Ο αποκλεισμός της Αθήνας

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο αποκλεισμός της Ελλάδος από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την ειρήνευση της Λιβύης, παρά το αίτημα συμμετοχής που υπέβαλε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δημιούργησε ως ανεμένετο και νέα εντονότατη πολιτική διέγερση. Λογικώς, η κυβέρνηση δεν έπρεπε να υποβάλει καν αίτημα συμμετοχής στη συγκεκριμένη διάσκεψη. Η Ελλάς είχε ελαχίστη συμμετοχή στη λιβυκή περιπλοκή.

Το μόνο θέμα που υπάρχει για τη χώρα μας είναι ότι η κυβέρνηση της Τριπόλεως προχώρησε σε συμφωνία με την Αγκυρα για τον καθορισμό της ΑΟΖ των δύο κρατών, που όμως το Κοινοβούλιο αυτής της χώρας, η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ χαρακτήρισαν ως έκνομη, για όποια αξία έχει μία τέτοια τοποθέτηση. Προς το παρόν ωστόσο ήταν το μόνο που μπορούσε να εξασφαλίσει η Αθήνα.

Το Βερολίνο έδωσε διευκρινίσεις εκτενείς ως προς τη στάση την οποία υιοθέτησε. Αυτό το οποίο προκύπτει είναι ότι οι Δυνάμεις που διαμόρφωσαν την ατζέντα των «ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων» ήθελαν παντί τρόπω να μην εκτραπεί το όλο εγχείρημα σε μία ελληνοτουρκική δια-μάχη γύρω από τη συμφωνία Τριπόλεως και Αγκυρας για την ΑΟΖ. Δικαίως ανησυχεί η ελληνική κυβέρνηση για τον διευρυμένο ρόλο που αναλαμβάνει η Τουρκία, αυξάνοντας την παρεμβατικότητά της στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, συνεργαζόμενη με τη Ρωσία, και αντιμετωπιζόμενη με ανοχή από τις ισχυρότερες δυνάμεις της Δύσεως.

Και μπορεί διαδοχικές κυβερνήσεις να εξαίρουν την Ελλάδα ως αξιόπιστο εταίρο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., ως προμαχώνα των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή, αλλά το ειδικό βάρος της Τουρκίας αυξάνεται, καθώς η χώρα μας από την εποχή των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη έχει σταδιακώς απεμπλακεί από τις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής.

Παρά ταύτα, επί της κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή, ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης είχε συνομιλίες με τη Λιβύη για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Επί πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά, το ίδιο επιχείρησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και επί ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Κοτζιάς. Αλλά διαχρονικώς οι θέσεις της Λιβύης ήσαν εγγύτερες ως προς το θέμα αυτό με της Τουρκίας. Η Αγκυρα απλώς αξιοποίησε τη δεινή θέση της κυβερνήσεως της Τριπόλεως για να αποσπάσει την επίμαχη συμφωνία. Κατά συνθήκη,

η εξωτερική πολιτική μιας χώρας αντιμετωπίζεται ως άσκηση δεξιοτεχνίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για προβολή της στρατιωτικής, οικονομικής ισχύος στον άμεσο περίγυρό της. Κάποτε θα έπρεπε να γίνει και αυτό αντιληπτό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή