Οι κοινοί μας κίνδυνοι

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ξεχωριστά περιστατικά, διαφορετικής «ταυτότητας», μεγέθους, χαρακτήρα, προέλευσης και χρονικής στιγμής που αυτά εμφανίστηκαν, έχουν ένα «κοινό» που μοιάζει να παραβλέπουμε.

Κάποτε ήταν η ιστορία του Τσερνόμπιλ: Τα σύνορα που έφτιαξαν οι άνθρωποι στον πλανήτη έχοντας την αίσθηση ότι οριοθετούν χώρο και ασφάλεια αποδείχθηκαν ανίκανα να περιορίσουν επιπτώσεις από τη διαρροή ραδιενέργειας σε πολλές περιοχές. Σε κάποια άλλη στιγμή, ήταν η οικονομική κρίση που έδειξε να ξεκινάει από τη μακρινή αμερικανική ήπειρο, για να σαρώσει κράτη και κοινωνίες χιλιάδες μίλια μακριά. Συρράξεις σε απομακρυσμένες περιοχές της Ανατολής ή της Αφρικής, αλλά και η κλιματική κρίση, δημιουργούν ένα ολοένα και διογκούμενο τσουνάμι προσφυγιάς και μετανάστευσης, που πιέζει (και θα πιέζει ασφυκτικά) ολόκληρες ηπείρους. Είναι, εσχάτως, και ο κορωνοϊός που αψηφά σύνορα και «τείχη».

Δεν μπορώ να υποθέσω, ούτε θα ήθελα να γνωρίζω, τι άλλο «πρέπει» να συμβεί για να συνειδητοποιήσουμε –τώρα, ίσως πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν– ότι όλοι, ανεξάρτητα από το σε ποιο σημείο της Γης ζούμε, είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι μεταξύ μας, στενότατα αλληλοεξαρτώμενοι. Οτι κάθε μας πράξη, ακόμα και η παραμικρή στην καθημερινότητά μας, έχει άμεση επίπτωση – επίδραση: στη φύση, στο περιβάλλον, σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη.

Δεν έχουμε την «πολυτέλεια» να αδιαφορούμε, καθώς ό,τι κάνουμε επιστρέφει σ’ εμάς τους ίδιους πλέον με ασύλληπτα ταχείς ρυθμούς. Η σπατάλη φυσικών υλών, η άνευ ορίων κατανάλωση, το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου (είτε είναι φαγητό, είτε «διασκέδαση», είτε φήμη), μα και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, δεν αργούν να αφήσουν το αποτύπωμά τους πάνω μας.

Και, φυσικά, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε ότι πειραματιζόμαστε, δήθεν για να δείξουμε μια κάποια δραστηριότητα, ακολουθώντας μεθόδους και επαναλαμβάνοντας πρακτικές που –όπως η ίδια η ζωή έχει (απο)δείξει– δεν αποτελούν παρά συνταγές απόλυτης αποτυχίας. Κανένα παλιό ή νέο σύνορο, κανένα «τείχος» – συρματόπλεγμα – πλωτό φράγμα, καμία μάσκα, καμία συγκυριακή «αποθήκη» με τρόφιμα ή φάρμακα και –φυσικά– καμία πράξη βίας δεν πρόκειται να μας προστατεύσει από μια καταστροφή που έχουμε συνδημιουργήσει είτε ενεργητικά είτε παθητικά, υποθέτοντας ότι τάχα δεν μας αφορά, αφού στην παρούσα στιγμή απλώς εξελίσσεται κάπου μακριά ή σε βάρος κάποιου άλλου.

Τα σημάδια δεν είναι καλά, όπου και να κοιτάξει κανείς. Συσσωρεύεται πολλή βία. Και την ίδια στιγμή χλευάζονται ή και στοχοποιούνται η ειρηνική συμπεριφορά, η θετική στάση και η δράση αλληλεγγύης.

Δεν έχουμε, ωστόσο, άλλη επιλογή: Το μόνο που χρειάζεται, απλώς, είναι να θωρακίσουμε εαυτούς έναντι του χλευασμού και της στοχοποίησης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή