Χθες, στο εξοχικό παλάτι της βασίλισσας Ελισάβετ έγινε η δίκη του πρίγκιπα Χάρι: τα είπε, κυρίως τα άκουσε και, οπωσδήποτε, κάπου θα κατέληξαν. Ωστόσο, δεν ενδιαφέρθηκα για την απόφαση, δεν κάθισα να αρχίσω να ψάχνω στα ξένα δίκτυα για πληροφορίες από «έγκυρους βασιλικούς παρατηρητές», διότι αυτή η δίκη δεν ήταν δίκαιη, για τον λόγο ότι δεν έγινε σεβαστό το βασικό δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου: να ακουστεί η φωνή του.
Θυμίζω ότι η σύνθεση του δικαστηρίου είχε ως εξής: η βασίλισσα, που προεδρεύει και αποφασίζει, ο διάδοχος, πρίγκιπας Κάρολος, καθώς και ο διάδοχος του διαδόχου και αδελφός του κατηγορουμένου, πρίγκιπας Ουίλιαμ. Για να ήταν, όμως, δίκαιη η δίκη θα έπρεπε να συμμετέχει και ο τρίτος στη σειρά διαδοχής, ο διάδοχος του διαδόχου του διαδόχου, δηλαδή ο πρίγκιπας Τζορτζ, που είναι σχεδόν επτά ετών. Χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα επτάχρονος για να εξηγεί, ενδεχομένως και να μεταφράζει, τις θέσεις και τις σκέψεις του Χάρι στους δικαστές του. Αν τον άφηναν να τα πει μόνος του, πάλι θάλασσα θα τα έκανε…
Σε τρεις μήνες
Να μείνουμε στη Βρετανία, όπου, σύμφωνα με στατιστικές του 2017, ζουν εγκατεστημένοι μόνιμα 72.000 Ελληνες, γεννημένοι στην Ελλάδα με ελληνική υπηκοότητα – ίσως ο αριθμός να είναι κατά τι μεγαλύτερος τώρα. Οπωσδήποτε, οι περισσότεροι από αυτούς πρέπει να ζουν στο Λονδίνο και στις γύρω περιοχές. Φαντάζομαι ότι το ίδιο, λίγο-πολύ, θα ισχύει και με τους 10.000 Ελληνες φοιτητές που ζουν στη Βρετανία: οι περισσότεροι θα είναι, αν όχι στο Λονδίνο, πάντως σε περιοχές με εύκολη πρόσβαση στη βρετανική πρωτεύουσα. Να θυμίσω και κάτι που πρέπει να ενδιαφέρει, φαντάζομαι, τους πολιτευόμενους: αυτοί οι Ελληνες πολίτες ψηφίζουν στις εκλογές και μάλιστα η παρούσα κυβέρνηση έδειξε αμέσως ιδιαίτερη μέριμνα για τα δικαιώματά τους, ώστε τώρα να μπορούν να ψηφίζουν και από εκεί όπου ζουν και εργάζονται.
Με αυτά ως δεδομένα, πώς σας ακούγεται ότι αν ένας Ελληνας του Λονδίνου ζητήσει από την πρεσβεία μας μία υπογραφή, π.χ. για ένα πληρεξούσιο, θα του ορίσουν ραντεβού στις 3 Μαρτίου; Και αυτό, αν έχει υποβάλει το αίτημα από τα μέσα Δεκεμβρίου, όπως η περίπτωση που γνωρίζω. Αν το ζητήσει τώρα, φαντάζομαι ότι το ραντεβού θα ορισθεί τουλάχιστον για τα μέσα Απριλίου. Για λόγους που δεν καταλαβαίνω, αυτή η απαράδεκτη κατάσταση με τις προξενικές υπηρεσίες της πρεσβείας του Λονδίνου έχει γίνει αποδεκτή από το υπουργείο Εξωτερικών, σιωπηρά και μοιρολατρικά. Αφότου, λόγω των περικοπών της χρεοκοπίας, καταργήθηκε το γενικό προξενείο στο Λονδίνο, απέμεινε ένα προξενικό γραφείο με δύο δυστυχείς υπαλλήλους. Και τη θεά Κάλι με τη δίδυμη αδελφή της (που δεν είχε…) αν προσελάμβαναν, ούτε οκτώ χέρια θα έφθαναν για τη δουλειά.
