Ολοι αγαπούν τον Θύμιο Λυμπερόπουλο. Ακόμη και όσοι αγαπούν να τον μισούν απολάμβαναν τη δημόσια παρουσία του – το πολιτικό φολκλόρ που θα είχε απομείνει ακίνδυνο, αν δεν του είχε εμφυσήσει νέα πνοή η πελατειακή στοργή της προηγούμενης κυβέρνησης.
Η προαναγγελία της αποχώρησής του από τη συνδικαλιστική ηγεσία των οδηγών ταξί προκάλεσε συμπάθεια ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο: Γιατί είναι σαν να κλείνει ένα παλιό ψητοπωλείο που έστεκε, παράκαιρο, να αναπέμπει την οικεία τσίκνα του στο κέντρο της πόλης, δίπλα σε μπουτίκ, μπαρ και γυμναστήρια.
Αν προσπεράσει κανείς το αισθητικό του αποτύπωμα, η απόσυρση του ισόβιου «ψήστη» των αυτοκινητιστών θα μπορούσε να έχει και πολιτικό νόημα. Ο Λυμπερόπουλος λέει ότι θα αποτραβηχτεί, γιατί εμποδίζει την επικοινωνία της συντεχνίας του με την κυβέρνηση της Ν.Δ.
Χρωματίζει έτσι την απόσυρσή του σαν επεισόδιο μιας πολιτικής χρεοκοπίας: Η συγχώνευση του ΣΥΡΙΖΑ με έναν κλάδο της Δεξιάς εκπνέει ηττημένη. Ο Λυμπερόπουλος δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο πιο σημαντικός πρόεδρος της δεξιάς συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ που εξαναγκάζεται σε αποστρατεία.
Κι όμως. Ο Θύμιος υποχωρεί τακτικά, με μόνο σκοπό να αποκαταστήσει τις προσβάσεις του σωματείου του στην εξουσία. Ο Λυμπερόπουλος φεύγει για να βοηθήσει τον λυμπεροπουλισμό να επιβιώσει.
Αυτό είναι ένα μοτίβο ενεργό σε πολλούς τομείς. Ο λαϊκισμός φαίνεται πιο επιτήδειος από τις αντιλαϊκιστικές επαγγελίες. Μεταμορφώνεται και επιζεί.
Παράδειγμα: Η υπερμεταρρυθμίστρια υπουργός Παιδείας, έχοντας ενσωματώσει συνδικαλιστικούς παράγοντες σε διοικητικές θέσεις για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αναβάλλει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η ίδια παρουσιάζει την αναβολή σαν να ήταν προγραμματισμένη, την ώρα που οι συνδικαλιστές τη διαφημίζουν ως επίτευγμά τους.
Δεύτερο παράδειγμα: Ο υπερεξωστρεφής υπουργός Εργασίας –που σταδιοδρομεί στο συνταξιουχικό infotainment της πρωινής ζώνης– φέρνει ένα παλιό ασφαλιστικό, τάζοντας αυξήσεις. Φέρνει ένα σύστημα που, σύμφωνα με ανεξάρτητους αξιολογητές (βλέπε την έκθεση της Capital Economics), θα καταλήξει να αυξήσει πάλι τη συνταξιοδοτική δαπάνη.
Και απέναντι, η αντιπολίτευση, ζητάει από την κυβέρνηση πιο γρήγορη επιστροφή στη λαϊκιστική «κανονικότητα». Της ζητάει πιο ριζοσπαστική οπισθοδρόμηση – μόνιμη 13η σύνταξη, αύξηση μισθών, προστασία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Θύμιος μοιάζει τελικά επίκαιρα παρωχημένος. Ξέρει ότι μένοντας θα εμποδίσει αυτό που μπορεί, με μια απλή αλλαγή βιτρίνας, να αποσπάσει πολύ εύκολα από μια εξουσία που άρχισε πολύ νωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος.