Πριν από περίπου δυο χρόνια, μέσα σε ένα βράδυ, εμφανίστηκαν κάτι περίεργα γκραφίτι στο χώρο του ΟΑΚΑ με αλλόκοτα μηνύματα κατά των εκτρώσεων. Πολλούς μήνες μετά ήρθε η αναγνώριση από την Ιερά Σύνοδο μιας "ημέρας αγέννητου παιδιού", μετά το εξώφυλλο αθλητικής εφημερίδας με ψεύτικα στοιχεία για το δήθεν "πρόβλημα" των εκτρώσεων και μετά μια αντίστοιχη διαφήμιση με παρόμοια ψεύτικα στοιχεία στους σταθμούς μετρό.
Αυτή η συντονισμένη καμπάνια προωθείται από κάποιες χριστιανικές ή/και παραχριστιανικές οργανώσεις (δεν είμαι σίγουρος για το δόκιμο ορισμό σε κάθε περίπτωση), καθώς και κάποιες οργανώσεις πολυτέκνων, επίσης έντονα θρησκευτικής χροιάς. Η καμπάνια, όπως μπορεί κάποιος εύκολα να διαπιστώσει διαβάζοντας τα υλικά που μοιράζουν και δημοσιεύουν, είναι αρκετά ακραία ως προς το αντικείμενο και τους στόχους της. Ο σκοπός τους, όπως αναδεικνύεται μέσα από κείμενα γεμάτα ψεύτικα στοιχεία, συνήθως γραμμένα στο πολυτονικό, είναι όλες οι ελληνίδες να κάνουν πάρα πολλά παιδιά, να μην έχουν δικαίωμα να κάνουν έκτρωση ή να πάρουν διαζύγιο, να μην εργάζονται, να μην αντιμιλούν στους άνδρες τους και γενικά να ζουν εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο ζωής που έχουμε συνηθίσει στο δυτικό κόσμο μέχρι σήμερα. Είναι τόσο έντονη η ζέση αυτών των οργανώσεων να πούνε στις γυναίκες ακριβώς πώς πιστεύουν ότι πρέπει να ζουν, με λεπτομέρειες, που καμία έκπληξη δεν προκαλείται όταν στη σελίδα των ΔΣ τους βλέπει κανείς σχεδόν αποκλειστικά ανδρικά ονόματα.
Τέλος πάντων, αυτές οι ακραίες ιδέες έρχονται να προστεθούν σε άλλες που ακούγονται ολοένα και πιο συχνά και δυνατά τελευταία στο δημόσιο διάλογο. Με αφορμή το μεταναστευτικό, τη συμφωνία των Πρεσπών, ή τον Κωνσταντίνο Κατσιφά, αλλά συχνά και χωρίς καμία αφορμή, ακούγονται από εδώ και από εκεί απόψεις που απηχούν αξίες που δεν έχουν καμία σχέση με τις αξίες μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Παλαβές θεωρίες συνομωσίας, αντισημιτισμός, μισογυνισμός, ρατσισμός, ο τρόμος μιας φανταστικής "εισβολής" μεταναστών που, λέει, έρχονται να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας, πολεμικές κραυγές εναντίων φανταστικών εχθρών στη γειτονιά μας, τέτοια πράγματα ακούμε και διαβάζουμε όλο και πιο συχνά. Είναι ιδέες και θέσεις που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντίθετες με τον Ευρωπαϊκό Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τη λογική ή και τρέχουσες ηθικές αξίες της κοινωνίας, κάτι που βεβαίως είναι πιο θολό και ρευστό. Οπωσδήποτε όμως αυτές οι ιδέες απέχουν πολύ από την αξιακή συνισταμένη του δυτικού κόσμου. Εξ' ορισμού ευδοκιμούσαν και ευδοκιμούν στην περιφέρεια της κοινωνίας και εκφράζονται μόνο από μικρές μειοψηφίες.
Ακόμα είναι πολύ μικρές μειοψηφίες. Αυτές οι ομάδες που αποκαλούν τις γυναίκες δολοφόνους ή θέλουν να εισβάλλουμε στην Αλβανία ή να πνιγούμε τους πρόσφυγες στο Αιγαίο είναι αμελητέες. Οι ιδέες τους, μεμονωμένες, για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι αποκρουστικές. Από μόνες τους είναι ασήμαντες. Η αποστολή τους θα αποτύχει.
