τόπος γαλήνιος και ανόθευτος που να μη χάνει μέρος της καθαρότητάς του από τον συγχρωτισμό με τον παραθεριστή, τον τουρίστα. Δύσκολος ο συγκερασμός ανάπτυξης και διατήρησης των φυσικών, λαμπερών και καταγάλανων, παραδείσων. Στην πορεία της χώρας, είναι η πιο στενή πύλη. Αλλά και η μόνη εγγύηση σωτηρίας.