Αλήθεια, σας πέρασε ποτέ από το μυαλό, ότι εμείς οι Ελληνες μπορεί να είμαστε εξωγήινοι γι’ αυτό και διαφέρουμε από όλους τους άλλους λαούς. Προσωπικά, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο το πιστεύω. Πριν από 12 περίπου χρόνια (22/8/2008) έγραψα ένα άρθρο με τον ίδιο τίτλο στον «Ελεύθερο Τύπο». Η σημερινή κατάσταση ενισχύει ακόμα περισσότερο την άποψή μου.
–Να καπνίζουμε ή να μην καπνίζουμε; Λέγεται ότι πριν από πολλά χρόνια οι παμπόνηροι Ιησουίτες μοναχοί κατάφεραν να αποσπάσουν την άδεια του Πάπα, ώστε να καπνίζουν μέσα στο Βατικανό. Οταν ρώτησαν τον Πάπα πώς επέτρεψε το κάπνισμα, τους είπε ότι οι Ιησουίτες τον ρώτησαν «αν μπορούν να προσεύχονται την ώρα που καπνίζουν» και φυσικά τους απάντησε καταφατικά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι «αν μπορούμε να πίνουμε τον καφέ μας ή να τρώμε την ώρα που καπνίζουμε;». Το κάπνισμα δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και πιθανότατα σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο που ακόμα συζητούμε αν πρέπει να καπνίζουμε στους χώρους υγειονομικού ενδιαφέροντος. Παρακολουθώ την αρθρογραφία και τα διάφορα σχόλια και διαπιστώνω ότι δυστυχώς ακόμα βαυκαλιζόμαστε με τα «δικαιώματα των καπνιστών». Ομως, όλοι αυτοί που τα επικαλούνται, μόλις βρεθούν σε μια ξένη χώρα ή σε αεροπλάνο ή ακόμα και σε μακρινό ταξίδι με καράβι δεν καπνίζουν σε κλειστούς χώρους. Εδώ θέλουμε να τους παραβιάζουμε γιατί θεωρούμε την απειθαρχία «μαγκιά» (π.χ. Καρναβάλι και Κορωνοϊός).
Η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του καπνίσματος είναι γεμάτη από ανοησίες και υπερβολές. Ισχυρίζονται οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων εστίασης ότι ο τζίρος τους μειώθηκε κατά 70% και ότι θα κλείσουν λόγω της απαγόρευσης του καπνίσματος. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν συνέβη κάτι παρόμοιο. Ούτε και στην Ελλάδα θα συμβεί. Οι πληρωμές στα εστιατόρια με πιστωτικές κάρτες δεν έχουν μειωθεί καθόλου από την εφαρμογή του μέτρου. Απλά, ως συνήθως, δεν θέλουμε να αλλάξει κάτι που έχουμε συνηθίσει.
–Η Κυριακή αργία. Αλλο μεγάλο θέμα που μας ταλανίζει χρόνια. Μπορεί κανείς να αιτιολογήσει γιατί το ωράριο των καταστημάτων πρέπει να ρυθμίζεται από την πολιτεία; Αν κάποιος θέλει να λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο γιατί να μην μπορεί να το κάνει.