Και μόνο το ότι έχουν καταφέρει να ακούγονται, όμως, δυσανάλογα του μεγέθους τους, είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι, επίσης, το ότι ένα υπολογίσιμο μέρος του πολιτικού προσωπικού και άλλων συμμετεχόντων στο δημόσιο διάλογο είναι έτοιμοι να ανεχτούν, έως και να υιοθετήσουν τέτοιες ιδέες στο δημόσιο διάλογο με αντάλλαγμα αποδοχή, προβολή και ψήφους. Έχω ακούσει με τα αυτάκια μου γνωστό και προβεβλημένο πολιτικό να αποκαλεί τα μέλη τέτοιων ομάδων "βλαμμένους". Τα χαϊδεύει τα αυτιά των “βλαμμένων”, όμως, αναπαράγει τα ψευδή τους νούμερα για τις εκτρώσεις και τους μετανάστες δημόσια, επειδή θέλει τις ψήφους τους. Δεν συνειδητοποιεί (ή δεν ενδιαφέρεται) για τη ζημιά που κάνει με αυτό τον τρόπο στην κοινωνία.
Οι Έλληνες δεν είναι ένας λαός που πνιγεί τους πρόσφυγες. Δεν είμαστε μια κοινωνία που αναγκάζει τις γυναίκες να μείνουν στο σπίτι για να γεννοβολάνε όσα παιδιά τους παραγγείλουν οι άντρες τους. Η πλειοψηφία του λαού δεν πιστεύει ότι για τα προβλήματα του κόσμου φταίει μια συνωμοσία του Σόρος και των Εβραίων. Ο λαός μας, όμως, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου, αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσκολίες. Η εμπιστοσύνη μας απέναντι στους θεσμούς αλλά και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας δοκιμάζονται από αυτές τις δυσκολίες κάθε μέρα. Απολαμβάνουμε τον τρόπο ζωής που έχουμε κατακτήσει και πάνω σ’ αυτόν τακτοποιούμε τις ηθικές μας προτεραιότητες και τα όρια που αναγνωρίζουμε στα δικά μας δικαιώματα και στα δικαιώματα των άλλων. Αλλά η ισορροπία αυτή είναι εύθραυστη. Η δημοκρατία, η ισότητα, η ισονομία, η αλληλεγγύη, η ανοχή και η συναδέλφωση είναι δύσκολες κατακτήσεις, ευάλωτες. Μπορεί κανένα μέλος της σιωπηρής μειοψηφίας να μην επηρεαστεί από τη γελοία καμπάνια των ακτιβιστών της πολυτεκνίας (!), αλλά όταν η η κακοφωνία των ακραίων ιδεών γίνεται ομοβροντία, όταν τα fake news και η συνομωσιολογία γίνονται μια εκκωφαντική, καθημερινή καταιγίδα, η εμπιστοσύνη και η σιγουριά πολλών μπορεί να κλονιστούν. Αυτές οι τοξικές ιδέες, όσο γελοίες κι αν είναι, πρέπει να απαντώνται, όχι ευθέως (αυτό, ίσα ίσα, θα τους έδινε μεγαλύτερη προβολή, ένα σφάλμα που εν μέρει κάνει και αυτό εδώ το κείμενο) αλλά με μια άλλη ομοβροντία, μια άλλη καταιγίδα, που θα υπενθυμίζει γιατί ο τρόπος ζωής που έχει κατακτήσει η μειοψηφία σήμερα είναι σημαντικός και καλύτερος, γιατί η ελευθερία, η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός είναι η μόνες ηθικές επιλογές, παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Και τελικά. αν θέλουν αυτοί να ανοίγουν προ πολλού λυμένα θέματα με άξονα τις δικές τους αξίες, όπως είναι το δικαίωμά τους, μπορούμε κι εμείς, όπως είναι δικαίωμά μας, να ανοίξουμε άλλα θέματα με βάση τις δικές μας αξίες. Για παράδειγμα, το δικαίωμα της Προέδρου της Δημοκρατίας να επισκεφθεί όποιο πόδι της Χαλκιδικής θέλει.