Η αντιπολίτευση είναι απλή. Και είναι ακόμη απλούστερη όταν είσαι ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να ξέρεις την τέχνη των «ευπώλητων» συμψηφισμών. Οπως έλεγε και ένας παλιός αρχισυντάκτης, ρέκτης της πασοκικής κουλτούρας: «Γράψ’ το πασοκικά: Δικαιώματα στους μετανάστες, ασφάλεια στην πόλη».
Τη σολομώντεια σοφία αυτής της δημαγωγικής παράδοσης ακολούθησε και ο επίδοξος κληρονόμος του χώρου: κλειστά σύνορα αλλά και ανθρωπιστική υποδοχή σε αυτούς που επιθυμούν να τα διασχίσουν. Αφίξεις αλλά και αποσυμφορήσεις στα νησιά. Ναι και βέτο στην Ευρώπη.
Για τον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν πολύ εύκολη τέτοια χημεία. Οπως είπε και ο ίδιος, «δεν είμαι πια εγώ υπεύθυνος να διαχειριστώ την κρίση». Θα ήταν εύκολη η πασοκοπρεπής χημεία μόνο αν είχε προλάβει να κάνει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ.
Η τετραήμερη κυοφορία της πραγματιστικής γραμμής που διατύπωσε προχθές ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί παρά να οφείλεται στις αντίθετες ροπές του αρχέγονου ΣΥΡΙΖΑ. Οι ροπές αυτές βρίσκουν έκφραση μάλλον στις προκηρύξεις της κομματικής νεολαίας και στις στήλες του κομματικού Τύπου, παρά στην επίσημη άποψη που κατέληξε να υιοθετήσει ο πρόεδρος.
Επανεμφανίζεται έτσι η τετριμμένη πια (αν)ισορροπία: Ο Τσίπρας τραβάει το κόμμα του από το μανίκι και το μπατζάκι για να το προσαρμόσει στις πασοκικές προδιαγραφές. Για να διατηρήσει την εκλογιμότητά του και να μην το αφήσει να υποκύψει στην έλξη του παλιού, αγνού περιθωρίου.
Ολα αυτά, βέβαια, αφορούν μόνο τον Τσίπρα και τους τροφίμους της Κουμουνδούρου. Για τους υπόλοιπους δεν έχει σημασία η εσωτερική αμφιταλάντευση. Σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Αν ήθελε να το δει κανείς με θεσμική αχρωματοψία, η αξιωματική αντιπολίτευση επικυρώνει τη γραμμή της κυβέρνησης. Την αναγνωρίζει ως εθνικό μονόδρομο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πρόταση για άλλη πολιτική. Υπάρχει μόνο ο μαξιμαλισμός του καθολικού βέτο κατά της Ευρώπης και του νέου «go back» στη Μέρκελ. Ακόμη και αυτή η υπερβολή βοηθά την Αθήνα στην προσπάθειά της να εκμαιεύσει ενεργότερη δραστηριοποίηση από την Ε.Ε.
Και όμως, θα ήταν πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς για κλίμα συναίνεσης. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ –δηλαδή του προέδρου του– φαίνεται να εκπορεύεται μάλλον από την οσμή της συγκυρίας παρά από αυτοτελή στρατηγική βούληση να στηρίξει τις κυβερνητικές αποφάσεις. Το τσιπρικό ένστικτο ξέρει ότι τυχόν αντιπολιτευτική γυμναστική κατά του κλεισίματος των συνόρων δεν θα «περνούσε».
Καθώς η κρίση κινδυνεύει να τελματώσει σε ψυχροπολεμικού τύπου αντιπαράθεση –με ομόλογα «κέντρα» μεταναστών εκατέρωθεν των συνόρων– ο Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να διαψεύσει αυτή την καχυποψία. Ή, πάλι, να την επιβεβαιώσει.