Είναι μια χρήσιμη άσκηση. Βλέπεις την ημερομηνία στην πρώτη σελίδα. Και ψάχνεις μετά το αντίστοιχο πρωτοσέλιδο πέρυσι.
Πέρυσι η αγωνία που κατείχε τον πολιτικοδημοσιογραφικό κόσμο στην Αθήνα ήταν αν ο τότε πρωθυπουργός θα κατάφερνε να λαφυραγωγήσει το κόμμα που είχε απομείνει στον αποσκιρτήσαντα εταίρο του. Το διακύβευμα ήταν αν θα μπορούσε μια απονομιμοποιημένη κυβέρνηση να διατηρήσει την εξουσία με έμπλαστρα αδέσποτων βουλευτών.
Πού βρίσκεται η χώρα σήμερα; Δεν έχει μόνο νέα, σταθερή κυβέρνηση, με ορίζοντα τετραετίας, καθαρό από εκλογικές στάσεις. Εχει –ελαφρώς– νέο Σύνταγμα. Και την επόμενη εβδομάδα θα έχει νέο εκλογικό νόμο και νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ψηφισμένη από τα πέντε έκτα της Βουλής.
Αυτά τα πολιτικά και θεσμικά δεδομένα –χωρίς να αναφερθεί κανείς σε οικονομικά ορόσημα, όπως το ότι το ελληνικό Δημόσιο δανείζεται πια με αρνητικά επιτόκια– αρκούν για να πιστοποιήσουν το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου.
Η χώρα είναι ήδη άλλη. Οχι μόνο επειδή από πέρυσι μεσολάβησαν τέσσερις αλλεπάλληλες εκλογές. Αλλά κυρίως επειδή ο μετεκλογικός χρόνος αξιοποιήθηκε μεθοδικά για να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό σκηνικό.
Στο σκηνικό αυτό είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τον πρωταγωνιστή που το διαμόρφωσε. Θα βλέπει, όμως, την εικόνα λειψή αν αγνοήσει και το πώς συνδιαμορφώνεται από αυτό το νέο τοπίο και η αντιπολίτευση.
Η μετάβαση έχει και θα έχει ασυνέχειες, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να βρει τα βήματα της «κανoνικοποίησής» του, αλλά και για τη Ν.Δ., που θα πρέπει να μεταφράσει τα συμβολικά της επιτεύγματα σε οδυνηρές μεταρρυθμίσεις. Θα πρέπει να μετουσιώσει την πολιτική της ηγεμονία σε έργο.