Η αναγνωρισιμότητα δεν εκλέγει μόνο λιποβαρείς μερίδες βουλευτών και ευρωβουλευτών ή μακιγιάρει μπουρμπουλήθρες. Διαστέλλει στο χρηματιστήριο της παπαγαλιστί μιντιακής προσφοράς και ζήτησης τη βαρύτητα ενός συμβάντος. Για παράδειγμα, η κακοποίηση «ανωνύμων» γερόντων στο σπίτι τους από εισβολείς ληστές είναι ένα αποτρόπαιο συμβάν που περιγράφεται λεπτομερώς εφόσον βρεθεί χώρος ή χρόνος, αλλιώς το σοκ απορροφάται στον εστιακό χώρο συγγενών (εάν υπάρχουν) και γειτονιάς. Οταν κάτι αντίστοιχο διαπράττεται με παθόντες άτομα υψηλής δημοφιλίας, «επωνύμους», το γεγονός προάγεται σαν κατά κανόνα συγκλονιστικό που (οφείλει να) κεντρίζει το ενδιαφέρον όλων.
Κανένα υπονοούμενο. Η Καίτη Γαρμπή και ο Διονύσης Σχοινάς είναι –προσωπική ασφαλώς εκτίμηση– από τα πιο αξιόλογα, σεμνά, αγαπητά ζευγάρια, με βαθύ ερμηνευτικό αποτύπωμα δεκαετιών στο εγχώριο καλλιτεχνικό στερέωμα. Αυτοί έχασαν: όσοι δεν έχουν ακούσει, τραγουδήσει, μερακλωθεί με το «Ατόφιο χρυσάφι», το «Ξυπόλυτη χορεύω», του «Φεγγαριού αναπνοές», το «Θα μελαγχολήσω», αχ αυτή η «Κόλαση», το «Φαντασματάκι», με τόσα και τόσα άλλα άσματα της Καίτης.
Η ίδια εκπροσώπησε επάξια τη διχασμένη χώρα σε μια κρίσιμη για τα εθνικά μας χρώματα Eurovision (1993) με το εσαεί αδιάψευστο «Ελλάδα, χώρα του φωτός». Πάμε όλοι μαζί, δεν είναι ντροπή: «…Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι/ παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη/ μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι/ πνεύμα αθάνατο σε τρώει το σαράκι». Αλλά και του Διονύση οι δισκογραφικές δουλειές έγιναν σταθμοί αναφοράς. Ενδεικτικά: «Δημόσια συγγνώμη», «Μου ταιριάζεις», «Τι σου ζήτησα», «Τα απολύτως απαραίτητα», «Μύκονος» κ.ά.
Εκδηλώθηκε ειλικρινής, σχεδόν πανελλαδική συγκίνηση για την άγρια περιπέτεια που έζησαν εν οίκω οι δύο λαοφιλείς τραγουδιστές στα χέρια ένοπλων κουκουλοφόρων, οι μαρτυρίες τους σοκάρουν· ακολούθησε ανθρωπίνως καθολική ανακούφιση που δεν συνέβη το χειρότερο. Γιατί τα χρήματα και τα χρυσαφικά, δουλειά και υγεία να υπάρχουν, άντε πες και ξαναγίνονται, όμως η ζωή, τουλάχιστον στη γνωστή μας μορφή, δεν γυρίζει πίσω. Τις ίδιες ώρες, ανατολικός άνεμος θρήνου έφθανε ώς τα μέρη μας, θυμίζοντάς μας μετά φόβου ότι οι χθόνιες, δολερές δυνάμεις είναι ασύγκριτα πιο απρόβλεπτες από τις επί γης έμψυχες.
Σημείωση: Οταν ολοκληρώθηκαν τούτες οι αράδες, Τρίτη μετά τη δύση του ηλίου (17.43 μ.μ.), οι έρευνες για τη σύλληψη κι αυτών των κακοποιών συνεχίζονταν.