Επί τρεις εβδομάδες ο διευθυντής του Επαγγελματικού Λυκείου στην Κέρκυρα, ο σύλλογος διδασκόντων, αλλά και οι γονείς των μαθητών, «αγρόν ηγόραζαν»! Τα παιδιά έκαναν μια συνηθισμένη κατάληψη, ένα έργο που επαναλαμβάνεται συνεχώς στη σχολική καθημερινότητα.
Επεσαν, λοιπόν, από τα σύννεφα όλοι τους όταν δημοσιοποιήθηκαν φωτογραφίες και βίντεο με βανδαλισμούς, ενώ ενδιαφέρθηκε και ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων. Παρότι στην αρχή μιλούσαν για μικρής έκτασης ζημιές (π.χ. σπασμένες γυψοσανίδες), τελικά χθες οι εκπαιδευτικοί φέρεται να ήλθαν «αντιμέτωποι» με υλικές ζημιές, σπασμένους υπολογιστές, θρανία και καρέκλες, «ακόμα και φωτιά είχαν βάλει σε κάποιους χώρους», όπως ελέχθη. Μάλιστα, λένε πως ο σύλλογος διδασκόντων, αλλά και ο σύλλογος γονέων, θα κινηθεί δικαστικά για απόδοση ευθυνών εναντίον των μαθητών που πρωτοστάτησαν στην κατάληψη. Ισως να έπαιξε ρόλο και η παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών της Κέρκυρας για το θέμα.
Στην άλλη κατεύθυνση κινείται η απόφαση της Διεύθυνσης Λυκείου στη Νέα Ιωνία, που έστειλε επιστολή στους γονείς των μαθητών, προειδοποιώντας τους ότι θα διώκονται για παραμέληση ανηλίκων στην περίπτωση που τα παιδιά τους προχωρήσουν σε κατάληψη. «Δεν θα θέλαμε να βρεθούμε υπόλογοι απέναντι σε γονείς και ανωτέρους μας και να κατηγορηθούμε για παράβαση καθήκοντος. Κάτι τέτοιο θα μας ανάγκαζε να καταφύγουμε στη νόμιμη διαδικασία. Σας παρακαλώ θερμά, εποπτεύστε τα παιδιά σας ώστε να ομαλοποιηθεί αυτή η κατάσταση και να προλάβουμε τα χειρότερα. Ο νόμος είναι σαφής: Διώκονται οι γονείς για παραμέληση ανηλίκων», αναφερόταν.
Ολα τα έχει ο… μπαχτσές της ζωής, θα πει κάποιος. Ομως, η ανάδειξη των δύο περιπτώσεων υποδηλώνει το προφανές. Μόνο εκπαιδευτικοί με τόλμη και πίστη στον εαυτό τους μπορούν να υποστηρίξουν ένα σχολείο με αυτονομία, δημιουργικότητα, μέθοδο, πρόοδο, παραδοχή και διόρθωση των λαθών.
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εμφανίστηκε άπραγος παρατηρητής περιστατικού στο ΕΠΑΛ της Κέρκυρας. Ωστόσο διακηρύξεις περί αυτονομίας της σχολικής μονάδας καταλήγουν σε φλυαρίες όσο οι εκπαιδευτικοί παραμένουν αναξιολόγητοι και ανίσχυροι μπροστά στις «ορέξεις» μαθητών και γονιών.
Η Παιδεία χρειάζεται εκπαιδευτικούς που πιστεύουν στη δουλειά τους, την υποστηρίζουν. Και αυτό κατακτάται με προσωπική δουλειά αλλά και θεσμική υποστήριξη.