Την περασμένη Τετάρτη συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από την πυρπόληση του διατηρητέου συγκροτήματος που στεγάζει δύο από τις πιο αγαπημένες κινηματογραφικές αίθουσες για γενιές Αθηναίων, το Αττικόν και τον Απόλλωνα.
Λίγες άλλες καταστροφές στο σώμα της πόλης έχουν αφήσει τόσο ισχυρό αποτύπωμα. Δεν είναι μόνο η ξαφνική διακοπή της λειτουργίας των κινηματογράφων που έδιναν ζωή τις βραδινές ώρες σε μια κρίσιμη για το κέντρο της πρωτεύουσας ζώνη. Δεν είναι μόνο το σκοτεινό κουφάρι ενός ζωντανού αστικού μνημείου που σήμαινε τόσο πολλά για τόσο πολλούς. Περισσότερο απ’ όλα είναι η αίσθηση ότι κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε το σκοτάδι και την απώλεια.
Αρκεί να σκεφθούμε το κάποτε αδιανόητο: να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια, να βρεθούμε αμέτρητες φορές στο παρά πέντε για να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να αρχίσουν επιτέλους οι εργασίες αποκατάστασης (υπενθυμίζουμε ότι οι αίθουσες παρέμειναν ευτυχώς αλώβητες από την πύρινη λαίλαπα) και πρακτικά να εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν.
Υπήρξαν πρωτοβουλίες, υπήρξε η αρωγή του ιδιωτικού τομέα, όμως τίποτα δεν ήταν δυνατόν να θέσει τα δύο εμπλεκόμενα ιδρύματα προ των τεράστιων ευθυνών τους. Οι ευθύνες δεν τα βαρύνουν εξίσου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ελάχιστα απασχολεί την κοινωνία μια βεντέτα που έχει αποκλειστικά οικονομικά και προσωπικά κίνητρα. Την απασχολεί στον βαθμό που αυτή η βεντέτα κρατά αιχμάλωτη μια πόλη και έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς της δρόμους. Πόσο μάλλον όταν στην ευρύτερη περιοχή παρατηρείται επενδυτική κοσμογονία. Αλλά τι να κάνεις τα πεντάστερα ξενοδοχεία όταν αυτό που κάποτε ήταν πηγή περηφάνιας και χαράς χάσκει στη μέση σαν ανοικτή πληγή σφραγισμένη από τη σιωπή και το πένθος;
Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει λόγος να μασάμε τα λόγια μας. Η πολιτεία με τις θεσμικές της εκφράσεις (δήμος, υπουργεία, περιφέρεια) οφείλει εδώ και τώρα να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες που σε συνεργασία με τους άμεσα εμπλεκομένους θα απελευθερώσουν τους κινηματογράφους και το κτιριακό συγκρότημα από όσους εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκαν πολύ κακοί κηδεμόνες. Τα νομικά εργαλεία υπάρχουν, ελπίζουμε και η πολιτική βούληση. Σε κάθε περίπτωση, προέχει η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος που δεν είναι άλλο από το να επιστρέψει η ζωή στο Αττικόν και στον Απόλλωνα. Ολα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις και δικαιολογίες. Κουραστήκαμε.