Η Ελλάδα όχι μόνο δικαιούται, αλλά και οφείλει να είναι σφόδρα δυσαρεστημένη από τη στάση της Γερμανίας στο Λιβυκό και τον αποκλεισμό της από τη διάσκεψη του Βερολίνου. Είτε γιατί το επέβαλε ο Ερντογάν –που το διαψεύδει η γερμανική κυβέρνηση– είτε επειδή αυτή ήταν εξαρχής η άποψή της, προκειμένου (υποτίθεται) να εξασφαλιστεί ότι η συζήτηση δεν θα εκτραπεί σε θέματα που αφορούν θαλάσσια σύνορα, υφαλοκρηπίδες και ΑΟΖ… Γιατί, κατά τη γερμανική πλευρά, το αντικείμενο της σημερινής διάσκεψης είναι να υπάρξει συμφωνία που θα προβλέπει άμεση εκεχειρία, απόσυρση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από τη Λιβύη και έναρξη διαδικασιών που θα οδηγήσουν τη χώρα στην ομαλότητα.
Είναι φανερό ότι οι εξηγήσεις που έδωσε το Βερολίνο είναι από αστείες έως προσβλητικές. Το ξέρει, γι’ αυτό έσπευσε να «χρυσώσει το χάπι», τονίζοντας ότι εξακολουθεί να στηρίζει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που χαρακτηρίζει νομικά άκυρες τις συμφωνίες Τουρκίας – Αλ Σαράζ. Και αυτό όταν η ελληνική κυβέρνηση έκανε σαφή τη δυσφορία της. Ομως οι διορθωτικές δηλώσεις «δεν μπαλώνουν» την κατάσταση. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας στέλνει σήμα στην Αγκυρα ότι μπορεί, ανενόχλητη, να παρεμβαίνει όπου θέλει, να δημιουργεί «ντε φάκτο» συνθήκες προς όφελός της, άρα και τη διατήρηση του Αλ Σαράζ στην εξουσία, να προκαλεί και να απειλεί. Δεν είναι τυχαίο ότι έκθεση στρατιωτικών υπηρεσιών του Ισραήλ περιλαμβάνει την Τουρκία στις χώρες που οι ενέργειές τους απειλούν την ασφάλειά του.
Από το απόγευμα της Παρασκευής, που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζουμε αν και τι έχει προκύψει έως την έναρξη της διάσκεψης του Βερολίνου σήμερα. Η γερμανική κυβέρνηση, όμως, γνώριζε ότι η Τουρκία με τις ενέργειές της είχε εμπλέξει πια την Ελλάδα στη λιβυκή κρίση. Οπως γνώριζε ότι συνειδητά η Αγκυρα έστειλε μισθοφόρους ισλαμιστές – τζιχαντιστές να πολεμήσουν στη Λιβύη ώστε να προωθήσει την επιθετική πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο. Αξονες δε αυτής της επιθετικής, αναθεωρητικής και νεοοθωμανικής πολιτικής είναι η υπογραφή των μνημονίων Ερντογάν – Αλ Σαράζ που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Για όποιον αμφέβαλλε, ο Τούρκος πρόεδρος φρόντισε να δηλώσει την περασμένη Πέμπτη ότι δεν θα αφήσει να περάσει ο EastMed από την περιοχή που καθόρισαν οι συμφωνίες, προσθέτοντας μάλιστα ότι η Τουρκία θα αρχίσει εκεί έρευνες μέσα στο 2020!
Ακούγεται πιθανώς υπερβολικό και βαρύ, αλλά αυτή η συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα είναι ανάλογη της συμπεριφοράς του Τραμπ απέναντι στους Κούρδους στη Συρίας. Εκείνος τότε έδωσε το πράσινο φως στην Τουρκία να μπει στη Συρία και να «καθαρίσει» περιοχές από τους συμπολεμιστές των Αμερικανών εναντίον του ISIS, η γερμανική κυβέρνηση τώρα στέλνει σήμα στην Τουρκία ότι μπορεί ελεύθερα να μην αναγνωρίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και να την απειλεί. Αρα αποδέχεται την πολιτική της ισχύος και των απειλών, αδιαφορεί για την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και αντιμετωπίζει με απόλυτο κυνισμό την έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης προς έναν εταίρο, που κουβαλάει το βάρος του προσφυγικού και τη βοήθησε στο Μακεδονικό. Ορθώς, λοιπόν, η Αθήνα μπορεί να αισθάνεται ότι η Γερμανία την παραδίδει στις ορέξεις της Τουρκίας.
Το ερώτημα είναι γιατί η Γερμανία κρατάει αυτή τη στάση στο Λιβυκό. Οταν μάλιστα στόχος του Ερντογάν είναι να «δέσει» την Ευρώπη και μέσω Λιβύης. Για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, το καθεστώς Ερντογάν θέλει να κρατάει όμηρο την Ευρώπη κυριαρχώντας στις μεταφορές αερίου και πετρελαίου προς αυτήν από τη νότια και ανατολική πλευρά, απειλώντας τη με τις ροές των προσφύγων και χρησιμοποιώντας ως φόβητρο τους τουρκικούς πληθυσμούς που ζουν κυρίως στη Γερμανία, αλλά και αλλού. Παραδοσιακά επίσης τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας είναι μεγάλα στην Τουρκία. Τέλος, η αντιευρωπαϊκή/ αντιγερμανική πολιτική του Τραμπ «σπρώχνει» τη Γερμανία προς τη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία, η ρωσοτουρκική προσέγγιση βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση και, βεβαίως, η Μόσχα «παίζει» στη Λιβύη. Τα παραπάνω εξηγούν –δεν δικαιολογούν– τη στάση της Γερμανίας και τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη διάσκεψη του Βερολίνου. Σωστά λοιπόν οργίστηκε η Αθήνα και σωστά απαιτεί την ακύρωση των μνημονίων Ερντογάν – Αλ Σαράζ.