Οι εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων στο διπλωματικό πεδίο είναι πολύ σημαντικές και αυτές που θα ακολουθήσουν τις αμέσως επόμενες ημέρες θα είναι ακόμα πιο ραγδαίες και σίγουρα κρίσιμες. Κάθε πρωτοβουλία την οποία αναλαμβάνει η Αθήνα είναι εκ των πραγμάτων αντίδραση εκ των υστέρων έναντι όλων όσα έχουν συμβεί μετά την υπογραφή του μνημονίου Αγκυρας – Τρίπολης. Το εύρος των πρωτοβουλιών της Αθήνας είναι μεγάλο, ωστόσο τα αποτελέσματα των προσπαθειών της δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένα, αν δεν λειτουργήσει ο συμμαχικός πολλαπλασιαστής δυνάμεως. Οι ΗΠΑ, παρά τις επανειλημμένες δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δεν επιθυμούν την περαιτέρω εμπλοκή σε μια κρίση που δεν προσφέρει άμεσα οφέλη στην Ουάσιγκτον. Αρα, για την Ελλάδα απομένει η Ε.Ε. ως καθοριστικός παράγοντας εξισορρόπησης της διεύρυνσης της τουρκικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Λιβύη.
Την τελευταία δεκαετία η Ε.Ε. κινείται όταν το αποφασίζει το Βερολίνο. Συνήθως το Βερολίνο συμπαρασύρει και το Παρίσι, παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στη Γερμανία και στη Γαλλία. Κατά την αντιμετώπιση της κρίσης της Ευρωζώνης, κομβικό μέρος της οποίας ήταν και η Ελλάδα, οι διαφορές Βορρά και Νότου επιλύθηκαν πολλές φορές εις βάρος της μεσογειακής Ευρώπης.
Ωστόσο, οι κρίσεις που αντιμετωπίζει πλέον η Ευρώπη δεν αποτελούν απλές αναταράξεις εσωτερικής φύσεως, αλλά αγγίζουν τον πυρήνα της κυριαρχίας των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου. Το τουρκολιβυκό σύμφωνο επηρεάζει ευθέως την Ελλάδα, με την ευρύτερη έννοια την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά θίγει και τα ιταλικά συμφέροντα, ασχέτως εάν αυτά δεν εναρμονίζονται πάντα με τα ελληνικά. Σε αυτήν την πολυδιάσπαση, η μόνη ευρωπαϊκή δύναμη η οποία προβάλλει κάποιον ρόλο και διαθέτει κάποια, έστω πρωτόλεια, απάντηση στις προκλήσεις που εγείρονται είναι η Γαλλία.
Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη διάσκεψη του Βερολίνου, μιας διαδικασίας που αποτελεί προσπάθεια μεσολάβησης με γερμανική σφραγίδα, αποτελεί μια πολύ σοβαρή πράξη ή μάλλον μια απερισκεψία. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει εμφανίσει ρωγμές τα τελευταία χρόνια, που με διάφορες κινήσεις όπως αυτή μπορεί να μετατραπούν σε σοβαρές ρηγματώσεις. Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί μια Ευρώπη η οποία δεν έχει την καθοριστική δυνατότητα και βούληση να υπερασπιστεί την κυριαρχία των κρατών-μελών της; Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα.