Διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Καλό είναι να μην ξεχνάμε μερικά βασικά πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα να μην αντιδράμε με σπασμωδικό τρόπο – πανηγυρίζοντας τη μία γιατί «ο Χαφτάρ μπαίνει όπου να είναι στην Τρίπολη», κλαίγοντας την άλλη, γιατί «ο Ερντογάν παίζει δυνατά σε άλλο επίπεδο». Η εξωτερική πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος και σε βάθος χρόνου. Δεν είναι ποδοσφαιρικό ματς, όπου οι φίλαθλοι φωνάζουν διαδοχικά «μπράβο, Γιώργο», «έμπα, βρε Γιώργο», «έλα, ρε συ Γιώργο», «είσαι άχρηστος, Γιώργο». Θέλει υπομονή και ψυχραιμία. Δεν είμαστε διάσημοι, ως λαός, για κανένα από αυτά τα δύο στοιχεία.
Βασική παγίδα, η ομηρία της διπλωματίας μας στις δαγκάνες του δηλητηριώδους πολιτικού παιχνιδιού. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να βρουν ένα modus vivendi που δεν θα μας σπρώξει σε ένα καταστροφικό σπιράλ. Διαφωνίες υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν. Ακόμη και η προσυμφωνημένη πίεση του τύπου «Βυθίσατε το ΧΟΡΑ» είναι θεμιτή, αν δεν ξεφεύγει από κάποια όρια. Οταν όμως λέμε άλλα δημόσια και άλλα πίσω από κλειστές πόρτες, αρχίζει το πρόβλημα· το οποίο κατόπιν μεγεθύνεται από την πίεση των εκάστοτε ακραίων και τα μέσα ενημέρωσης.
Και τέλος, είναι καιρός να μάθουμε ότι η εξωτερική πολιτική απαιτεί σκληρές αποφάσεις, προϋποθέτει ότι θα έχεις εχθρούς και κόστος. Ειδικά στη φάση που μπαίνουμε. Το αν θα στείλεις μια συστοιχία Patriot στη Σαουδική Αραβία ή αν θα διαφωνήσεις με έναν Ευρωπαίο σύμμαχο είναι εξαιρετικά δύσκολες αποφάσεις. Δεν μπορείς όμως να τα έχεις καλά με όλους – αρκεί να είσαι ασφαλώς βέβαιος ότι οι σύμμαχοί σου θα είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι πραγματικά και θα παράσχουν απτά ανταλλάγματα.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει παίξει καλά τα χαρτιά της. Η παρτίδα είναι όμως απρόβλεπτη, οι παίκτες πιο ισχυροί και οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν συνεχώς. Εχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.