Αν αυτό που ζήσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν αποτέλεσμα σχεδίου, όπως λέει εσχάτως ο κ. Γιάννης Δραγασάκης, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το να είχαν αυταπάτες, όπως είπε προ καιρού ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά πάλι, τι σόι σχέδιο ήταν αυτό που δεν έλαβε υπόψη του τη σημαντικότερη παράμετρο της πραγματικότητας; Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος, τέως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είχε δηλώσει παλιότερα ότι «πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση… Προς έκπληξή μας, ο κ. Σόιμπλε πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας» (ΕΡΤ 13.8.2016). Τώρα ο κ. Δραγασάκης λέει: «Ο Τσίπρας και εμείς δεν θέσαμε ποτέ θέμα εξόδου από το ευρώ. Ετέθη ως απειλή στον Βενιζέλο και νομίζω και στον Σαμαρά, και ετέθη και σε εμάς τον Ιούλιο, όταν μας είπαν “ή συμφωνείτε ή έξοδος”. Ενδιάμεσα ο κ. Σόιμπλε είχε διαμηνύσει την προσωπική του άποψη, αλλά η κυρία Μέρκελ διαφωνούσε». (ΣΚΑΪ 24.1.2020). Εχουμε και τους παραλληλισμούς με το μπολσεβίκικο πραξικόπημα του 1917: «Από μεθοδολογική άποψη είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε και ο Λένιν το ’17. Ξεκίνησε να κάνει μια παγκόσμια επανάσταση και κατέληξε να γίνει επανάσταση μόνο στη χώρα του. Εμείς δεν ξεκινήσαμε επανάσταση, ξεκινήσαμε ένα εγχείρημα το οποίο απαιτούσε αλλαγές στην Ευρώπη».
Από μια άποψη αυτό δείχνει πως ούτε οι ίδιοι κατάλαβαν τι έπραξαν εκείνο το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό φαινόταν καθαρά από τους χειρισμούς εκείνης της περιόδου. Αλλού τραβούσε ο κ. Δραγασάκης, αλλού ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης, και προς τα απομεινάρια της Σοβιετίας ο κ. Πάνος Λαφαζάνης. Στη μέση ήταν ο κ. Τσίπρας που προσπαθούσε να συγκεράσει τα ασύνδετα και τα έκανε όλα χειρότερα. Με το δημοψήφισμα του Ιουλίου (και με το ερώτημα στα… αγγλικά), εξόργισε ακόμη και τους μετριοπαθείς της Ευρωζώνης ή έστω όσους φοβούνταν ότι μετά την Ελλάδα ερχόταν και η σειρά τους. Ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι σαν τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ο οποίος αντιμετώπισε επιτυχώς το πρόβλημα: «Το βασικό ζήτημα που αντιμετώπιζα δεν ήταν να πείσω τον Αλέξη Τσίπρα να πάρει αποφάσεις, αυτό ήταν πολύ πιο εύκολο από το να πείσω τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να τον εμπιστευθούν. Ειδικά μετά το δημοψήφισμα. Η πίεση τότε ήταν τεράστια και δεν ήταν από ένα κράτος-μέλος, αλλά από επτά-οκτώ κράτη-μέλη που τότε επιθυμούσαν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ» (Καθημερινή 26.1.2020).
Πέντε χρόνια και ένα αχρείαστο μνημόνιο μετά, η χώρα μοιάζει να γυρίζει σελίδα. Είναι προς απόδειξη όμως κατά πόσον έμαθε από το κρεσέντο λαϊκισμού την περίοδο 2010-2015. Τώρα θα φανεί αν και πόσο ψύχραιμα –χωρίς κραυγές, αλλά με διάλογο και προτάσεις– θα διαχειριστεί τις προκλήσεις στα εθνικά και στο προσφυγικό.