Εδώ τα «αν» είναι χρήσιμα. Τι θα έλεγαν οι οργανώσεις που χρηματοδότησαν την καμπάνια κατά των αμβλώσεων αν έβλεπαν στους τοίχους του μετρό μια καμπάνια μουσουλμανικών οργανώσεων υπέρ του δικαιώματος στη μαντίλα;
Πόσο θα άντεχαν η ανεξιθρησκία και το φιλελεύθερο φρόνημα των κηρύκων της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, αν έβρισκαν εντοιχισμένο στον δημόσιο χώρο έναν λόγο εχθρικό προς τη δική τους ελευθερία;
Η απόφαση του υπουργού Μεταφορών να ζητήσει την αποκαθήλωση των διαφημίσεων για το «αγέννητο παιδί» αρκέστηκε σε πολύ απλούστερα κίνητρα: γιατί να διατηρείς ζωντανή μια εστία διχασμού, όταν μπορείς με ένα τηλεφώνημα να την εξουδετερώσεις· όταν το σκανδαλάκι είναι πολιτικά τόσο ασήμαντο, που μπορεί να το εξαφανίσεις χωρίς κόστος;
Αυτό φάνηκε να ήταν το σολομώντειο σκεπτικό του Κώστα Αχ. Καραμανλή – να λήξει γρήγορα η πολλή φασαρία για το τίποτα.
Οντως, οι αντίπαλοι ηθικοί πανικοί που έχουν αναπτυχθεί τις τελευταίες ημέρες –με αφορμή ένα πρωτοσέλιδο και τις αφίσες που ακολούθησαν– είναι δυσανάλογοι προς το πολιτικά ανύπαρκτο θέμα τους.
Ακόμη και αυτοί που ψηφοθηρούν, παρουσιάζοντας τις αμβλώσεις σαν εθνική απειλή, δεν ζητούν αλλαγή της οικείας νομοθεσίας.
Ακόμη και αυτοί που ξεσηκώθηκαν κατά του συντηρητικού αναθεωρητισμού, δεν πιστεύουν, στην πλειονότητά τους, ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ανατροπής του θεσμικού κεκτημένου.
Παρά τον θόρυβο, η σχετική συζήτηση ανήκει σε μια απώτατη γωνία του περιθωρίου. Ωστόσο, ο θόρυβος δεν είναι τελείως αδικαιολόγητος.
Αν έδειξε κάτι η πρόσφατη αντιπαράθεση είναι ότι στις γραμμές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έχει σχηματιστεί μια νέα συνιστώσα της Δεξιάς. Μια ομάδα βουλευτών που, με ολοένα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αλιεύει και διογκώνει αφορμές για culture wars. Αφορμές για να στήσει αντιπαραθέσεις πάνω σε ζητήματα όχι προγραμματικά, αλλά δογματικά. Πάνω σε ζητήματα ταυτότητας.
Ο θίασος μπορεί τώρα να δίνει την εντύπωση ότι δημαγωγεί χωρίς να προκαλεί πολιτική ζημιά. Ηρθε πάντως για να μείνει. Και, μένοντας, θα βρίσκει συνεχώς λαβές για να γυμνάζει το δικό του ακροατήριο.
Το άλλο που ήρθε για να μείνει είναι το ιδεολογικό ρεύμα που στρέφει την ελευθερία της έκφρασης ενάντια στις πρωτοπορίες που την είχαν ως μήτρα τους. Το δικαίωμα των εχθρών των αμβλώσεων στην ελεύθερη έκφραση επιστρατεύεται κατά του δικαιώματος των γυναικών στις αμβλώσεις. Η κυρίαρχη ταυτότητα παίρνει έτσι εκδίκηση από τις επιμέρους ταυτότητες, υποκλέπτοντας τα όπλα τους.
Τα πρώτα χλωμά ίχνη αυτής της συντηρητικής αντεπίθεσης, που στην Αμερική έφθασε να γίνει πλειοψηφική, βλέπει κανείς τώρα και στις στοές του αθηναϊκού μετρό. Δεν είμαστε ακόμη εκεί. Αλλά κάποιοι έχουν χτυπήσει ιδεολογική φλέβα. Φλέβα που ήδη ταΐζει πολιτικές καριέρες.