Ηταν η πρώτη συνέντευξη που ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δώσει ως πρωθυπουργός. Η δημοσιογράφος του BBC, που βρισκόταν απέναντί του, δεν δεσμευόταν από τις συμβάσεις του εγχώριου πολιτικού καθωσπρεπισμού. Δεν σεβάστηκε το σαβουάρ βιβρ που επιβάλλει η περίοδος του μέλιτος.
«Μόνο πέντε γυναίκες στους 55 υπουργούς;» ρώτησε σαρκαστικά τον Μητσοτάκη. «Είμαι βέβαιη, κύριε πρόεδρε, ότι μέχρι κι εγώ θα μπορούσα να σας βρω 20 άξιες Ελληνίδες για να βάλετε στην κυβέρνηση».
Ηταν η πρώτη δύσκολη στιγμή του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Οι συνεργάτες του έλεγαν τότε ότι του είχε κοστίσει αυτή η κριτική. Για τις θέσεις που απέμεναν στον κρατικό μηχανισμό, τους είχε ζητήσει να ψάχνουν γυναίκες. Τελικώς, βρήκε ο ίδιος έναν αποτελεσματικό τρόπο για να επουλωθεί το έλλειμμα.
Η υποψηφιότητα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία για το φύλο – αλλά όχι μόνο γι’ αυτό.
Στο πρόσωπό της εκπροσωπείται και ένας θεσμός που δοκιμάστηκε άγρια στην κρίση. Το δικαστήριο στο οποίο προεδρεύει μπορεί πλέον να λογίζεται στα αντίβαρα που λειτούργησαν και, εντέλει, διέσωσαν το μεταπολιτευτικό κεκτημένο.
Πρόκειται για το δικαστήριο που είχε αναθεματιστεί ως «μνημονιακό» από την εξουσία που απέτυχε να το ποδηγετήσει – στην υπόθεση για τις τηλεοπτικές άδειες. Η ίδια η Σακελλαροπούλου, αντιπρόεδρος τότε του Συμβουλίου της Επικρατείας, είχε ανοιχτά υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του σώματος.
Το γεγονός ότι, παρά τη δημόσια στάση της σε εκείνη τη φορτισμένη υπόθεση, η προηγούμενη κυβέρνηση αποφάσισε να την προαγάγει στην κεφαλή του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου, συνιστά τεκμήριο της αξίας της.
Η υποψηφιότητά της μπορεί τώρα να διαβαστεί και ως έμμεση αναγνώριση για όλους τους δικαστές που τίμησαν, κάποιες φορές με προσωπικό κόστος, το λειτούργημά τους· για όσους δεν ενέδωσαν στις κραυγές της πλατείας και στη μέγκενη του λαϊκισμού, όταν αυτός έφθασε να εγείρει καθεστωτικές αξιώσεις.
Χάρη στη θεσμική και ιστορική επίγνωση τέτοιων προσώπων, στη Δικαιοσύνη αλλά και στη μαχόμενη πολιτική, η Ελλάδα διατήρησε την ιστορική της ταυτότητα ως φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Μπορεί κανείς να βρει πολλούς λόγους για να δείξει πόσο κολακευτική είναι η υποψηφιότητα της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας γι’ αυτούς που την επέλεξαν. Το όποιο όφελος, όμως, είτε προσωπικό, του πρωθυπουργού, είτε του κόμματός του, είναι δευτερεύον.
Η επιλογή σηματοδοτεί το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου για την ίδια την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία – άνοιγμα από το οποίο θα ήταν ιστορική ανορθογραφία να αυτοεξαιρεθεί η Αριστερά.
Η επιλογή της πρώτης γυναίκας για το ύπατο αξίωμα είναι ένα συμβολικό σήμα ότι αυτή η χρεοκοπημένη και τόσο συκοφαντημένη δημοκρατία βγαίνει από την κρίση, παραδόξως, πιο στέρεη. Πιο ώριμη. Πιο ολοκληρωμένη.