Είναι πραγματικά ακατανόητο το γεγονός ότι σε μια χώρα με ιδιαίτερα αυξημένη ανεργία, να πολεμάμε με νύχια και με δόντια το διευρυμένο ωράριο των καταστημάτων, που θα συμβάλει στον περιορισμό της ανεργίας. Ενα κατάστημα που λειτουργεί 70 ώρες την εβδομάδα θέλει περίπου το διπλάσιο προσωπικό. Φοβάμαι ότι και στην περίπτωση αυτή υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας. Είμαστε η Ευρωπαϊκή χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό μικρών ατομικών επιχειρήσεων. Αν δεν κάνω λάθος έχουμε περίπου 30%, ενώ στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι περίπου 16%. Σε πολλές επιχειρήσεις ο ιδιοκτήτης αντιλαμβάνεται το ταμείο του σαν επέκταση της τσέπης του. Συνήθως μάλιστα κάθεται ο ίδιος στο ταμείο για να «ρυθμίζει» τις αποδείξεις. Με ένα διευρυμένο ωράριο θα ήταν υποχρεωμένος να προσλάβει υπάλληλους για το ταμείο στερώντας του τη δυνατότητα της «ρύθμισης» των αποδείξεων. Οταν στο ταμείο είναι υπάλληλος και όχι ο ιδιοκτήτης τότε η απόκρυψη εσόδων είναι πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη. Ισχύει το αξίωμα «αν μπορείς να κλέψεις για μένα, τότε μπορείς να κλέψεις και από εμένα». Φοβούμαι ότι και στην περίπτωση αυτή οι αντιδράσεις μας είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».
Κάτι ακόμα για το θέμα αυτό. Οι αμοιβές των υπαλλήλων για την τυχόν εργασία την Κυριακή είναι προσαυξημένες κατά 75% + ρεπό και έτσι δίνουν τη δυνατότητα σε μερικούς υπαλλήλους να έχουν πρόσθετα έσοδα, που τα έχουν τόση ανάγκη. Γιατί τους τα στερούμε; Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η συμβολή του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, υπολογίζεται σε 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία απεμπολούμε γιατί είμαστε πλούσιοι εξωγήινοι!
–Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Δεν μπόρεσα να βρω άλλη χώρα, όπου απαγορεύεται η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Πιθανότατα στη Βόρεια Κορέα να μην υπάρχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, αλλά αμφιβάλλω αν στη χώρα αυτή ο περιορισμός προβλέπεται από το Σύνταγμά τους. Μόνο εμείς ο εξυπνότερος λαός του κόσμου (λόγω προέλευσης από άλλο πλανήτη), το βάλαμε στο Σύνταγμά μας, ώστε να είναι πραγματικά πολύ δύσκολη η αλλαγή αυτή. Μετά τις πρόσφατες αλλαγές στο Σύνταγμά μας, το θέμα μπορεί να ξανασυζητηθεί ύστερα από 10 χρόνια! Ετσι αυτοκαταστρεφόμαστε και μετά μας φταίνε οι άλλοι. Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων εξελίξεων και εμείς φροντίσαμε να κλείσουμε τη δυνατότητα κάποιος να προσφέρει στα παιδιά μας ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο. Το πιο τρελό στην υπόθεση αυτή, είναι ότι ο περιορισμός μπήκε για να εξυπηρετήσει εξίσου όλους τους Ελληνες. «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Στην πράξη όμως τιμωρεί τους φτωχότερους Ελληνες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, στα καλά Πανεπιστήμια.
Αυτό είναι ένα γενικότερο θέμα στην Ελλάδα. Με τους απίθανους περιορισμούς που κατά καιρούς νομοθετούμε, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να διώχνουμε επενδύσεις από τη χώρα. Το εργοστάσιο της Pirelli το ξαποστείλαμε σε μια νύχτα του 1991 στην Τουρκία, ύστερα από μια απεργία διαρκείας. Πέντε χρόνια αργότερα η Goodyear έκλεισε το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη και μετακόμισε στην Πολωνία. Τα λόγια του τότε υφυπουργού Εργασίας Λάμπρου Κανελλόπουλου αναδεικνύουν το πρόβλημα: «…Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν το πολυεθνικό κεφάλαιο σε στρατηγικές ανακατατάξεις σε παγκόσμια κλίμακα και ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες των εθνικών προστατευτικών πολιτικών, όπως τις γνωρίζαμε ως σήμερα».
