Αν θέλετε να βεβαιωθείτε ότι μια υπόθεση δημοσίου συμφέροντος φέρει το σήμα της εγχώριας γνησιότητας, αναζητήστε το ποσοστό του γελοίου που μεταφέρει στη σύνθεσή της. Η μακρά πείρα μάς έχει επιτρέψει να αναπτύξουμε μια αποτελεσματικότατη μέθοδο ελληνοποίησης υποθέσεων και διαδικασιών. Παραθέτω τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Κατ’ αρχάς, η υπόθεση πρέπει να χαρακτηρισθεί ως άκρως σοβαρή. Οπως η υπόθεση Novartis, για παράδειγμα, κάτι σαν το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα, από συστάσεως του ελληνικού κράτους και βάλε. Προκειμένου δε να πείσουμε για τη σοβαρότητά της, οφείλουμε να εισάγουμε μια άγνωστη ώς τότε έκφραση, βαριά κι ασήκωτη κατά προτίμηση. Στην περίπτωση είναι οι «προστατευόμενοι μάρτυρες». Αυτοί δεν έχουν όνομα ούτε πρόσωπο. Εχουν όμως μάτια, αυτιά και στόμα. Επειδή, δε, είναι «προστατευόμενοι», οι καταθέσεις τους δεν υπόκεινται στην αρχή της επαλήθευσης. Μπορούν να αλλάζουν τις καταθέσεις τους κατά βούληση, να βλέπουν τροχήλατα βαλιτσάκια που μέσα τους έχουν λούτρινα γεμάτα λίρες. Τι σόι προστατευόμενοι θα ήσαν; Ηδη ο αρχικός στόχος έχει ξεχαστεί και το ενδιαφέρον του δημοσίου συμφέροντος έχει στραφεί στις επερχόμενες εκλογές, στο αποτέλεσμα των οποίων οι «προστατευόμενοι» καλούνται να συμμετάσχουν όχι ως απλοί ψηφοφόροι. Μαθαίνουμε ότι έχουν κατηγορήσει πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς, οι οποίοι καλούνται να απολογηθούν στη Βουλή χωρίς καν ενδείξεις. Η υπόθεση έχει ελληνοποιηθεί. Ομως, ο μηχανισμός του γελοίου έχει αυτονομηθεί και συνεχίζει ακάθεκτος.
Στη συνέχεια ελληνοποιείται ο «Ρασπούτιν», ο οποίος από δαιμόνιος μηχανορράφος αποδεικνύεται συνοικιακός ραφτάκος που μπαλώνει τις τρύπες με ό,τι κουρέλι βρει. Ο ίδιος δηλώνει «βλάκας» – δήλωση τελείως περιττή. Επονται οι «προστατευόμενοι». Θα αποκαλύψουν τους προστάτες τους; Το αποτέλεσμα είναι ότι, αντί να ανακριθούν από τη Βουλή, εδώ και δεκαπέντε μέρες το πανελλήνιο το απασχολεί ο ορισμός του όρου «προστατευόμενος». Και προκειμένου το γελοίο να καταφέρει να ολοκληρώσει την αγόρευσή του στο πάνελ της δημοκρατίας μας, ενώ όλοι γνωρίζουν τα ονόματά τους οι ίδιοι αρνούνται να παρουσιασθούν στη Βουλή για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Η αντιπολίτευση υπερασπίζεται το δικαίωμά τους στην ανωνυμία, απ’ την οποία το μόνο που έχει προκύψει είναι το δικαίωμά τους στην ανευθυνότητα. Το κωμικό είναι γόνιμο. Ενεργοποιεί τη σκέψη και αναδεικνύει αντιστικτικά τα αντισώματα του σοβαρού. Το γελοίο υπονομεύει το σοβαρό ναρκώνοντας τα αντισώματά του. Αν υπάρχει κάποια σοβαρότητα στην υπόθεση Novartis, την καταργήσαμε. Αν υπάρχει κάποια σοβαρότητα στον θεσμό του «προστατευόμενου μάρτυρα», την καταργήσαμε ελληνοποιώντας τον.