Είναι και αυτό μια εκδήλωση της αυταρέσκειας της Αριστεράς: να χρησιμοποιεί με χαρακτηριστική ελευθερία τον ποιητικό λόγο στην πολιτική – αυταρέσκεια, η οποία πηγάζει προφανώς από την πεποίθηση ότι αποτελούν την «πνευματική πρωτοπορία», όπως αντιστοίχως και οι θρησκόληπτοι οιασδήποτε άλλης ομολογίας ή δόγματος. Είναι λοιπόν η επίγνωση (δηλαδή, η αυταπάτη) της πνευματικής ανωτερότητας που συμπληρώνει την αυταπάτη της ηθικής ανωτερότητας και κάνει τον πολιτικό λόγο της Αριστεράς να είναι «έντεχνος», κατ’ αναλογία με το τραγούδι.
Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να σπαζοκεφαλιάσει κανείς για να αντιληφθεί το νόημα της περιβόητης δήλωσης του Τσίπρα για τους «αρμούς της εξουσίας», ούτε χρειάζονται οι φιλολογικές ερμηνείες τρίτων. Οταν από τις καταθέσεις των μαρτύρων προκύπτει τόσο παραστατικά ο βάναυσα παρεμβατικός ρόλος του Δ. Παπαγγελόπουλου στο παρασκήνιο της Δικαιοσύνης, η κοινή γνώμη καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοεί ο Τσίπρας όταν επισημαίνει στους συντρόφους του ότι η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα πρέπει να αναλάβει «τον έλεγχο και την ευθύνη των αρμών της εξουσίας». Γι’ αυτή την αποτυχία, γι’ αυτή που βλέπουμε τώρα να ερευνάται από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής, τους μιλούσε ο Τσίπρας: την αποτυχία να χρησιμοποιήσουν τη Δικαιοσύνη για να βάλουν στη φυλακή τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Τον αυτοσχέδιο ρόλο του «αρμού της εξουσίας» δεν πήγε να παίξει ο Δ. Παπαγγελόπουλος, ως φορέας την επιβολής των κυβερνητικών επιθυμιών και σχεδιασμών στη Δικαιοσύνη;
Δεν επρόκειτο για ολίσθημα εκ μέρους του ή κάτι σχετικό. Ο Τσίπρας εννοούσε τη διάκριση των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ανεξαρτησία των θεσμών, το είπε δε με τη φυσική brutalite που τον χαρακτηρίζει. Πολύ απλά, ήταν ο εαυτός του μπροστά σε ένα κοινό ομοίων του. Είναι, επίσης, λάθος, νομίζω, να αναζητούμε σκοπιμότητα στη συγκεκριμένη δήλωση. Καμία σχετική θεωρία δεν αντέχει στη βάσανο της λογικής. Οποια και αν υποθέσουμε ότι μπορεί να ήταν η σκοπιμότητα, αντισταθμίζεται αμέσως από σωρεία αρνητικών συνεπειών σε άλλα πεδία. Μόνο τη σύγχυση ενσπείρει στις τάξεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η δήλωση και δικαιώνει τους πιο σκληρούς επικριτές του. Και μόνον ότι ο σχετικός θόρυβος έδωσε την αφορμή στον Πολάκη να βγει από τη σπηλιά του σε ρόλο γιαλαντζί Βελουχιώτη (έρχονται και Απόκριες, βλέπετε…) δίνει κάπως το μέτρο της ζημίας.
