Οσο επιθυμητή κι αν θα κρινόταν η «διπλωματία των σεισμών», μήπως εκτονωθεί έστω ένα μέρος τής εξαιρετικά υψηλής ενέργειας που έχει συγκεντρωθεί στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, και οι πιο καλοπροαίρετοι είναι υποχρεωμένοι να τη χαρακτηρίσουν όχι απλώς δυσεπίτευκτη αλλά ανέφικτη. Σε σύγκριση με όσα συνέβησαν μία εικοσαετία πριν, μέσα Αυγούστου – αρχές Σεπτέμβρη του 1999, όλα φαίνονται ριζικώς διαφορετικά. Ακόμα και ο κοινός παρονομαστής, ο Εγκέλαδος, μονόπλευρος τώρα, δεν έχει το μέγεθος που συντάραξε τότε την Ελλάδα και την Τουρκία, εκμαιεύοντας από την ψυχή των κατοίκων τους συναισθήματα που δύσκολα εκδηλώνονται σε «ουδέτερες» περιστάσεις. Στον βαρύτατο πόνο τα έθνη αναγκάζονται να αποδεχθούν πως δεν είναι ανάδελφα. Οταν όμως ένα δράμα μοιάζει απορροφήσιμο, τα τείχη των προκαταλήψεων και των βλέψεων μένουν στη θέση τους: ανυπέρβλητα.
Ο σεισμός των 7,6 Ρίχτερ, στις 17 Αυγούστου 1999, με 18.500 νεκρούς στην Κωνσταντινούπολη, στην Προύσα και στη Νικομήδεια, και ο σεισμός των 5,9 Ρίχτερ στην Αθήνα λίγες ημέρες αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου, με 143 νεκρούς, συγκίνησαν βαθιά τους πληθυσμούς και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Η αλληλεγγύη εκδηλώθηκε αυθόρμητη και μαζική, υποχρεώνοντας την πολιτική τάξη να συντονιστεί με τα λαϊκά αισθήματα. Σήμερα το Ελαζίγ μοιάζει πολύ μακριά, οι υλικές ζημιές αντιμετωπίσιμες (τουλάχιστον στο επίπεδο της παρηγορητικής ρητορικής) και ο αριθμός των θυμάτων σχετικά μικρός, αφού μια κάποια «θεωρία της σχετικότητας», ή μια αντίληψη σχετικοποίησης ακόμα και των απόλυτων μεγεθών, δείχνει να κυριαρχεί και στο πεδίο του θανάτου. Το πολιτικά κυριότερο, που φαίνεται ικανό να παγώσει οποιαδήποτε αυθόρμητη, φυσική συγκίνηση και να ακυρώσει εν τη γενέσει της κάθε πρόθεση να εκφραστεί η αλληλεγγύη με απτό τρόπο: Τα τείχη που έχτισε η ιστορία έχουν υψωθεί ακόμα περισσότερο εξαιτίας του επεκτατικού αναθεωρητισμού του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Το 1999 ο Ερντογάν, που τον προηγούμενο χρόνο είχε εξωθηθεί σε παραίτηση από τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης, στερήθηκε τα πολιτικά του δικαιώματα και καταδικάστηκε σε δεκάμηνη φυλάκιση, αφού κρίθηκε ένοχος για προτροπή σε θρησκευτικό και φυλετικό μίσος. Σήμερα, αντιθέτως, νιώθει παντοδύναμος. Το νεοοθωμανικό δόγμα του περί της «γαλάζιας πατρίδας» και το ομοειδές περί των «συνόρων της καρδιάς μας» είναι από αδιαπέραστο υλικό. Δεν θα άφηναν χαραμάδα για να εισχωρήσει η «διπλωματία των σεισμών» ακόμη κι αν μια τέτοια διάθεση είχε εκδηλωθεί ισχυρότερη.