Δεν είναι επικίνδυνο. Οποιος έχει αναπτύξει αντισώματα στο πολιτικό κιτς, μπορεί άφοβα να ανατρέξει στα εκατοντάδες εκτάρια πολιτικής «σοφίας» που είχαν απλωθεί μέχρι χθες στον Tύπο και στο Διαδίκτυο, ενόψει της προεδρικής εκλογής.
Δεν είναι επικίνδυνο, αλλά είναι σίγουρα διασκεδαστικό. Εκεί θα διαβάσει προφητείες –και απειλές μεταμφιεσμένες σε προφητείες– για το πώς ο Μητσοτάκης κινδυνεύει να ανοίξει εσωκομματικά μέτωπα. Για το πώς θα του φύγουν, αλαλάζοντας, οι βουλευτές και θα του καταρρακώσουν το αρχηγικό προφίλ.
Εκεί θα διαβάσει για όλες τις ομηρίες οι οποίες υποτίθεται πως κρατούν εγκλωβισμένο τον πρωθυπουργό. Θα διαβάσει για τους νόμιμους κληρονόμους της παράταξης, που τον κηδεμονεύουν, αλλά και για την «ακροδεξιά» συνιστώσα, με την οποία είναι καταδικασμένος να συγκυβερνά.
Φαίνεται ότι η επιλογή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, διά της οποίας ο Μητσοτάκης αψήφησε και ενταφίασε όλη αυτή τη «σοφία», δεν ήταν τελικώς τόσο απροσδόκητη.
Δεν ήταν, γιατί ακολούθησε τη δοκιμασμένη μέθοδο του 2015.
Τότε, ο απλός βουλευτής της αντιπολίτευσης είχε επιλέξει τον αντισυμβατικό δρόμο. Εκμεταλλεύτηκε μια καταστατικά συμβολική επιλογή για να ιδρύσει την αυτόνομη πολιτική του ταυτότητα. Την ταυτότητα του μεταρρυθμιστή που δεν επαναπαύεται στο business as usual.
Με το ίδιο σκεπτικό έλαβε και την τωρινή απόφαση. Η πεπατημένη θα τον είχε βλάψει με έναν τρόπο που δεν μπορούσαν να διακρίνουν όσοι τον νουθετούσαν από τα πολιτικοδημοσιογραφικά θεωρεία. Η πεπατημένη θα τον είχε κλείσει στο κοστούμι ενός αχρείαστου συντηρητισμού. Θα είχε πάθει ό,τι απέφυγε πέντε χρόνια πριν.
Τώρα είναι οι αντίπαλοι του Μητσοτάκη –αυτοί που τον λένε «ακροδεξιό»– που πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι συντηρητικοί.