Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που συνέβη με τον αστυνομικό που έβγαλε το όπλο του μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ, πρώην ΑΣΟΕΕ). Η αλήθεια χάθηκε, για μία ακόμη φορά, στις ατραπούς των ιδεοληψιών της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν κατάλαβε τελικά τι συνέβη.
Ομολογώ ότι απορώ πώς ο νεαρός αστυνομικός που εδάρθη βρέθηκε έξω από το ΟΠΑ, δηλαδή πήγε σε μια από τις «κόκκινες ζώνες» του πανεπιστημιακού ασύλου στην Αττική, παρά τη γνωστή κόντρα των αστυνομικών με τους αναρχικούς των Εξαρχείων. Θα πρότεινα στους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ., προληπτικά, να αποφεύγουν τέτοιες «βόλτες» και μάλιστα με τέτοιες εξαρτύσεις, διότι μόνο μια στιγμή χρειάζεται για να συμβεί το ατύχημα…
Ωστόσο, το επιχείρημά μου ενισχύεται εάν κάποιος λάβει υπόψη τη νοσηρή κατάσταση των κεντρικών πανεπιστημιακών κτιρίων, τα οποία είναι έρμαια μιας δράκας μπαχαλάκηδων που εκφοβίζουν και δέρνουν (εκτός ή και πέριξ των ΑΕΙ) όποιον δεν είναι της αρεσκείας τους. Εάν μιλούσαμε με όρους ευνομούμενης πολιτείας, κάθε πολίτης μπορεί να βρεθεί όπου επιθυμεί (πλην σπάνιων εξαιρέσεων…).
Από την πλευρά του, το πρυτανικό συμβούλιο του ΟΠΑ καταδίκασε «την είσοδο κάθε είδους οπλοφόρων εντός των εγκαταστάσεων του ιδρύματος χωρίς νόμιμη αιτία, καθώς και την παράνομη απειλή χρήσης οποιουδήποτε όπλου», υπενθυμίζοντας προς πάσα κατεύθυνση πως «τέτοιες συμπεριφορές είναι δυνατόν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτες και ανεπιθύμητες καταστάσεις». Δηλαδή, την περίπτωση του ατυχήματος που προανέφερα.
Βεβαίως, οι ανακοινώσεις δυστυχώς γράφονται για να αναγνωσθούν από πολλαπλά ακροατήρια: την κυβέρνηση, τα κόμματα, την αστυνομία, τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, τους φοιτητές, τους μπαχαλάκηδες, τους γονείς. Η πολλαπλότητα των πολιτικών αφετηριών, των ιδεοληψιών και των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από το θέμα της βίας στα πανεπιστήμια οδηγούν τελικά στη δίχως τέλος ανακύκλωση του ζητήματος, χωρίς λύση.
Ποιο είναι το βασικό ερώτημα; Από θεσμική και πολιτική σκοπιά, σχετίζεται με τον ρόλο που θέλουμε να διαδραματίζει η αστυνομία στην οργάνωση της κοινωνίας μας. Από ψυχολογική σκοπιά, το κρίσιμο είναι πόσο ανοιχτοί είμαστε να δεχθούμε τον περιορισμό του «υπερεγώ» μας, είτε αυτό αποτυπώνεται στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας είτε στις ιδέες μας, δηλαδή στον ξερολισμό μας.
ΥΓ.: Η επίθεση κατοίκων της Χίου σε αστυνομικούς την ώρα που βρίσκονταν ξαπλωμένοι στο ξενοδοχείο τους είναι ενδεικτική της τραγικής αμφιθυμίας των Ελλήνων ως προς τον ρόλο της αστυνομίας.