Εγραψαν χυδαιότητες στον τοίχο του σπιτιού του Αρη Πορτοσάλτε; Στόχος τους είναι να αφυπνίσουν τη «λαϊκή» συνείδηση; Ζητούν συμπαράσταση στον αγώνα τους κατά της κοινωνικής αδικίας; Θεωρούν ότι έτσι υπερασπίζονται τους αδύναμους; Αν υπήρχε έστω και ίχνος από τα παραπάνω, τότε θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την πράξη πολιτική. Επειδή όμως ο μόνος στόχος τους ήταν να τρομοκρατήσουν τον Πορτοσάλτε και την οικογένειά του, ενδεχομένως δε να τον φέρουν σε δύσκολη θέση απέναντι στους γείτονές του, η μόνη λέξη που μπορώ να βρω είναι η λέξη αλητεία. Η δράση του «Ρουβίκωνα» έχει μοναδικό στόχο τη συντήρηση των αντανακλαστικών της εχθροπάθειας που αναζητεί εχθρούς για να επιβιώσει. Ομάδες που βρίζουν, απειλούν και το βάζουν στα πόδια μόνον όταν υποψιασθούν ότι θα εμφανισθεί η αστυνομία – κάτι σπάνιο και εξαιρετικό.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι το qui bono. Ποιοι ωφελούνται από τη συντήρηση της εχθροπάθειας προσπαθώντας να δώσουν πολιτική χροιά στη δράση της συμμορίας. Είναι ο κ. Φίλης, που χαρακτήρισε τις ενέργειες του «Ρουβίκωνα» «παρεμβάσεις»; Είναι ο κ. Βούτσης, που τους προσέφερε περιπολικό για να επιστρέψουν στα γραφεία τους; Είναι το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, που είχε καλέσει τον Πορτοσάλτε σε απολογία επειδή είχε υποστηρίξει το «Ναι» στο δημοψήφισμα; Είναι ο κ. Δραγασάκης, που τους αποκάλεσε «δικά μας παιδιά»; Ας μην ξεχνάμε ότι ο «Ρουβίκωνας» γεννήθηκε και ανδρώθηκε όταν οι προαναφερθέντες είχαν την πολιτική εξουσία, την οποία απέκτησαν αναγορεύοντας την εχθροπάθεια σε μοχλό κοινωνικής προόδου. Την εξουσία την έχασαν και όσοι απ’ αυτούς έχουν δυο δράμια μυαλό ξέρουν πως το μέλλον τους υπόκειται στον νόμο της εντροπίας. Χωρίς πολιτική πρόταση είναι καταδικασμένοι να περιθωριοποιούνται μέρα με τη μέρα. Τους μένουν τα αντανακλαστικά του αυτοματισμού, για να θυμούνται και οι ίδιοι ότι είναι ζωντανοί. Ο ρόλος του «Ρουβίκωνα» είναι να συντηρεί την εντύπωση πως η κοινωνία είναι σε αναβρασμό ή ότι μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να φτάσει σε αναβρασμό.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τα ίδια τα μέλη του «Ρουβίκωνα». Πώς περνούν τις μέρες τους; Πώς καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα της συμμορίας τους και τα ατομικά των μελών της; Πώς φτιάχτηκαν αυτά τα υπερτροφικά «εγώ»; Τους χουλιγκάνους τούς καθοδηγούν οι παράγοντες. Ποιοι καθοδηγούν τον «Ρουβίκωνα»; Γιατί η αστυνομία δεν έχει ακόμη καταφέρει να εξουδετερώσει τη συμμορία; Τον Αρη Πορτοσάλτε τον εκτιμώ ιδιαιτέρως. Είναι φίλος. Ομως το πρόβλημα δεν είναι μόνον η προσωπική του ταλαιπωρία. Το πρόβλημα είναι ο «Ρουβίκωνας» και οι λοιπές συμμορίες. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μας υποχρεώνουν να ασχολούμεθα μαζί τους;