Η διαφορά είναι προφανής: ο ατσάλινος φράχτης, που ο Ντόναλντ Τραμπ τον ονειρεύτηκε σαν τείχος άπαρτο και αδιαπέραστο, καρφώθηκε στη στεριά, για να χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό. Τα φράγματα από πλαστικό, που η ελληνική κυβέρνηση τα ονειρεύεται σαν τείχος επίσης άπαρτο και αδιαπέραστο, θα τοποθετηθούν στη θάλασσα. Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα το σχεδιαζόμενο μήκος των τράμπειων τειχών, κόστους δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δυόμισι χιλιόμετρα τα ελληνικά πλωτά τείχη (μια εντελώς νέα εκδοχή των «θαλάσσιων τειχών» που πρωτοακούστηκαν στον χρησμό της Πυθίας, τον καιρό των Περσικών πολέμων) και κόστους πεντακοσίων χιλιάδων ευρώ. Ο σχετικός διαγωνισμός έληξε πριν καλά καλά γίνει γνωστός. Συμβαίνουν και τέτοια «αντιγραφειοκρατικά», όταν η πατρίς επείγεται…
Μπορεί η πρώτη τειχοποιητική ύλη να διαφέρει, το πνεύμα όμως είναι ίδιο. Ενα πνεύμα τριπλά προσβλητικό ή υβριστικό. Η πρώτη προσβολή συντελείται απέναντι στην Ιστορία: αίφνης, η υπεροψία μας και η μεθυσμένη δύναμή μας νομίζουν ότι μπορούν να την κλείσουν απέξω, να διακόψουν τις ροές της, ανέκαθεν μεταναστευτικές. Αμετανόητη ωστόσο η Ιστορία, θα εξακολουθήσει να μετακινεί πληθυσμούς. Να προσθέτει στους οικονομικούς μετανάστες τους πρόσφυγες του πολέμου, και στους πρόσφυγες του πολέμου τους πρόσφυγες του κλίματος, που προστατεύονται ήδη από τον ΟΗΕ – όσο μπορεί, τέλος πάντων, ο οργανισμός αυτός να προστατεύει τους ταλανιζόμενους κατοίκους του πλανήτη.
Η δεύτερη ύβρις διαπράττεται απέναντι στον άνθρωπο. Σε όσους παίρνουν τη βαριά απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους όχι χάριν αναψυχής και τουρισμού, αλλά επειδή δεν αντέχουν τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, τα παγιδευμένα αυτοκίνητα, τις νάρκες, τις απαγωγές, τους βιασμούς. Την έλλειψη νερού και ελευθερίας.
Η τρίτη ύβρις επιχειρείται εναντίον της φύσης. Ο Τραμπ πίστεψε ότι το ατσάλι του θα αντέξει στους αιώνες των αιώνων. Προχθές οι θυελλώδεις άνεμοι απέδειξαν το αυτονόητο: ότι δεν υπακούουν σε ηγεμονικές επιθυμίες και εντολές. Και γκρέμισαν ένα τμήμα του τείχους στο Καλέξικο της Νότιας Καλιφόρνιας. Εχει και στο Αιγαίο θυελλώδεις ανέμους. Και κύματα βουνό. Θα τα σαρώσουν τα πλωτά φράγματα. Πριν όμως, εκτός από μερικές χιλιάδες (ή και εκατομμύρια) ευρώ, θα έχουν σαρώσει το προσφυγικό δίκαιο και τη στοιχειώδη ανθρωπιά μας. Κι ύστερα τι θα πράξουμε; Θα μαστιγώσουμε τη θάλασσα όπως ο Ξέρξης, για να τη σωφρονίσουμε; Ή θα τη δέσουμε με σιδερένιες αλυσίδες;