Τα σύμβολα στην πολιτική δεν είναι το περιτύλιγμα. Είναι συχνά η ίδια η πολιτική. Η παρουσία των κεφαλών όλων των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν μια στιγμή που επαληθεύει αυτό το αξίωμα. Δραστικά δεν ήταν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν. Δραστικότερη ήταν η ίδια η παρουσία ενός υπερεθνικού υποκειμένου στην ελληνική μεθόριο.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς πώς αντανακλούν στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτοί οι συμβολισμοί. Πριν από μία εβδομάδα θα ήταν δύσκολο να φανταστείς σκηνές σαν αυτές που εκτυλίχθηκαν χθες στον Εβρο. ΄Η, αντίστροφα, πριν από μία εβδομάδα υπήρχαν περιοχές της νησιωτικής επικράτειας όπου ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να επισκεφθεί χωρίς να κλειστεί σε αστυνομικό κέλυφος. Κι όμως, χθες περπάτησε σε άλλη χώρα.
Τίποτε στην προηγούμενη πολιτεία του Μητσοτάκη δεν προοιωνιζόταν ότι ο ίδιος θα σταδιοδρομούσε ως πρωθυπουργός που περιοδεύει με μπουφάν εκστρατείας. Ο ίδιος σχεδίαζε την επιτυχία του στο πεδίο της κανονικότητας. Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι κανονική.
Η δοκιμασία ενός «κανονικού» πρωθυπουργού στα κύματα της μη κανονικότητας δεν τροφοδοτεί μόνο το δικό του κεφάλαιο. Αποδυναμώνει έτι περαιτέρω την αντιπολίτευση, η οποία στο συγκε-κριμένο θέμα δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από το ρεπερτόριο ενός περιθωριακού ιδεαλισμού.
Και όπως φάνηκε, δεν μπορεί ούτε να προσαρμόσει τον τόνο της στο ύψος της περίστασης.
Ο βιαστικός αυτός απολογισμός παρουσιάζει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη με αποκατεστημένη επιχειρησιακή αξιοπιστία και ενισχυμένη πολιτική γοητεία. Φαίνεται έτσι ότι η διευθέτηση του προσφυγικού –του μόνου προβλήματος που την κλόνισε μέχρι στιγμής– μπορεί τώρα να επιχειρηθεί με ευνοϊκότερους όρους.
Αυτό είναι το καλό σενάριο. Γιατί υπάρχει και το κακό. Η υβριδική κρίση που προκάλεσε η Τουρκία δεν έχει ακόμη τελειώσει. Ο Εβρος μπορεί να άντεξε. Αλλά κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι θα αντέξουν εξίσου και τα νησιά.
Οι επιδόσεις της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη προσωπικά έχουν υψώσει τον πήχυ των προσδοκιών. Ιδίως στο παραδοσιακό κοινό της Νέας Δημοκρατίας έχει δικαιωθεί η προσδοκία της «στεγανοποίησης» των συνόρων. Εχουν εκδηλωθεί ρεύματα που το προηγούμενο διάστημα χαλιναγωγούνταν από την επίσημη γραμμή.
Ο συνδυασμός μπορεί να είναι κάθε άλλο παρά ευνοϊκός: Την ώρα που η πίεση στα θαλάσσια σύνορα θα μεγαλώνει, η αντοχή της κοινής γνώμης θα έχει αμβλυνθεί. Την ώρα που θα φθάνουν περισσότεροι, η κοινωνία δεν θα θέλει να δεχθεί ούτε έναν.
Στη μεγαλύτερη πρόκληση εθνικής ασφαλείας που έχει αντιμετωπίσει η χώρα, τουλάχιστον από το 2015, ο Μητσοτάκης πέτυχε. Τώρα πρέπει να επωμιστεί το βάρος της επιτυχίας του.