Αυτή είναι δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα. Οι υποτιθέμενες «προστατευτικές πολιτικές», συνήθως φέρνουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Αλλά, εμείς οι Ελληνες επειδή είμαστε εξωγήινοι λειτουργούμε εντελώς διαφορετικά από όλο τον υπόλοιπο κόσμο και απαιτούμε να αλλάξουν όλοι οι άλλοι αντί να αλλάξουμε εμείς.
ΥΓ. «Δεν έχουν καταλάβει τίποτα!» Στην «ΚτΚ» (29/2 – 1/3) ο «his master’s voice» δημοσίευσε ένα ομότιτλο άρθρο. Ο πληθυντικός υπονοεί ότι άλλοι μου υπαγορεύουν τι να γράψω. Κατ’ αρχήν του επιστρέφω αναλλοίωτο τον τίτλο, γιατί αυτοί πράγματι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Στο κείμενό του επιδίδεται στις γνωστές πολιτικές σοφιστείες όπου απαντάει σε ερωτήσεις που δεν έγιναν και αποφεύγει να απαντήσει σε ερωτήσεις που τέθηκαν.
Το κρίσιμο ζήτημα είναι ένα: Μετά από μια (καλή ή κακή ή αδέξια) διαπραγμάτευση, η Χώρα βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα να αποδεχθεί ή όχι μια καλή ή κακή αλλά δυστυχώς μοναδική δανειακή σύμβαση προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα που δεν μπορούσε πλέον να βρει στις αγορές. Η καταψήφισή της από ένα κόμμα εξουσίας είχε δύο συνέπειες: Δίχασε τους Ελληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και επιπλέον θέριεψε τον Σύριζα, ο οποίος κατασπάραξε το ΠΑΣΟΚ που ψήφισε το Μνημόνιο. Η μη ψήφιση του Μνημονίου από τη Βουλή θα είχε καταστροφικές συνέπειες, όπως διαπίστωσαν οι Κύπριοι, οι οποίοι καταψήφισαν το πρώτο Μνημόνιο και υποχρεώθηκαν μέσα σε 15 ημέρες να υπογράψουν ένα τρισχειρότερο Μνημόνιο. Αντί να δεχτούν το «κούρεμα» 12% των καταθέσεων (δηλαδή να χάσουν 2,5 χρόνια τόκους), υποχρεώθηκαν σε πλήρες «κούρεμα» όλων των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ και στο κλείσιμο μιας συστημικής τράπεζάς τους. Αυτά παθαίνουν οι «τσαμπουκάδες».
Τη διχαστική αλαζονεία και αδιαλλαξία, η οποία είναι εμφανέστατη ποικιλοτρόπως, προσπαθώ να αναδείξω. Και άλλοι αξιόλογοι δημοσιογράφοι έχουν αναφερθεί στο ζήτημα αυτό, ομολογουμένως πιο διακριτικά, αλλά όπως ανέφερα αυτοί «δεν έχουν καταλάβει τίποτα», γι’ αυτό και δεν απάντησαν στα τρία παραδείγματα που ανέδειξα: «ούτε θα μπορούσαν να του ζητήσουν εξηγήσεις», μη παράδοση της Διακυβέρνησης της Χώρας στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό και η υποψηφιότητα Συμπιλίδη. Με την ευκαιρία θυμήθηκα ότι επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά άλλαξε ο Εκλογικός Νόμος για τις Ευρωεκλογές και αντί για λίστα έχουμε τον καταστροφικό σταυρό και έτσι στείλαμε τον Ζαγοράκη και τον Γεωργούλη να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τέλος, σχετικά με τον αντιχουντικό αγώνα του, απλά να του θυμίσω ότι στη διάσπαση του Ρήγα το 1978, αυτός ήταν από πρωτεργάτες στο πλέον ακραίο αριστερό τμήμα, την Β΄ Πανελλαδική και τότε δεν είχαμε χούντα για να δικαιολογείται. Αυτές οι διασπαστικές τάσεις είναι που με τρομάζουν!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.