Δεν χρειαζόταν να δει κάποιος τη Λίνα Μενδώνη να αναλαμβάνει την κυβερνητική πρωτοβουλία για την ποδοσφαιρική τροπολογία προκειμένου να νιώσει τη θερμοκρασία των σχέσεων του Μαξίμου με τον Λευτέρη Αυγενάκη.
Στον υφυπουργό Αθλητισμού καταλογίζεται είτε ότι δεν οσμίστηκε την πορεία της υπόθεσης είτε κάτι βαρύτερο: Οτι μπορούσε να προβλέψει το αποτέλεσμα, αλλά αδιαφόρησε για τον πολιτικό του αντίκτυπο. Το δεύτερο μοιάζει λιγότερο πιθανό σε όποιον έχει δει ένα παλιό βίντεο, του περασμένου Σεπτεμβρίου, όπου ο Αυγενάκης εξαντλεί την αβρότητά του απέναντι στον παράγοντα του ΠΑΟΚ, με τον τελευταίο να τον προσβάλλει κατάμουτρα. Στο στιγμιότυπο αυτό εμφανίζεται ένας υφυπουργός πρόθυμος για οτιδήποτε άλλο εκτός από συγκρούσεις.
Οποια ερμηνεία και αν επιλέξει κανείς, το βέβαιο είναι ότι το επιτελείο της κυβέρνησης αιφνιδιάστηκε. Ο αιφνιδιασμός προδίδει και την κυβερνητική αντίληψη για το χαρτοφυλάκιο του Αθλητισμού: Ο υφυπουργός όφειλε να είχε λειτουργήσει σαν θηριοφύλακας, που εγγυάται ότι τα θηρία τρων, τρώγονται και διαβιούν, όπως κι αν διαβιούν, εντός του τσίρκου.
Λένε ότι για την κυβέρνηση καμία κατάληξη δεν θα ήταν ευτυχής. Ακόμη κι αν τα ελεγχόμενα σωματεία είχαν απαλλαγεί, θα υπήρχε πολιτικό πρόβλημα – αν και ίσως όχι τόσο αδέσποτο, όσο αυτό που εκτυλίσσεται τώρα.
Εστιάζοντας στις διαχειριστικές –και δη τις μεσιτικές– ανεπάρκειες ενός προσώπου, κινδυνεύει κανείς να στενέψει μέχρι διαστρεβλώσεως ένα πρόβλημα που φανερώνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα το συστημικό ρίζωμά του.
Το κόστος το επωμίζεται, αυτονόητα, η κυβέρνηση. Ομως, η φοβία του κόστους φάνηκε ότι βραχυκυκλώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Η αξιωματική αντιπολίτευση περιορίστηκε στο να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία – για να εκθέσει τους βουλευτές της συμπολίτευσης, που δεν είχαν την πολυτέλεια να μείνουν, όπως η ίδια, αμήχανοι. Το απέχον ΚΙΝΑΛ δάγκωσε μοναχικά, εκτός Βουλής, το χέρι, με το οποίο θα ψήφιζε, για να μην ακουστούν τα ουρλιαχτά του αποτροπιασμού του.
Οι ίδιοι οι τοπικοί βουλευτές που έπεσαν θύματα τραμπούκικων επιθέσεων –όπως ο Σταύρος Καλαφάτης– σχεδόν ευχαρίστησαν τους τραμπούκους για «την αγάπη τους για την ομάδα». Δεν έκαναν τίποτε τα παιδιά. Τρικάκια πέταξαν. Αλλο Ρουβίκων, άλλο Βαρδάρης.
Οι αντιδράσεις αυτές δείχνουν ότι δεν είναι η κυβέρνηση που είναι πιασμένη στα αγκάθια του ποδοσφαιρομιντιακού συμπλέγματος. Πιασμένο είναι το πολιτικό σύστημα.
Η αναβολή της αναμέτρησης με αυτές τις εξωπολιτικές πηγές ισχύος –ακόμη κι όταν επιχειρείται περίτεχνα, με ηχηρές απειλές– δεν πετυχαίνει καν τον κατευνασμό. Συντηρεί μόνο έναν κύκλο διακομματικής φθοράς. Καθολικής απονομιμοποίησης.