Φυσικά, δεν εξέφραζε μόνο τον εαυτό του ο Τσίπρας με αυτές τις κουβέντες και το έδειξε η προθυμία όλων, από τον Σκουρλέτη μέχρι τον Μπίστη, να τον υπερασπιστούν. Ετσι, η δική του ωμότητα συνάντησε τη δική τους αφέλεια, καθώς πολλοί από τους αυτόκλητους υπερασπιστές του ανέφεραν ως παράδειγμα αυτού που εννοούσε ο Τσίπρας την περίπτωση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Δεν καταλάβαιναν ότι με το παράδειγμα του Στουρνάρα, τον οποίον κατεδίωξαν με αδυσώπητο μένος προκειμένου να τον εκφοβίσουν και να τον σπρώξουν σε παραίτηση, απλώς επιβεβαίωναν όσους κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιδημοκρατικές τάσεις; Δεν ξέρουν, ενώ μιλούν για τον Στουρνάρα, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος έχει πλήρη ανεξαρτησία έναντι της κυβέρνησης και υπάγεται απευθείας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Ασφαλώς το ξέρουν! Αφού μόλις προ επτά μηνών κυβερνούσαν, δεν μπορεί να το ξέχασαν κιόλας. Το λένε παρ’ όλα αυτά και στη στάση τους αυτή οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ένα στοιχείο ειλικρίνειας.
Η ειλικρίνεια αφορά τη σύγχυση μέσα στο κεφάλι του Τσίπρα, αλλά και των περισσοτέρων από αυτούς, που πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε ένα τεχνητό περιβάλλον (οργάνωση, πανεπιστήμιο, κόμμα, Δημόσιο), αποκομμένοι από την πραγματικότητα και χωρίς την ανάγκη να εξερευνήσουν τι γίνεται παραπέρα. Η αμάθειά τους, άλλωστε, ήταν το πιο εντυπωσιακό σε αυτούς όταν ανέλαβαν την εξουσία – μαζί με την τεμπελιά τους, ασφαλώς, που όμως είναι γι’ αυτούς ιδεολογικό ζήτημα. Οταν μιλούν για «εξουσία», δεν εννοούν λοιπόν τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας, αλλά την απόλυτη κομμουνιστική εξουσία, που μεταμορφώνει την κοινωνία όπως θέλει και βάζει, ας πούμε, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Γεωργιάδη στη φυλακή.
Το ζήτημα αυτό ο Τσίπρας, παρά τα πέντε χρόνια διακυβέρνησης, δεν το έχει λύσει μέσα του. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από τους δικούς του. Εχουν ένα σύστημα ιδεών και πεποιθήσεων, καθώς και τη νοοτροπία που αναπτύσσεται παράλληλα, που βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το δημοκρατικό σύστημα, το οποίο υποχρεώνονται να δεχθούν γιατί μέσω αυτού μόνο μπορεί να φθάσουν στην εξουσία. Για να ανακαλύψουν, όμως, όταν φθάσουν, ότι η εξουσία δεν είναι όπως την περίμεναν – και τότε αναγκάζονται να ψάχνουν για Παπαγγελόπουλους, αντί να απολύσουν δυο-τρεις χιλιάδες δικαστές και να εκτελέσουν –γιατί όχι;– καμιά διακοσαριά.
Υπό το πρίσμα αυτό, εκείνος που έχει δίκιο στην υπόθεση αυτή ήταν ο Δ. Κουτσούμπας, ο οποίος είπε ότι «ο κ. Τσίπρας δεν έχει ιδέα για το καπιταλιστικό σύστημα». Ο γραμματέας του ΚΚΕ εννοούσε το δημοκρατικό σύστημα (αυτοί έχουν τη δική τους διάλεκτο) και η επισήμανσή του ήταν απολύτως εύστοχη. Οι «αρμοί της εξουσίας» αφορούν τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το υπάρχον δημοκρατικό σύστημα, η οποία δεν είναι ακόμη σαφής για τους ίδιους. Συγκρίνετε την περίπτωσή τους με εκείνη του ΚΚΕ. Το τελευταίο γνωρίζει τη θέση του έναντι του δημοκρατικού συστήματος. Γνωρίζει ότι είναι εχθρός αυτού του συστήματος και υπηρετεί τη στάση του με κυνισμό (π.χ., δεν το αναγνωρίζει, αλλά το εκμεταλλεύεται και το βλάπτει συνειδητά) και αφέλεια (διότι, προτάσσοντας την πίστη στη θεωρία, περιμένουν υπομονετικά τη δευτέρα παρουσία του Λένιν…). Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ψυχή του, όπως θα έλεγαν οι συριζαίοι με τον λυρικό οίστρο της Αριστεράς, τη θέση του δεν την έχει αποφασίσει.