«Ο Γιάννης κάνει λάιβ. Μπες στο facebook να δεις το βίντεο». Η φωνή ακούγεται πάνω στη φωνή του πρωταγωνιστή. Καδράροντας το πρόσωπό του στην οθόνη, ο πρωταγωνιστής αυτοσυστήνεται με στόμφο πολεμικού ανταποκριτή: «Είμαι ο Γιάννης Μπουρνούς, βουλευτής Λέσβου του ΣΥΡΙΖΑ.
Βρίσκομαι στην περιοχή Διαβολόρεμα».
Τα μάτια του «λάιβ» βουλευτή είναι κόκκινα από τα χημικά της αστυνομίας. Η μάχη, λέει, στην κάμερά του, δεν είναι για το προσφυγικό. Είναι μια μάχη για τη Δημοκρατία. Διαδώστε.
Αν το πλάνο άνοιγε στον χώρο και στον χρόνο, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει με ποιους συμμάχους δίνει από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ τη «μάχη για τη Δημοκρατία». Ο ίδιος ο Μπουρνούς συνιστούσε πριν από δύο εβδομάδες στους συντοπίτες του «ψυχραιμία και αποχή από κελεύσματα ακραίων κύκλων σε βίαιες πράξεις».
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε καταδικάσει τις διαδηλώσεις στη Μυτιλήνη ως επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου και της Ακροδεξιάς;
Τώρα; Τι άλλαξε; Πότε πρόλαβαν τα κίνητρα της αγανάκτησης να υποστούν ηθική μπουγάδα; Πιστεύει στα αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ ότι οι διαδηλωτές που τώρα υποστηρίζει ενστερνίζονται τις συριζαϊκές διακηρύξεις υπέρ της ανθρωπιστικότερης μεταχείρισης των προσφύγων;
Η ώσμωση που συντελείται στη Λέσβο δεν είναι πρωτοφανής. Διαβάζουμε: «Τα νησιά του Βορείου Αιγαίου βρίσκονται για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απόπειρα απόβασης των αγγλικού στόλου το 1944 σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στα χωριά πραγματοποιούνται λαϊκές συνελεύσεις και χτυπούν οι καμπάνες για να κινητοποιήσουν κόσμο για να αποτρέψουν την απόβαση των εγχώριων εισβολέων». Πρόκειται για μεσονύκτιο κάλεσμα στα όπλα από τον επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, Σταύρο Καραβασίλη.
Τι θυμίζει αυτή η γλώσσα περί εσωτερικού εχθρού – και η σύστοιχη αφύπνιση των φαντασμάτων της δεκαετίας του ’40; Τι θυμίζει η εμφυλιακή παραφορά που εκδηλώνεται αδιαφοροποίητα πότε υπέρ του «έθνους» και πότε υπέρ του «λαού»;
Θυμίζει όντως τη συγκατοίκηση της άνω με την κάτω πλατεία. Εννοείται όμως ότι τα νησιά δεν είναι Σύνταγμα. Μπορεί να επαναλαμβάνεται η μυωπική ταύτιση της Αριστεράς με ρεύματα που η ίδια, μέχρι προχθές, κατήγγελλε ως ακροδεξιά· αλλά το θέατρο της ταύτισης αυτή τη φορά είναι πολύ πιο μικρό.
Η κυβέρνηση άργησε, δίστασε, και, διά της βραδύτητας, έδωσε χώρο σε αυτό που εκτυλίσσεται στη Λέσβο και στη Χίο. Το εκκόλαψαν ώς έναν βαθμό και τα ίδια της τα στελέχη, πότε με τη ρητορική τους και πότε με τον τοπικό παραγοντισμό τους.
Τώρα όμως οι γραμμές είναι ξεκάθαρες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκε να βρεθεί απέναντι. Στο διαβολόρεμα των αντισυστημικών του καταβολών.