Φαινόταν ότι θα κατέληγε εκεί. Φαινόταν ότι το προσφυγικό θα προσβαλλόταν από δηλητηρίαση. Αρκεί να δει κανείς τις αντίπαλες βιομηχανίες στερεοτύπων που τέθηκαν σε κίνηση από την προβλέψιμη όξυνση στη Λέσβο.
Οποιος έχει ανθρωπιστικές ανησυχίες είναι όργανο του Σόρος, που χρηματοδοτεί δολίως τις μη κυβερνητικές οργανώσεις· ή όργανο του Ερντογάν, που μεθοδεύει μέσω των κατευθυνόμενων ροών την αποσταθεροποίηση ή/και τον εξισλαμισμό της Ελλάδας. Οποιος, από την άλλη, συντάσσεται με τις αγωνίες των νησιωτών, που έχουν σηκώσει όλο το βάρος ενός ευρωπαϊκού προβλήματος, είναι ρατσιστής ή/και ακροδεξιός. Είναι «ορμπανάκι».
Η μία πλευρά χρεώνει την απειλή βίαιου εκτροχιασμού στην άλλη. Οι «δικαιωματιστές» καταγγέλλονται ως υποκινητές κοινωνικής εξέγερσης. Οι «ακροδεξιοί» κατηγορούνται ότι θέλουν το χάος ως άλλοθι για απάνθρωπη καταστολή· για να καταστήσουν τα νησιά ανεπιθύμητο προορισμό.
Η μία πλευρά καταρτίζει στη φαντασία της το σχέδιο της άλλης, γιατί το έχει ανάγκη. Η μία προκατάληψη τρέφεται από την άλλη.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι ακραίες –και ανταγωνιστικά αλληλέγγυες–υπεραπλουστεύσεις δεν εκπροσωπούνται από τα άκρα. Τις εκπροσωπούν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής ήταν εκείνος που, ατεκμηρίωτα, δάνεισε το κύρος της κυβέρνησης στην καχυποψία περί υποκινητών. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ερμήνευσε ως προϊόν ακροδεξιάς συνωμοσίας την κατάσταση στη Λέσβο.
Ο δογματικός ψεκασμός έχει καταλήξει να κρύψει το πρόβλημα. Εχει χαθεί το πρακτικό ερώτημα: Διαφωνεί κανείς με την αποσυμφόρηση των νησιών; Δεν θα είναι η σταδιακή μεταφορά προς όφελος όλων – και των κατοίκων και των προσφύγων;
Αυτό ακριβώς το (σχεδόν) καθολικά αποδεκτό αποτέλεσμα δυσχεραίνεται από την τροπή που έχει πάρει η αντιπαράθεση. Η συνθηματολογία που υπερδιογκώνει τη δράση υπαρκτών παραγόντων –των προσφυγοφάγων από τη μια, και των προσφυγοπατέρων από την άλλη– δεν προσκρούει μόνο στην πολιτική ηθική της μετριοπάθειας. Δυσκολεύει πρωτίστως την ίδια τη λύση του προβλήματος. Καθιστά τους ακραίους ρυθμιστές.
Ο παροξυσμός εξαπλώνεται και εκεί που δεν έχει φτάσει ακόμη το πρόβλημα. Εγκαθίσταται στις –ήδη κουμπωμένες– τοπικές κοινωνίες της ενδοχώρας, χωρίς την ανοχή των οποίων ο σχεδιασμός για ανακούφιση της μεθορίου, αλλά και των ίδιων των αιτούντων άσυλο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Δημιουργείται έτσι ένα τοξικό κύκλωμα, όπου οι πολιτικοί φοβούνται τις φοβίες που οι ίδιοι έχουν υποδαυλίσει. Οι κυβερνητικοί βουλευτές καταλήγουν να εμποδίζουν την κυβερνητική πολιτική. Και η αντιπολίτευση συντελεί στο να καθηλώνονται στη Μόρια εκείνοι τους οποίους λέει ότι θέλει να λυτρώσει από τη Μόρια.
Τη Μόρια τη συντηρούν όλοι μαζί.