H ειρωνεία είναι όσο εμφανής και ο παροιμιώδης ελέφαντας στο σαλόνι. Ποτέ άλλοτε σε περίοδο αποκριάτικη δεν πουλήθηκαν τόσες μάσκες στην Ελλάδα όσες φέτος. Μόνο που είναι όλες νοσοκομειακές, λόγω του κλασικού ελληνικού πανικού με τον κορωνοϊό. Δεν πειράζει, γιατί είναι σχεδόν το ίδιο: αποκριάτικες είναι και αυτές, αφού δεν προστατεύουν όποιον τις φοράει, εφόσον ο ίδιος δεν νοσεί. Είναι μόνο για τους νοσούντες, εφόσον διαθέτουν τη στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση, ώστε να θέλουν να προστατεύσουν τους άλλους. Ας σημειώσουμε την ευτυχή σύμπτωση που τους δίνει τον αποκριάτικο χαρακτήρα τους. Επομένως, παρά τη σωστή απόφαση του υπουργείου Υγείας να ματαιωθούν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, εμείς παραμένουμε στο πνεύμα της γιορτής: πάντα μασκαράδες με τον τρόπο μας, «με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών».
Τη εξαιρέσει εμού, που θα έλεγε ο Μύρης. Για μένα, είναι ευλογία μεταμφιεσμένη σε κατάρα, διότι προικισμένος με το χάρισμα της φυσικής αναισθησίας στους κινδύνους της υγείας μου (ειδάλλως θα είχα κόψει το κάπνισμα από χρόνια), θα μπορέσω επιτέλους να κάνω τα ψώνια μου ένα Σάββατο πρωί από το σούπερ μάρκετ σαν άνθρωπος! Ούτε ουρές στα ταμεία, ούτε στριμωξίδι στους διαδρόμους, ούτε τα δύσχρηστα καρότσια που δεν στρίβουν ποτέ (ή, εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν κατάλαβα πώς στρίβουν). Τέλος όλα αυτά. Δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσω νωρίς για να προλάβω «προτού πλακώσει ο κόσμος». Θα ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω, θα πάω με το πάσο μου και ξέρω ότι θα είναι άδειο. Και, σας βεβαιώ, ένα αστραφτερό και άδειο από ανθρώπους σούπερ μάρκετ είναι κάτι με πολύ ιδιαίτερη ομορφιά – οι αδελφοί Κοέν, λ.χ., το αξιοποιούν σε διάφορες σκηνές των ταινιών τους.
Ο κορωνοϊός είναι μια ευκαιρία, για όσους λόγω απέχθειας προς τον συνωστισμό αποφεύγουν πράγματα και δραστηριότητες, τα οποία οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν το Σαββατοκύριακο. Θα πάω οπωσδήποτε, λ.χ., να δω την ταινία «1917» ή να ξαναδώ τα «Παράσιτα». Μπορεί ακόμη και στο γήπεδο να πάω, που δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου και το οποίο κυριολεκτικά σιχαίνομαι. Αλλά θα πάω, επειδή ελπίζω ότι θα βρω τις πύλες κλειστές (δεν φαντάζομαι να διεξαχθούν ματς), οπότε είναι η τέλεια περίσταση για να το κάνω. Μετά από αυτό, ποτέ πια δεν θα νιώθω την αμηχανία να απαντώ «όχι, δεν έχω πάει ποτέ», όταν με ρωτούν αν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο. Θα λέω, υπερηφάνως, «ναι, πήγα και ήταν κλειστό»…
Αηδία
Εδώ εξεπλάγη κοτζάμ Κεγκέρογλου του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ – που φαντάζομαι ότι έχετε υπ’ όψιν ποιος είναι και πώς είναι: βαρύς, στιβαρός, δεν σηκώνει πλάκες και πάντα ψύχραιμος. (Το χάνει μόνον όταν ο συνομιλητής του χρησιμοποιεί τη λέξη «κινάλ». Για κάποιο λόγο, που ποτέ δεν εξήγησε, τον κάνει τούρμπο…) Και όμως, ο άνθρωπος από γρανίτη το ομολόγησε ότι έπαθε πλάκα –δικές του λέξεις– με τη μαρτυρία Μιωνή και, ειδικά, με το ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ εκβιαστών και εκβιαζόμενου. Κάτι το οποίο πρέπει να συνιστά νομική πρωτοτυπία, φαντάζομαι. Διόλου απίθανο, αφού οι φερόμενοι ως εκβιαστές ήσαν δημοσιογράφοι, ιδιότητα η οποία τους καθιστά ικανούς και οτιδήποτε.
Επειτα, είναι η μορφή του «συμβιβασμού» που πρότεινε ως μεσολαβητής ο Δ. Παπαγγελόπουλος: να πληρώσει ο εκβιαζόμενος τα δικαστικά έξοδα της άλλης πλευράς, δηλαδή των φερόμενων εκβιαστών. Τι έξοδα ήσαν αυτά, ώστε το ύψος τους να φθάνει τις 350.000 ευρώ, δεν είναι σαφές, καθώς δεν υπάρχει γραπτό αντίγραφο της κατάθεσης Μιωνή. Αν, πάντως, επρόκειτο για αποζημιώσεις που είχαν ήδη επιδικαστεί στον Μιωνή και όφειλε να τις καταβάλει η άλλη πλευρά, το παράλογο του πράγματος σου πέφτει σαν σφυριά στο κεφάλι: δικαιώνεσαι, αλλά για να γλιτώσεις πρέπει να πληρώσεις εσύ τον λογαριασμό που επιδίκασε το δικαστήριο στους άλλους! Μα τότε γιατί να τρέχεις στα δικαστήρια, αν ο μόνος τρόπος για να ξεμπλέξεις είναι να ενδώσεις στον εκβιασμό;
Τέλος, το γεγονός της εμπλοκής του Δ. Παπαγγελόπουλου στην υπόθεση αρκεί από μόνο του. Ποιο λόγο έχει ο αρμόδιος υπουργός να μεσολαβεί για τον συμβιβασμό μεταξύ ενός επιχειρηματία και δημοσιογράφων; Ο κατά δήλωσή του εκβιαζόμενος έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τον συμβιβασμό ή τη συνεννόηση. Ο υπουργός όμως; Η πρόθεση της μεσολάβησης και μόνο συνιστά ανάμειξη. Ισως όχι με τον τρόπο που την ορίζει το Ποινικό Δίκαιο, πάντως με τον τρόπο που το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον άλλο υπουργό, που παραχώρησε το γραφείο του για τη συνάντηση, την οποία και τίμησε με το κύρος της παρουσίας του.