Εντάξει! Ας δεχθούμε ότι έγινε παρεξήγηση, παρά τα όσα πρόσθεσε ο κ. Παύλος Πολάκης. Να πιστέψουμε πως όταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας έλεγε «Πώς θα καταφέρει, τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;», δεν εννοούσε τη Δικαιοσύνη και τις ανεξάρτητες αρχές, αλλά την εκτελεστική εξουσία που ήταν και η μόνη αρμοδιότητά του.
Αλλά και η δεύτερη γραμμή άμυνας έχει πρόβλημα. Οπως είπε ο κ. Τσίπρας: «Ολοι μας ξέρουμε ότι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα το κράτος και η δημόσια διοίκηση έγινε λάφυρο κομματικό και αξιοποιήθηκε προκειμένου να δημιουργηθούν κομματικοί μηχανισμοί ή κυκλώματα διαφθοράς. Και μέσα στο κράτος και μέσα στη δημόσια διοίκηση ή σε ελεγκτικούς μηχανισμούς. Και νομίζω ότι εμείς το συνειδητοποιήσαμε αυτό, όταν με την καλή μας τη διάθεση και θέλοντας να αποδείξουμε ότι η Αριστερά δεν έρχεται για να εκδικηθεί και να αλώσει τον κομματικό μηχανισμό. Δεν είμασταν όμως αρκετά αποφασιστικοί ώστε το τρίπτυχο το οποίο πρέπει να μας ακολουθεί, “διαφάνεια, κανόνες και λογοδοσία” να γίνει πράξη» (17.2.2020).
Βεβαίως όλοι ξέρουμε ότι η «καλή καρδιά» είναι το δεύτερο σημαντικότερο χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το «ηθικό πλεονέκτημα». Αλλά αυτό που λέει επί της ουσίας ο κ. Τσίπρας είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έσπασαν μεν την κακή παράδοση του πολιτικού συστήματος (να αλλάζει κάθε κυβέρνηση μόλις αναλαμβάνει τη δημόσια διοίκηση), αλλά αυτό το καλό σκέπτεται να το διορθώσει τη «δεύτερη φορά Αριστερά».
Τέλος πάντων. Το επιχείρημα περί «αρμών της εξουσίας» δεν έχει σωτηρία όσο κι αν φτιασιδώνεται. Κι αυτό, διότι αποτελεί φθηνή δικαιολογία σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι «κομματικοί μηχανισμοί ή κυκλώματα διαφθοράς» πρέπει να περιοριστούν, αλλά ήταν, είναι και θα είναι υπαρκτά σε κάθε διακυβέρνηση· η φύση της εξουσίας γαρ. Αλλά πάλι αυτά δεν ορίζουν την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε διακυβέρνησης, μόνο τον βαθμό της. Οι «κομματικοί μηχανισμοί ή κυκλώματα διαφθοράς» κάνουν την επιτυχία μικρότερη και την αποτυχία μεγαλύτερη.
Το πρόβλημα της δεύτερης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –όταν δηλαδή ήρθε στα συγκαλά της και σταμάτησε «να αλλάζει την Ευρώπη»– είναι πως έβαλε το κάρο πριν από το άλογο, τη διανομή πριν από την παραγωγή, με αποτέλεσμα την υπερφορολόγηση δικαίων και αδίκων.
Δεν ήξεραν, και αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν; Πιθανώς, αλλά δεν μαθαίνουν κιόλας. Αυτό τουλάχιστον διαφάνηκε και στην Κεντρική Επιτροπή (15-16.2.2020), όπου ελέχθησαν και τα περί «αρμών της εξουσίας». Ακόμη και το κείμενο των τριών Νεστόρων (Δραγασάκη, Δρίτσα και Μπαλτά) μπορεί να είναι τολμηρή αυτοκριτική –αναλόγως πάντα με τα κομματικά ειωθότα– αλλά δεν είναι επί της ουσίας.