Καταλαβαίνω ότι το υπουργείο Εξωτερικών έχει σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί. Εχει τα ελληνοτουρκικά, πρωτίστως. Εχει τις τριμερείς, τις τετραμερείς και τις πενταμερείς! Εχει να τρέχει πίσω από τις ελαφρότητες των Κυπρίων και, επίσης, να μαζεύει το κόστος από την ασυλλόγιστη πρωτοβουλία του Πατριάρχη να μπει στο παιχνίδι μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, σέρνοντας μαζί του (αναγκαστικά) και την Ελλάδα. Ας ασχοληθούν όμως και με το ζήτημα του προξενείου στο Λονδίνο. Δεν αφορά κάποιους πλουσίους, τους οποίους οι πολιτικοί μπορούν να αγνοούν – εφόσον δεν είναι η ώρα που χρειάζονται την (ηθική) βοήθειά τους για τις εκλογές. Αφορά δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους και επιστήμονες, Ελληνες πολίτες με τα χαρακτηριστικά που ο Μητσοτάκης εκθειάζει στις ομιλίες του (γνώση, τόλμη, εργατικότητα) και στα οποία υποτίθεται ότι βασίζεται το μέλλον της χώρας.
Αλλά ας μείνουμε στο βασικό: αυτοί οι Ελληνες πολίτες, που ζουν στη Βρετανία και ταλαιπωρούνται σήμερα στην πρεσβεία του Λονδίνου, ψηφίζουν· και αυτή η κυβέρνηση, όχι κάποια άλλη, τους διευκόλυνε για να ψηφίζουν από εκεί. Επομένως, ας μην τους κοροϊδεύουν. Δεν συμφέρει στην κάλπη…
Πρώτη φορά
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας δεν είχε ξαναπάει στο Λονδίνο. Ετσι, για την πρώτη του φορά, οι φίλοι του είχαν ετοιμάσει πλούσιο πρόγραμμα για χάρη του. Αλλωστε, η επίσκεψή του ήταν μόλις διήμερη και το Λονδίνο τόσο μεγάλο!
Παρασκευή, στις 10 το πρωί, στη βιβλιοθήκη Καρλ Μαρξ· 11.30, στο μνημείο των πεσόντων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (των Σοβιετικών μόνο, όχι των άλλων)· 12.30, στην Tate Modern για να δει έναν πίνακα με θέμα την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Ακολούθως, γεύμα, ανάπαυση και, ξανά, στις 5 το απόγευμα, στο Βρετανικό Μουσείο, για να ξεσκάσει και λίγο ο άνθρωπος με τα γλυπτά, τις μούμιες και τα άλλα. Την επομένη, Σάββατο, στις 2 μ.μ., ομιλία στην εκδήλωση της Τοπικής Οργάνωσης Δυτικής Ευρώπης (sic), όπου ανέπτυξε το θέμα «Επιστήμη και τεχνολογία στην υπηρεσία του καπιταλιστικού κέρδους ή των κοινωνικών αναγκών;» – ένα ερώτημα του οποίου την απάντηση είχε γύρω του στο Λονδίνο, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ο δυστυχής. Θα ακολούθησε οπωσδήποτε ζωηρή συζήτηση, καθώς αυτά που θα τους είπε δεν θα τα περίμεναν και, φαντάζομαι, «λαϊκό γλέντι με αντάρτικα». Πάει και το Σάββατο! Τι του έμεινε; Ενα πρωινό Κυριακής. Πού να το χαρεί όμως; Στις 10 το πρωί, να τρέχει για λουλούδια στον τάφο του Μαρξ και μετά αεροδρόμιο και επιστροφή στην Αθήνα.
Βαρύ πρόγραμμα, αλλά ήταν μάλλον απαραίτητο. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ήταν επίφοβος να αυτομολήσει στη Δύση και έπρεπε να τον προσέχουν διαρκώς…