Συχνά, έχουμε την τάση να δραματοποιούμε την κατάσταση της χώρας. Οτι, π.χ., είναι πρωτοφανής η επιρροή των ντόπιων ολιγαρχών στην πολιτική ζωή, στο ποδόσφαιρο και στα ΜΜΕ, ότι τα επίπεδα διαπλοκής είναι πρωτόγνωρα, ότι μόνο εδώ ομάδες πίεσης και ιδιωτικά συμφέροντα ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν έχουμε εμείς το αποκλειστικό προνόμιο των παθογενειών αυτών. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και σε χώρες με πολύ πιο ανεπτυγμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Για παράδειγμα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον είχε κοινωνικές επαφές με τον μεγιστάνα Ρούπερτ Μέρντοχ τη μέρα που προκήρυξε πρόωρες εκλογές στη χώρα του, ενώ έχουν διατυπωθεί επανειλημμένα διαμαρτυρίες για την πρόσβαση που απολαμβάνουν εργαζόμενοι στα ΜΜΕ του Μέρντοχ στις κυβερνήσεις των Συντηρητικών. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ παρουσίασε την πρότασή του για το Μεσανατολικό τη στιγμή που στο Ισραήλ βρίσκεται σε εξέλιξη ο προεκλογικός αγώνας και η μάχη πολιτικής επιβίωσης που δίνει ο πρωθυπουργός της χώρας, Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Πολλοί καχύποπτοι θα μπορούσαν να μιλήσουν για ευθεία παρέμβαση υπέρ του, αφού το σχέδιο είναι σαφώς ευνοϊκό για το εκλογικό του ακροατήριο.
Στη Γερμανία, ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ πήγε κι έπιασε δουλειά στη ρωσική Gazprom, ενώ σάλο έχει προκαλέσει και η πρόσληψη του επίσης σοσιαλδημοκράτη πρώην αντικαγκελάριου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ από την Deutsche Bank, την οποία κάποτε αποκαλούσε στυγνή «κερδοσκόπο» και μάλιστα με τις ευλογίες του Κατάρ.
Αυτό που είναι πράγματι εξοργιστικό στο ελληνικό παράδειγμα είναι η «ευελιξία» των νόμων κάθε φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται σε βαθιά νερά. Είδαμε, π.χ., την ηρωική αποπομπή του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Θοδωρή Ζαγοράκη, με το επιχείρημα ότι ο πρωθυπουργός δεν ανέχεται εκβιασμούς, στη συνέχεια όμως διαπιστώσαμε ότι «όλα παίζουν»: Αν μια δικαστική απόφαση δεν ικανοποιεί μια ποδοσφαιρική ομάδα και μπορεί να «διαταράξει την κοινωνική συνοχή», όπως ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, τότε αρκεί να αλλάξει ο νόμος. Κι έτσι όλοι είναι δυσαρεστημένοι: Εκείνοι που ευεργετήθηκαν πιέζουν για ακόμη ευνοϊκότερη μεταχείριση, όσοι αδικήθηκαν θέλουν αυστηρή τήρηση του υπάρχοντος νομικού πλαισίου, η κυβέρνηση εκτίθεται ότι τελεί σε ομηρία μεταξύ αντίπαλων ολιγαρχών και οι πολίτες αισθάνονται ότι ζουν στην πιο ανερμάτιστη θεσμικά χώρα του κόσμου. Το επιχείρημα, αφού είναι όλοι δυσαρεστημένοι «κάτι καλό κάναμε», δεν είναι πολύ πειστικό.