Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ το φετίχ της εκλογής του ήταν το μνημόνιο και το σκίσιμό του, για τη Ν.Δ. το ισοδύναμο ήταν το μεταναστευτικό. Καλλιεργώντας προεκλογικά σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού την προσδοκία ότι θα αντιμετωπίσει το ζήτημα «με ένα νόμο κι ένα άρθρο», η Ν.Δ. έσπευσε να καταργήσει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και να το εντάξει στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Λες και αν εξαφάνιζε το αρμόδιο υπουργείο και αφαιρούσε από τους μετανάστες τον ΑΜΚΑ, θα έλυνε κατευθείαν ένα τόσο σύνθετο ζήτημα, που περιλαμβάνει την προσωρινή φιλοξενία, το άσυλο, την ενσωμάτωση, την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη των μεταναστών, καθώς και τη διαπαιδαγώγηση του τοπικού πληθυσμού.
Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν μετεκλογικά για την υποβάθμιση του θέματος σε ένα ζήτημα φύλαξης των συνόρων και αστυνόμευσης, αλλά αποκηρύχθηκαν είτε ως υποκριτές υπερευαίσθητοι είτε ως «Συριζαίοι».
Αίφνης, ένα εξάμηνο μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός ανακάλυψε ότι απαιτείται συντονισμός όλων των πτυχών του μεταναστευτικού. Και ποιο ήταν το κριτήριο για την επιλογή του υπουργού; Η εντοπιότητα. Οτι έχει καταγωγή από τη Χίο και εκλέγεται εκεί. Επειδή, όπως εξήγησε και ο ίδιος, στη Χίο ήταν το κτήμα των προπάππων του, πότιζε τις πορτοκαλιές στο περιβόλι και πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια. Και προφανώς επειδή προπηλακίστηκε πρόσφατα από τους ντόπιους, σε ένδειξη δυσαρέσκειας για τη δημιουργία κλειστής δομής μεταναστών στο νησί.
Αξιέπαινη σε συμβολικό επίπεδο η προσπάθεια στήριξης του ανθρώπου που δέχθηκε μόλις πριν από λίγα 24ωρα τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τις κυβερνητικές αποφάσεις, θα ήταν όμως πολύ σοβαρότερη η ανάθεση του τιτάνιου έργου σε έναν άνθρωπο που προέρχεται από το συγκεκριμένο πεδίο, που έχει εργαστεί σε αυτό, που έχει γνώση κι εμπειρία. Είδαμε και στο παρελθόν πώς οι λανθασμένες επιλογές προσώπων στον συγκεκριμένο θώκο υπονόμευσαν τις αγαθές προθέσεις – αν ποτέ υπήρξαν τέτοιες.
Πέρα όμως από τα πρόσωπα, κι επειδή η κυβέρνηση πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο στίγμα στον τομέα και να στέλνει σαφή μηνύματα στην κοινωνία, ο πρωθυπουργός καλείται να αποφασίσει αν θα έχει μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική ή αν θα χαϊδεύει –μέσω αντιπροσώπων– τα ταπεινότερα ένστικτα των πολιτών με απειλές «περί αλλοίωσης του πληθυσμού».