Σε γυμνάσιο της Ιεράπετρας κάποιοι γονείς ήθελαν να τιμήσουν την παράδοση της Τσικνοπέμπτης, μυώντας τα 15χρονα βλαστάρια τους στα πατροπαράδοτα έθιμα αλλά και προσφέροντάς τους στιγμές διασκέδασης. Η επιλογή του σχολικού περιβάλλοντος ήταν η καταλληλότερη και οικονομικότερη, αφού στα προαύλια των σχολείων υπάρχει άπλετος χώρος για να στηθούν οι ψησταριές με τα σουβλάκια αλλά και τα στερεοφωνικά με τα πιο ωραία λαϊκά.
Οι διδάσκοντες, μπροστά στην πίεση των γονιών, όπως υποστηρίζουν, έδωσαν άδεια για μία κομψή, σεμνή τελετή. Αποφάσισαν πως την Τσικνοπέμπτη τα μαθήματα θα γίνονταν μόνο τις τρεις πρώτες ώρες και μετά οι 15χρονοι θα τσίκνιζαν με αναψυκτικά και σνακ, ενώ οι γονείς θα αναλάμβαναν τα ψησίματα. Θα βοηθούσε λέει και το 15μελές. Εντέλει αποδείχθηκε ότι τα αναψυκτικά ήταν για τους ξενέρωτους, αφού στο σχολείο καταναλώθηκε και αλκοόλ· και όχι η πατροπαράδοτη κρητική τσικουδιά αλλά τζιν. Βέβαια, όταν τα μπουκάλια του αλκοόλ βρέθηκαν άδεια στις αίθουσες όλοι «έπεσαν» από τα σύννεφα –αλήθεια ποιος πούλησε αλκοόλ στους ανηλίκους, ή μήπως το έφεραν από το σπίτι;– και ο σύλλογος διδασκόντων αποφάσισε αποβολές 18 μαθητών. Τώρα κάποιοι γονείς αντιδρούν.
Εντέλει η γιορτή στο σχολείο της Ιεράπετρας θα μπορούσε να έχει λήξει χωρίς παρατράγουδα, όπως σε πολλά σχολεία της χώρας. Αλλωστε, είναι πλέον «σχολικό έθιμο» οι γονείς να στήνουν ψησταριές για σουβλάκια και λοιπά κοψίδια, οι μαθητές να ακολουθούν, ίσως και κάποιοι εκπαιδευτικοί.
Πόση υποκρισία κρύβεται –δύσκολα, είναι γεγονός– πίσω από τις δικαιολογίες των ενηλίκων για την τροπή του «εθίμου», τώρα που πήρε ανεπιθύμητη δημοσιότητα. Ας μην κοιτάμε βέβαια το δέντρο.
Ο ευτελισμός των πάντων είναι βολική μέθοδος για όσους δεν θέλουν να ξεβολευτούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Τα τελευταία χρόνια οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας στοχεύοντας ψηφοθηρικά στο πολυπληθές κομματικό ακροατήριο των γονιών, έχουν επιτρέψει το ελληνικό σχολείο να χάσει τους… αρμούς της πειθαρχίας και των εκπαιδευτικών στόχων του, και να μετατραπεί σε πάρκινγκ παιδιών. Αλλωστε, τα φροντιστήρια κάνουν τη δουλειά, όπως λένε οι γονείς!
Οι εκπαιδευτικοί, πολλοί με χαμηλό ανάστημα μπροστά στις αρμοδιότητες που έχουν επωμιστεί, υποκύπτουν στη ραστώνη μιας κοινωνίας που περιμένει τις καλύτερες ημέρες της νέας, δανεικής, ευημερίας.