Ηταν μια εκδήλωση που άργησε πολύ να γίνει. Πάρα πολύ, ακόμη και για τους ρυθμούς του ελληνικού κράτους. Σαράντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της «17 Νοέμβρη», 18 χρόνια μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης, 14 χρόνια μετά τη θέσπιση της «Ημέρας μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας», η ελληνική πολιτεία αξιώθηκε να κάνει μια εκδήλωση-ημερίδα για όσους αδίκως χάθηκαν από φονιάδες που νόμιζαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο χύνοντας αίμα.
Σε κάθε άλλη χώρα θα ήταν περίεργο να υπήρχαν αντιδράσεις για μια τέτοια εκδήλωση. Στην Ελλάδα ήταν περίεργο ότι δεν υπήρξαν πολλές. Επιτέλους, κανονικότητα! Υπήρξαν όμως τα σχόλια δύο ανθρώπων που έφεραν κάτι από το παρελθόν. Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Ξυδάκης είδε ότι «η αυριανή ημερίδα για την τρομοκρατία στο Πολεμικό Μουσείο, υπό την αιγίδα και με εναρκτήρια εισήγηση του πρωθυπουργού, έχουμε την εντύπωση ότι, όπως βαρύγδουπα παρουσιάζεται, εντάσσεται σε αυτή τη στρατηγική της συντηρητικής παράταξης: στην κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού, να αναδειχθεί ένα ορισμένο πολιτικό έγκλημα κυρίαρχη απειλή για το έθνος, να ποτιστεί με φόβο η κοινωνία, να προσκυνήσει απροϋπόθετα μια υπόσχεση ασφάλειας και να απεμπολήσει ελευθερίες. Πότε; Την ώρα που η κοινωνία της κρίσης κείτεται βυθισμένη στην επισφάλεια…» (Εθνος 19.1.2020).
Την επόμενη ημέρα ο πρωθυπουργός δήλωνε από το βήμα της ημερίδας ότι «η πολιτεία οφείλει να είναι αμείλικτη και απέναντι στη νέα βία η οποία πηγάζει από την Ακροδεξιά. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ακόμα μια ανοιχτή πληγή στην κοινωνία μας. Το ίδιο και οι ρατσιστικές επιθέσεις. Οπως και τα χτυπήματα εναντίον της ενημέρωσης με τελευταίο κρούσμα τον ξυλοδαρμό Γερμανού δημοσιογράφου, χθες, στο Σύνταγμα. Ολα αυτά δεν έχουν καμία θέση στον τόπο μας. Τρομοκρατία και δημοκρατία είναι δύο έννοιες ασύμβατες. Γιατί το “κράτος τρόμου” των λίγων θα είναι πάντοτε εχθρός του “κράτους δήμου” των πολλών. Και γιατί η δημοκρατία βλέπει ισότιμα όλους τους ανθρώπους. Ενώ η τρομοκρατία, εξ ορισμού, τους χωρίζει, καθορίζοντας με το “έτσι θέλω” ακόμη και την ίδια τους την ύπαρξη».
Ο πρώην γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Κωστής Παπαϊωάννου επεξέτεινε το άρθρο του κ. Ξυδάκη σχολιάζοντας ότι «η κατασκευή εχθρού χρειάζεται “πρόθυμους καλούς”. Για κάθε Ινδαρέ που δέρνεις και σέρνεις στα πατώματα χρειάζεσαι πολλούς Σοφούς να συζητάνε στην αυλή σου, να δίνουν πατίνα στη ρυτιδιασμένη εξουσία σου. Και στο πρόγραμμα της εκδήλωσης έχουμε πολλούς Σοφούς. Εχουμε διανοούμενους, επιστήμονες, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες» (fb 19.1.2020).
Μάλλον εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, αφού ουδείς από τα πάνελ των «διανοουμένων, επιστημόνων, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών» φιλεδωρήθη ποτέ με κυβερνητική θέση…