Ο υπουργός είναι φιλίστωρ. Απόδειξη ότι έκανε το πάθος του για την Ιστορία επάγγελμα. Ακόμη όμως κι όσοι δεν έχουν, όπως ο Αδωνις, πτυχίο Ιστορίας ξέρουν: Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αν προσπαθήσεις να σκοτώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο και αποτύχεις, θα τον κάνεις πιο δυνατό.
Για να επαληθεύσει κανείς το κλισέ, δεν χρειάζεται να βουτήξει στην Ιστορία. Αρκεί να επικαλεστεί σαν παράδειγμα τον ίδιο τον Αδωνι Γεωργιάδη: Αποτυγχάνοντας διαρκώς να τον εξοντώσουν, οι αντίπαλοί του τον έχουν χρόνια τώρα ευεργετήσει, εξασφαλίζοντάς του μόνιμη θέση κάτω από τον προβολέα.
Οντως, δεν χρειάζεται να βουτήξει κανείς στην Ιστορία για να δει πού καταλήγουν οι άκαρπες διώξεις. Αρκεί να πάει μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο. «Δεν μας άφησε καμία άλλη επιλογή», έλεγε αναγγέλλοντας την έναρξη της δίωξης κατά του Τραμπ η Νάνσι Πελόσι.
Ολοι μπορούσαν ήδη να προβλέψουν τις πολιτικές παρενέργειες που θα είχε η προδιαγεγραμμένη απαλλαγή του προέδρου. Ομως, όπως και η ίδια η Πελόσι είχε εξηγήσει, υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο δεν σε ενδιαφέρει ο αντίκτυπος. Ενα σημείο πέρα από το οποίο η ανάγκη υπεράσπισης των θεσμών υποσκελίζει κάθε πολιτικό υπολογισμό, όσο λογικός κι αν είναι.
Ποιος έχει δίκιο; Η Πελόσι, που πήρε τον δρόμο του δημοκρατικού καθήκοντος, παρότι ήξερε ότι η δίωξη δεν θα τελεσφορούσε; Ή εκείνοι που βλέπουν τον Τραμπ να μετατρέπει την απαλλαγή του σε προεκλογικό τρόπαιο;
Δίκιο έχουν και οι δύο. Και οι κήρυκες της πολιτικώς τυφλής νομιμότητας, που λογοδοτούν στην Ιστορία· και όσοι φοβούνται ότι η άτεγκτη εμμονή στη νομιμότητα μπορεί τελικώς να πριμοδοτήσει εκείνους που απειλούν να την καταστρέψουν.
Για να το μεταφράσουμε: Δίκιο έχουν όσοι επιμένουν ότι η διαλεύκανση του παραδικαστικού κυκλώματος δεν μπορεί να σταματήσει στον υπουργό που λειτουργούσε ως εκτελεστής ενός σχεδίου – αν όχι ως «αρμοστής» μιας ευρύτερης πολιτικής κουλτούρας περί μονολιθικής εξουσίας. Δίκιο έχουν και οι άλλοι που θυμίζουν ότι η απόπειρα ενοχοποίησης ενός πρώην πρωθυπουργού, όταν είναι ανέφικτο να στοιχειοθετηθεί νομικά, καταλήγει τουλάχιστον στην επανεκλογή του.
Οποιο δίκιο κι αν προτιμά κανείς, είναι εύκολο να το χάσει. Ο Αδωνις, που ζητάει ποινική διερεύνηση μέχρι τέλους, μπορεί να έχει δίκιο. Ο υπουργός, όμως, που φωνάζει στα παράθυρα ότι «ο Τσίπρας θα φάει ισόβια» και ότι οι προστατευόμενοι μάρτυρες είναι «φυγάδες», πώς ακριβώς υπερασπίζεται το δίκιο του; Βοηθάει το κόμμα του; Ή μήπως με αυτή την επίδειξη νευρικότητας βοηθάει τον εαυτό του;
Το ύφος πολιτικής αντεκδίκησης σίγουρα δεν βοηθάει τη διαδικασία. Οσο η Προανακριτική έμενε σε δεύτερο πλάνο, έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η δικαιοσύνη δεν χρειάζεται τα ντεσιμπέλ.