Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Ζωές

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Ζωές

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν υπακούουν όλοι στα ίδια μέσα πειθούς. Ο πολιτικός λόγος αποβαίνει άσφαιρος όταν συγκρούεται με την πίστη. Αυτός ο προβληματισμός επικράτησε και στο Μαξίμου. Τι νόημα έχει να απευθύνεται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα η κυβέρνηση, όταν η ίδια δεν μπορεί να το επηρεάσει;

Το ποίμνιο έτσι θεωρήθηκε εκ των προτέρων κουφό σε οποιαδήποτε επιρροή πέραν της ιερατικής διαβουκόλησης. Γι’ αυτό η κυβέρνηση δοκίμασε να ευαισθητοποιήσει την ιεραρχία. Οι επαφές στο κορυφαίο επίπεδο δεν απέδωσαν. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εμφανίζεται να αψήφησε τις εκκλήσεις του πρωθυπουργού. Τις αψήφησε με τη βεβαιότητα ότι οι κανόνες δημόσιας υγείας είναι ανίσχυροι όταν αναμετρούνται με τη δική του «δικαιοδοσία».

Θύματα αυτής της αυθαίρετης βεβαιότητας –αν όχι της εικαζόμενης «δικαιοδοσίας»– έπεσαν και τα μέσα ενημέρωσης. Επεσαν εκουσίως. Στα τηλεπαράθυρα και στα ερτζιανά ο επιστημονικός λόγος απονομιμοποιείται. Συνοδεύεται πια από μόνιμη επισκοπική αντιδικία. Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την εξέλιξη της επιδημίας, τα ελληνικά media επέβαλλαν στον εαυτό τους την ισότητα μεταξύ του μητροπολίτη και του γιατρού.

Η ενημέρωση για τον ιό παραγκωνίστηκε έτσι από ένα θεολογικό «σκάνδαλο», που δεν ήταν καν σκάνδαλο. Δεν ήταν, γιατί δεν υπάρχουν αιρετικοί. Δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει τα μυστήρια.

Αντιθέτως, υπάρχουν αρχιερείς –όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής– που έδειξαν ότι το δόγμα επιδέχεται ερμηνείες που δεν είναι ασύμβατες με την επιστήμη. Ερμηνείες ορθόδοξες, που, όμως, δεν απειλούν τη δημόσια υγεία.

Μήπως, αντί για πειθώ, η πολιτεία οφείλει να χρησιμοποιήσει μέσα επιβολής; Δεν έχει καθήκον να σταθμίσει την προστασία της ζωής ως αγαθού υπέρτερου της θρησκευτικής ελευθερίας;

Ακόμη κι αν υπήρχε η πολιτική βούληση, μια τέτοια αντιπαράθεση θα απειλούσε να προκαλέσει περισσότερα προβλήματα, απ’ ό,τι θα έλυνε. Η κυβέρνηση –κάθε ελληνική κυβέρνηση– μπορεί να κλείσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Αλλά δεν μπορεί να κλείσει τους ναούς. Δεν μπορεί δηλαδή να εφαρμόσει τους κανόνες δημόσιας υγείας στους χώρους του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου όπου κατεξοχήν συγχρωτίζονται οι ευπαθείς ομάδες.

Το ζήτημα δεν είναι νομικό. Ούτε μεταφυσικό. Διεκδικώντας την αυτονομία της έναντι των κανόνων της δημοκρατικής πολιτείας, η Εκκλησία και τα πρόσωπα που τη διοικούν επωμίζονται και την πολλαπλάσια πολιτική ευθύνη του «αυτονόμου».

Η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας –και προσωπικά ο Προκαθήμενός της– αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη υγειονομική κρίση στην πρόσφατη ιστορία σαν να ήταν ζήτημα θεολογικό. Σαν να κινδύνευε μόνο το brand τους. Σαν να μην κινδύνευαν ανθρώπινες ζωές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή