«Jesus saves», λέει το αυτοκόλλητο που βάζει στο αυτοκίνητό του –συνήθως στον προφυλακτήρα– ο τυπικός «αναγεννημένος» χριστιανός στις ΗΠΑ. Αφότου όμως διαπιστώθηκε ότι οι 21 από τους 24 Ελληνες τουρίστες που επέστρεψαν από τους Αγίους Τόπους βρέθηκαν θετικοί στον κορωνοϊό, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο Χριστός δεν σώζει από τον κορωνοϊό. Στο κάτω κάτω, στους Αγίους Τόπους είχαν πάει αυτοί οι άνθρωποι, όχι σε ένα οποιοδήποτε μοναστήρι της επαρχίας! Υποτίθεται λοιπόν ότι είχαν προμηθευθεί τον υψηλότερο βαθμό θεϊκής προστασίας. Πλην όμως!..
Προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία η προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού, της κυβέρνησης, αλλά και των επιστημονικών σωματείων, να αποφεύγουν το ερώτημα της μεταδοτικότητας του ιού μέσω της θείας κοινωνίας στις εκκλησίες. Συμβαίνει αυτό, επειδή προφανώς δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν την Εκκλησία, της οποίας η επιρροή δεν είναι μόνον πολιτική, αλλά εκτείνεται βαθιά και στο ιατρικό επάγγελμα. Οταν, όμως, Αρχές και ειδικοί προειδοποιούν ότι ο ιός μεταδίδεται από το σάλιο, πόσο ειδικός χρειάζεται να είσαι για να αντιληφθείς τον κίνδυνο μετάδοσης από τη θεία κοινωνία; «Δεν έχει αποδειχθεί». Ηταν η απάντηση που άκουσα να δίνει ένας (ευλαβέστατος) γιατρός, όταν του ετέθη το ίδιο ερώτημα σε συνέντευξη. Μα, χρειάζεται να αποδειχθεί;
Οταν κοτζάμ Πατούλης ζητεί από τις Αρχές να εξετάσουν «την αναστολή της λειτουργίας σχολικών μονάδων και πανεπιστημίων», όταν αυτό συμβαίνει ήδη σε τρεις νομούς (Ζάκυνθο, Ηλεία, Αχαΐα), όπου κλείνουν κινηματογράφοι και απαγορεύονται δημόσιες συναθροίσεις, δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό να τηρείται αυτή η αιδήμων σιωπή για τη θεία κοινωνία και να εξαιρείται η Εκκλησία από τα προληπτικά μέτρα; Το θέμα αναδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα διά του αρχηγού του, αλλά σε αυτή τη μία περίπτωση έχει δίκιο. Πώς να το κάνουμε; Ακόμη και ένα χαλασμένο ρολόι δύο φορές τη μέρα θα δείχνει την ώρα σωστά.
Είναι δεδομένο το χρέος της κυβέρνησης απέναντι στους ανθρώπους που η ίδια η Εκκλησία δεν θέλει να προστατεύσει (δεν πιστεύει, ακριβέστερα, ότι πρέπει να τους προστατεύσει). Αν όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, επειδή το συγκεκριμένο τμήμα του πληθυσμού είναι το πιο ευάλωτο και με τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από τον ιό. Είναι γελοίο πια εν έτει 2020 να φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε την αυθεντία της θρησκείας, όταν από την άλλη πλευρά σταθμίζεται το αγαθό της ίδιας της ζωής. Ας έλθει η κυβέρνηση σε μια συνεννόηση με την Εκκλησία. Λύσεις υπάρχουν σωρό. Θα μπορούσαν, φέρ’ ειπείν, οι εκκλησιαζόμενοι να φέρνουν μαζί τους το δικό τους κουταλάκι από το σπίτι. Ακόμη καλύτερο, είμαι βέβαιος ότι η Εκκλησία θα λατρέψει την ιδέα: να αγοράζουν μιας χρήσεως κουταλάκια από την Εκκλησία! Ευλογημένα κουταλάκια, που θα μπορούν να τα κρατούν μετά στο σπίτι. Και –γιατί όχι;– θα μπορούσαν να φτιαχτούν και πολύ ωραίες συλλογές από αυτά.
Αν η κυβέρνηση αγνοήσει αυτή την υποχρέωσή της, επειδή σιωπηρά παραχωρεί την προτεραιότητα στην Εκκλησία, τότε ολόκληρη η προσπάθεια, που μέχρι τώρα έχει εξελιχθεί πολύ καλά για τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας, τινάζεται στον αέρα. Πολύ απλά, παύει να έχει νόημα. Ετσι, όμως, δικαιώνονται εντέλει τα πλήθη στην Πάτρα, που αγνόησαν την απαγόρευση των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Στη στάση αυτού του πλήθους, βρίσκουμε τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα μας: απόλυτη αδιαφορία στην αρχή, πλήρη πανικός στη συνέχεια. Ας μην τους κακίζουμε όμως, γιατί αυτοί κέρδισαν. Το δικό τους πέρασε, εφόσον το κράτος εκχωρεί τη θέση του στην Εκκλησία για ένα θέμα δημόσιας υγείας.
Πρόβλημα!
Επειτα από τόσο καιρό και μετά τα όσα έχω ακούσει, νομίζω έφθασε η ώρα να το πω: Πολύ φοβάμαι ότι όσο θαυμάσιες και λαμπρές είναι οι σπουδές της υφυπουργού Δόμνας Μιχαηλίδου, τόσο απαίσιοι είναι οι τρόποι της και ο τρόπος που διοικεί. Η πλευρά της αυτή εκδηλώνεται ιδιαίτερα έναντι της νέας διοίκησης του ΕΚΚΑ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης: συντονίζει την παροχή κοινωνικής πρόνοιας σε κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης). Ο επικεφαλής του ΕΚΚΑ είναι ένα αξιόλογος, αυτοδημιούργητος, νέος άνθρωπος και πλαισιώνεται από ένα σοβαρό Δ.Σ. Ωστόσο, η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου δεν ήταν της αρεσκείας της κ. Μιχαηλίδου, εξ ου και ο πόλεμος εναντίον του. Γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, αν όχι πόλεμο, όταν η κ. Μιχαηλίδου καλεί επειγόντως στο γραφείο της τον πρόεδρο του ΕΚΚΑ, με συνεργάτιδά του, μόνο και μόνο για να τον αφήσει να περιμένει στον προθάλαμο, χωρίς ποτέ να τον συναντήσει, όσο εκείνη μιλάει με τη συνεργάτιδά του. Εκτός δηλαδή αν είναι ερωτευμένη μαζί του και του κάνει τέτοια καψόνια! Δεν ξέρω κι εγώ τι να πω…