Παρέμβαση ή εισβολή; Επίθεση, παραβίαση, παρανομία ή μορφή διαμαρτυρίας; Τρομοκρατική επιδρομή ή σιγά και τι έγινε, μωρέ, μερικές μπογιές στους τοίχους; Οι φωτογραφίες των «συνθημάτων» στους τοίχους της εισόδου της πολυκατοικίας του δημοσιογράφου Αρη Πορτοσάλτε ήταν ένα από τα θέματα που κυριάρχησαν χθες στο Διαδίκτυο. Η επίθεση του «Ρουβίκωνα» σχολιάστηκε στα ΜΜΕ, προκάλεσε αντιδράσεις εκπροσώπων κομμάτων, άλλες ευθαρσώς καταδικαστικές, άλλες αξιοθρήνητες. Οι λέξεις όμως δεν προσδιορίζουν μόνο τα γεγονότα, δεν είναι απλώς ο τρόπος για να συνεννοούμαστε – αν, βέβαια, αυτός είναι ο στόχος και η επιθυμία μας, γιατί συχνότατα δεν είναι. Εχουν το δικό τους φορτίο. «Παρεμβαίνεις» όταν γράφεις «ψόφα» (με το Α κεφαλαίο και κυκλωμένο) στον τοίχο της εισόδου; Οταν οι «μπογιές» δεν είναι γκράφιτι αλλά απειλούν, προειδοποιούν γκανγκστερικά, προαναγγέλλουν τα διαρκώς χειρότερα; Οταν κάποιοι αποφασίζουν ότι αυτός που τους «ενοχλεί» πρέπει και να τρομοκρατηθεί για να σωπάσει;
Ο Αρης Πορτοσάλτε όσους φίλους, ακροατές που τον παρακολουθούν και τον εκτιμούν έχει, τόσους και εχθρούς. Ομως δεν είναι εκεί το θέμα, γιατί κάθε πρόσωπο που εκτίθεται δημόσια με την άποψή του σε τόσο μη ανεκτικούς καιρούς υφίσταται και «μπούλινγκ». Οσο πιο αναγνωρίσιμο και αναγνωρισμένο το πρόσωπο, τόσο μεγαλύτερος και ο εκφοβισμός.
Αν κρίνουμε όμως τον δημόσιο λόγο με τον βαθμό συμπάθειας ή αντιπάθειας που τρέφουμε για τα πρόσωπα και αν τους «επιτρέπουμε» να εκφράζονται ανάλογα με το αν συμφωνούμε ή όχι με τις θέσεις και τις απόψεις τους, τότε ο κίνδυνος δεν κατοικεί εκεί «έξω» στον κάθε εποχικό «Ρουβίκωνα» αλλά μέσα μας. Στις δεκάδες αναρτήσεις που στάζουν χολή και προβάλλουν το μίσος ως ιδεολογική διαφωνία. Στις ιδιοτέλειες πολιτικών προσώπων που βιάζονται να εξαργυρώσουν τα ρετάλια μιας αδικαίωτης καριέρας.
Ποιος οπλίζει εκείνους που δηλώνουν ότι θέλουν «να γίνουν ο εφιάλτης» μας; Που αποφασίζουν ότι έχει έρθει η ώρα να «φοβάται» ο (κάθε) Αρης Πορτοσάλτε; Και ύστερα εξαφανίζονται πίσω από ονομασίες τύπου Ρουβίκωνα, ανώνυμοι, αυτόκλητοι τιμωροί με καλυμμένα χαρακτηριστικά, πρόσωπα χωρίς πρόσωπο, δικαιωμένοι από την ανοχή τής, κάθε φορά, δήθεν «παρέμβασης». Η λαίλαπα μπορεί να είναι εξίσου γελοία και επικίνδυνη. Η απόσταση ανάμεσά τους δεν μετριέται με τον πόντο, γιατί την κούρσα δεν οδηγεί η λογική αλλά ο αστάθμητος παράγοντας. Που όσο παραμένει ατιμώρητος γίνεται όλο και πιο αστάθμητος. Που σημαίνει όλο και πιο ανεξέλεγκτος.