«Ο Παπασταύρου αποτελεί τρανταχτό δείγμα ξεπεσμού του παλιού συστήματος… Ο Φαλσιανί είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάλεψε για τη φοροδιαφυγή, ενώ εσείς καλύψατε τον Παπασταύρου… Μπορεί εγώ να έχω συνεργάτη τον Καρανίκα, αλλά δεν έχω Παπασταύρου… Στα υπόγεια του Μαξίμου δεν έχει πια γραφείο ο συνεταίρος του ζεύγους Μητσοτάκη, ο Παπασταύρου… Υπάρχει λίστα που να μην είναι μέσα ο Παπασταύρου;»
Δεν πρέπει να υπήρξε επί τρία-τέσσερα χρόνια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα που να μην ήταν μέσα ο Παπασταύρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κουραζόταν να καταγγέλλει τον δικηγόρο που ήταν επιτελικό στέλεχος στο Μαξίμου του Σαμαρά ως συνώνυμο της διαφθοράς των μεγάλων κομμάτων της μεταπολίτευσης. Περίπου σαν τον Ακη της Δεξιάς.
Ο άνθρωπος που ο τέως πρωθυπουργός σταθερά καταδίκαζε από το βήμα της Βουλής έχει απαλλαγεί από τη Δικαιοσύνη για ό,τι του έχουν καταμαρτυρήσει. Τώρα αποδεικνύεται ότι ο Τσίπρας δεν είχε απλώς περιφρονήσει το τεκμήριο της αθωότητας ενός «αντιπάλου» του, που δεν ήταν καν πολιτικός πρώτης γραμμής. Αποφύσεις του τσιπρικού συστήματος εξουσίας είχαν εργαστεί για να κατασκευάσουν τεκμήριο ενοχής για τον Παπασταύρου.
Αυτό είναι και το πολιτικό νόημα της κατάθεσης του φίλου, συνεταίρου και παλιού συμμαθητή του Παπασταύρου, Σάμπυ Μιωνή. Στους δυο τους φαίνεται να έχει βρει στυγνή εφαρμογή το δόγμα «παράπεμψέ τους, έτσι, χωρίς στοιχεία και άσε τους μετά να απαλλαγούν στη Δικαιοσύνη». Η Δικαιοσύνη μπορεί να είναι σύνθετη και αργή. Ο λαϊκισμός, όμως, της σκανδαλοθηρικής σπίλωσης είναι απλός. Και ακαριαίος.
Ακόμη και αν δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς τον Μιωνή, μπορεί να αρκεστεί σε αυτά που παραδέχεται ο ίδιος ο τέως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης.
Ο Παπαγγελόπουλος δεν αρνείται το ραντεβού στο Μαξίμου. Δεν αρνείται ότι ο ίδιος και ένας ακόμη υπουργός είχε αναλάβει προσπάθεια καταλλαγής μεταξύ ιδιωτών. Επιβεβαιώνει έτσι τον πυρήνα της καταγγελίας περί μεσιτείας σε εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις.
Η εξέλιξη της έρευνας της Προανακριτικής δικαιώνει εκείνους που έλεγαν ότι οι μεθοδεύσεις για τη Novartis είναι μέρος μόνο του συμπλέγματος που ολοένα και καθαρότερα φαίνεται ότι είχε δομή παρακράτους.
Η πιο καλοπροαίρετη ανάγνωση είναι ότι ο Τσίπρας είχε πέσει –πάλι– θύμα παραπλάνησης. Τίποτε, όμως, δεν τον απαλλάσσει από την κατηγορία ότι δεν είχε κανένα φρένο θεσμικής επίγνωσης. Δεν είχε καμία αναστολή στο να κρεμάσει αθώους στο τσιγκέλι.
Λένε πολλοί ότι η τροπή της ανάκρισης αναγκάζει τον Τσίπρα να απαρνηθεί τον Παπαγγελόπουλο. Ακόμη και αν το κάνει, θα είναι αργά. Επί πέντε χρόνια ο Παπαγγελόπουλος έδινε τροφή στην αντισυστημική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, τυχόν αποκήρυξή του θα μοιάζει με βίαιη αποκόλληση σιαμαίων.